Διακοπή διακοπών μετά από 30 χρόνια

Ημουν και τότε σε διακοπές. Ιούλιος 1987 ή 1988. Τότε κάηκε το δάσος της Καισαριανής· η ρεματιά μέχρι την Καλοπούλα και η φωτιά πλησίασε, σχεδόν έγλειψε, το Μοναστήρι Καισαριανής. Στον θλιβερό απολογισμό πυρκαγιών στην Αττική, περιόδου 1981-2017, στην προχθεσινή «Εφ. Συν.», η συγκεκριμένη παραλείπεται· είναι και αυτή μία από τις παρενέργειες πυρκαγιών και εν γένει καταστροφών: μετά από χρόνια ξεχνιούνται… Κρατάμε πάντως την τωρινή πρωθυπουργική υπόσχεση πως (απ’ αυτή τη συμφορά) «τίποτα και κανένας δεν θα ξεχαστεί». Κάποιες υποσχέσεις έχουν κόστος!

Τότε είχα διακόψει τις διακοπές για να θρηνήσω, μέσα από τη στήλη μου «στα πεταχτά» της «Ελευθεροτυπίας», ένα δάσος, το δάσος που με συντρόφευε καθημερινά στους πρωινούς μου περιπάτους. Τι άλλο μπορεί να κάνει κανείς στην άφατη θλίψη; Πού να βρει κεφάλια να χτυπήσει και μούτρα να φτύσει; Στέκεται παράμερα άφωνος, βουβός και θρηνεί.

Τώρα διακόπτω πάλι, μετά από 30 χρόνια, διακοπές, για να θρηνήσω, από τη στήλη του χρονογραφήματός μου στην «Εφ. Συν.», πάλι δάση της Αττικής, προπαντός όμως ανθρώπους. Δεκάδες ανθρώπινες ζωές· οι περισσότερες που χάθηκαν ποτέ σε πυρκαγιά στη χώρα. Ξάπλωσα να ξεκουραστώ από ταξίδι κι άνοιξα την τηλεόραση. Πνίγηκα και βούλιαξα στους καπνούς και τα αποκαΐδια. Δεν θυμάμαι συμφορά τέτοιας έκτασης και οδύνης άλλη φορά στην Αττική, στην Ελλάδα εν γένει. Εκλεβα λίγο ύπνο και ξαναβούλιαζα στον ζωντανό εφιάλτη.

Η ώρα που θάβεις τους νεκρούς σου είναι ώρα πένθους, δεν είναι ώρα κριτικής. Ομως ή επόμενη ώρα, η επόμενη μέρα του πένθους είναι ώρα και μέρα περισυλλογής. Αν αυτό εννοούσε ο πρωθυπουργός υποσχόμενος ότι «ΤΙΠΟΤΑ και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν θα ξεχαστεί», θα συμφωνήσουμε. Αλλιώς, θα αναφωνήσουμε!