Με τον τρόπο ενός παλιού χρονογράφου

Ταλαιπωρία στον Ηλεκτρικό το Σάββατο το απόγευμα. Ηρθε μεν ο συρμός σε δύο λεπτά στο Ηράκλειο, όμως αυτό ήταν τρένο φορτηγό με επιβάτες στοιβαγμένους κάθετα· κάποια στιγμή έχασα το αριστερό μου χέρι. Χρόνια μπαινοβγαίνω στον Ηλεκτρικό, τέτοιο στριμωξίδι δεν θυμάμαι άλλη φορά. Η αποθέωση, στην τέταρτη στάση, στα Ανω Πατήσια, χάλασε!

Αδειαζε κρουνηδόν· άλλοι έμεναν για το επόμενο, άλλοι φεύγαμε για Πατησίων σε αναζήτηση καλύτερης (ταχύτερης) τύχης. Τρόλεϊ, σε 14 λεπτά το γρηγορότερο. Ταξί, ούτε συζήτηση. Κάποια στιγμή είδα λεφούσι να τρέχει προς Αθήνας. Απόρησα. Σεισμό δεν αντιλήφθηκα. Ούτε είχα ακούσει για συλλαλητήριο, τέρμα Πατησίων, Σάββατο βράδυ, επί Μακεδονικού. Ω του θαύματος, στα πενήντα μέτρα ήταν σταθμευμένο τρόλεϊ. Ουρανοκατέβατο. Οι επιβάτες όλοι πρόσφυγες εκ του Ηλεκτρικού, υπέθεσα, διότι ουδείς γνώριζε τον προορισμό του τρόλεϊ. Είδαν φως και μπήκαν.

Στριμωξίδι κι εκεί, αλλά τουλάχιστον άρχισε να αχνοφέγγει ελπίδα, που αργότερα έγινε βεβαιότητα και Ομόνοια. Κατέβηκα στην πρώτη στάση της Σταδίου. Από το πεζοδρόμιο και ενώ το τρόλεϊ είχε ξεκινήσει, διάβασα στο «κούτελο»: Ανω Παγκράτι-Νέα Ελβετία· αν συνέχιζα, θα με άφηνε κοντά στο σπίτι. Ομως δε μ’ ένοιαξε σταλιά. Η μεγάλη δοκιμασία ήταν πλέον παρελθόν…

ΥΓ. Παρασκευή, στο καφέ των εκδόσεων Γαβριηλίδη, Μοναστηράκι, συζητώντας με τους φίλους Λάκη Δόλγερα, συγγραφέα εξ οδοντιάτρων, και Γιώργο Ζεβελάκη, αρχειομανή ελληνικής λογοτεχνίας/δημοσιογραφίας εκ γεωπόνων, ψιλοδιαφωνήσαμε με τον Γιώργο περί της χρονογραφικής αξίας του Τίμου Μωραϊτίνη.

Είπα λοιπόν να αφηγηθώ την περιπέτειά μου στον Ηλεκτρικό, όσο γίνεται, με τον τρόπο του Μωραϊτίνη, μήπως και μεταπείσω τον Γιώργο. Τελευταίο «χρονογράφημα» του Μωραϊτίνη ήταν η επιθυμία να τεθεί στο μνήμα του το επίγραμμα: «Επί τέλους εστεγάσθην»!