Το ανεπίκαιρο χρονογράφημα της επομένης

Συμβαίνει. Προσωπικά, μου συμβαίνει από το 1985, όταν, στις 2 Ιουνίου, το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε τις δεύτερες συνεχόμενες εκλογές: Τη Δευτέρα, 3 Ιουνίου, στην «Ελευθεροτυπία» τότε, στο χρονογράφημά μου (δεύτερη σελίδα και τότε) «στα πεταχτά»… σφύριζα κλέφτικα. Ο κόσμος το ’χε τούμπανο το αποτέλεσμα αποβραδίς κι εγώ, υποχρεωμένος να καταθέσω τον δημοσιογραφικό οβολό μου από το απόγευμα, το αργότερο, έγραφα –δεν θυμάμαι βέβαια τι, αλλά– κάτι προς εκλογικό με υπαινιγμούς, και ήξεις-αφήξεις, σαν κρυφτούλι με τον αναγνώστη.

Οντως είναι πρόβλημα: Πώς συμπληρώνεις κάτι σαν να υπάρχει κενό, ενώ κενό δεν υπάρχει· έχει συμπληρωθεί το προηγούμενο βράδυ. Η ύλη (της εφημερίδας) έχει γίνει ενέργεια (εκλογικό αποτέλεσμα τυπωμένο) κι εσύ κρύβεσαι πίσω από τις κουρτίνες και παίζεις το βγαίνω-δε βγαίνω προσπαθώντας να αυτοσχεδιάσεις κάτι, ό,τι να ’ναι, εκ των ενόντων. Που ακόμα και τα «ενόντα», στις τωρινές εκλογές, είναι «σεσημασμένα», αφού στις αυτοδιοικητικές παραφυλάει και δεύτερος γύρος (αυτόν τουλάχιστον θα τον προλάβουμε!).

Αυτά, τότε, με τα ξενύχτια το βράδυ των αποτελεσμάτων, τα χαρτάκια με τα τετραγωνάκια, τις συγκρίσεις με προηγούμενες εκλογές, τις «πανομοιότητες» ανακοινώσεις, παλιά του ραδιοφώνου, μ’ εκείνα τα μονότονα «έλαβον…», μετά της τηλεόρασης με τους πίνακες και τα γραφήματα, που έδειχναν τα ίδια και τα ίδια, με ελάχιστες παραλλαγές ώς τα ξημερώματα. Φαντάσου τώρα, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα έξιτ-πολ, τους στατιστικολόγους και τα γκάλοπ (προπαντός αυτά, το ψηφιακό «βαμπίρ» των εκλογών που σου ρουφάει το αίμα, αφού πρώτα σε αναισθητοποιεί).

Πολλά και διάφορα. Κάποια όμως όχι αδιάφορα, σε μία σημαντική καμπή από την οποία διέρχονται η χώρα και η Ευρώπη. Να το πω με όρους ζωροαστρισμού: Εύχομαι τα χθεσινά αποτελέσματα να έδειξαν τάση φωτός, αντί σκότους!