Μπαράκια τροπικά και ηχητικά της παραλίας

Είπα να περπατήσω στη φαληρική παραλία την Κυριακή το πρωί, από το τέρμα του 550 Κηφισιά-Φάληρο μέχρι τη στάση του τραμ Λουτρά Αλίμου: δυο ώρες πήγαινε-έλα. Ολες οι στάσεις σήμερα του τραμ αυτής της διαδρομής: Τροκαντερό, Φλοίσβος, Μπάτης, Νεράιδα, Ζέφυρος (ίσως μου διαφεύγει και καμιά) προέρχονται από επωνυμίες κέντρων διασκέδασης, τότε που η Αθήνα διασκέδαζε στο Φάληρο ή στα Φάληρα («Απόψε που υπάρχουνε τα τάλιρα/ Βρε μάγκες θα οργώσουμε τα Φάληρα», έλεγε ο «Μανώλης Τραμπαρίφας» των Σακελλάριου - Σουγιούλ, και όντως τα Φάληρα ήταν –και είναι– δυο: Παλαιό και Νέο.

Προχθές, Κυριακή, το μάτι μου έπεσε σε τρεις ονομασίες μεταγενέστερων κέντρων διασκέδασης, που θα τις έλεγα «τροπικές», και μία περίπου «ηχητική» (λέξη που παράγεται από ήχο).

Η πρώτη ονομασία, κάπως… τραγική: «Μπικίνι». Από το ομώνυμο γυναικείο μαγιό ντε πιες (δυο κομμάτια) που λανσάρισε Γάλλος σχεδιαστής το 1946, τέσσερις μέρες μετά την πρώτη πυρηνική έκρηξη (24 συνολικά μέχρι το 1954, μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου) που πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ στην ατόλη Μπικίνι, κοραλλιογενές νησί του Νότιου Ειρηνικού, ακατοίκητο από τότε, μονίμως εκτεθειμένο στη ραδιενέργεια. Η δεύτερη: «Ρουμπιρόζα». Αλλον Ρουμπιρόζα δεν γνωρίζω, πλην του Πορφίριο, περίφημου Δομινικανού γόη, πλέι μπόι και διπλωμάτη της δεκαετίας του ’60, που σε αρκετούς γάμους με διασημότητες, κάποτε παντρεύτηκε και την κόρη του δικτάτορα του Αγίου Δομίνικου, Τρουχίλο. Τρίτη ονομασία: «Μπολιβάρ». Από τον Σίμωνα Μπολιβάρ πιστεύω, ήρωα της Λατινικής Αμερικής της ανεξαρτησίας της από τους Ισπανούς.

Τέλος, η «ηχητική» επωνυμία «Σπλατς» δόθηκε σε μπαράκι (πρώτη φορά το είδα) μες στη δημοτική πλαζ των χειμερινών κολυμβητών του Αλίμου, όπου είδα και τις πρώτες (πολυάριθμες!) ομπρελο-ξαπλώστρες! Σπλατς με τα όλα του! Εχουμε και δημοτικές εκλογές την Κυριακή…