Οσα φέρνει ένας περίπατος

Αντιγράφω από το χθεσινό μου ημερολόγιο: «…Να δω και τι θα κάνω με το αυριανό χρονογράφημα. Ιδέα δεν έχω. Βγαίνω όμως, 6.27 π.μ. Ισως κάτι ξετρυπώσω στο περπάτημα. Πολλές φορές έχει συμβεί».

Και συνέβη. Από μηχανής… αλεπουδίτσα, λίγο μετά την έξοδο προς περιφερειακή Υμηττού, καθ’ οδόν προς Μοναστήρι Καισαριανής. Μικρούλα, κάπως αμήχανη, με περιεργάστηκε, από τα δύο μέτρα, το πολύ, με τα αθώα ματάκια της και απομακρύνθηκε ήρεμα· δεν είχε γίνει ακόμα πονηρή αλεπού.

Γνωρίζω ότι στον Υμηττό και στα πέριξ υπάρχουν αλεπούδες. Συχνά μάλιστα, στον Νότιο Υμηττό, φτάνουν έξω από τα σπίτια· κάποιες, οι πιο ευγενικές, χτυπάνε και το κουδούνι! Ομως, ποτέ έως τώρα δεν είχα δει –σαράντα χρόνια πες– αλεπού στον Υμηττό, και μάλιστα στα δυο βήματα.

Σκέφτηκα τη σχέση της Αθήνας με τις αλεπούδες, από τον αρχαίο Δήμο Αλωπεκής μέχρι τη σημερινή Αλεπότρυπα (παλαιότερα, Ελικώνας) στα Τουρκοβούνια, όρια Κυψέλης με Γαλάτσι. Φίλος, μου έδειχνε τις προάλλες φωτογραφίες με αλεπού που τράβηξε πρόσφατα από το σπίτι του, όχι μακριά από το κέντρο.

Εμφανίστηκε κάποτε –θα πάνε και τριάντα χρόνια– αλεπού στην πιάτσα της Φωκίωνος Νέγρη. Τη φωτογράφησαν, έντρομη. Εγραψα τότε στην «Ελευθεροτυπία»: Τι γυρεύει μια αλεπού στο παζάρι! Ετσι και τώρα, προχθές. Σκέφτηκα κάτι ανάλογο. Γιατί θυμήθηκα το βρομόμουτρο, που προς το τέλος του Μάρτη φόλιαζε αβέρτα σκυλιά και αλεπούδες στον Νότιο Υμηττό.

Ο ρατσισμός του ανθρώπου έναντι των υπολοίπων ζώων. Η υπεροψία. Μια χαρά τα λέει ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη»: «Πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει». «Πολλά τα φοβερά, μα τίποτα πιο φοβερό απ' τον άνθρωπο». Ο Γρυπάρης μετέφρασε τα «δεινά», «θαύματα», κακό της κεφαλής μας…