Στα μανιασμένα κύματα του Φαλήρου…

Δαντελένιες κουρτίνες θεόρατες που έκρυβαν την Αίγινα ήταν τα κύματα που χτυπούσαν στη γωνιά του μεγάλου κυματοθραύστη και υψώνονταν στα δέκα μέτρα και που προσπαθούσα να τα φωτογραφίσω (αν είναι δυνατόν να φωτογραφίσεις ένα θαύμα με ένα smartphone), χθες το πρωί στην προκυμαία του Φλοίσβου. Και δεν ήμουν ο μόνος. Ακόμα δυο-τρεις, παραπέρα, προσπαθούσαν να συλλάβουν με τα σμαρτοφωνάκια τους το ασύλληπτο και να φυλακίσουν σε μία εικόνα τη φύση.

Που ναι μεν «κρύπτεσθαι φιλεί» (της αρέσει το κρυφτούλι της φύσης) που έλεγε και ο Ηράκλειτος (θα συμφωνεί, φαντάζομαι, ο Σταματόπουλος), αλλά χθες, που έβλεπα αυτές τις τεράστιες κυματάρες, σκεφτόμουν πως η φύση, είτε «κρύπτεσθαι» είτε «φαίνεσθαι» (ελπίζω να μην έκανα λάθος στα απαρέμφατα· όχι τίποτ’ άλλο, αλλά αύριο έχουμε σύναξη οι συμμαθητές από το 10ο Γυμνάσιο Αρρένων, μη μείνουμε και μετεξεταστέοι…), πάντα είναι φύση, εκφαντορική.

Ο εκφαντορικός (επίθετο), αλλά και εκφαντορικώς (επίρρημα) και εκφαντορία (ουσιαστικό), που σημαίνει, κυρίως, αποκαλυπτικός, αλλά περισσότερο με τη θρησκευτική, τη μυστικιστική σημασία (όπως π.χ. η Αποκάλυψη του Ιωάννη), είναι λέξη που απαντά στην ελληνική γραμματεία από τον πρώτο κιόλας αιώνα τής μετά Χριστό χρονολογίας (Διονύσιος Αρεοπαγίτης, Μάξιμος εκ Τύρου, Ιάμβλιχος ο Σύρος και άλλοι), αλλά, προσωπικά, τη συνάντησα μόλις προχθές το Σάββατο διαβάζοντας, στην εφημερίδα «Πολίτης» του Δεκεμβρίου, έναν… επικήδειο.

Σκέφτηκα λοιπόν, από τον θάνατο, να την αναστήσω, κι όπως την είχα φρέσκια, τη φόρεσα στα μανιασμένα κύματα του χθεσινού Φαλήρου, έτσι σαν άλλη Αποκάλυψη Ζωής. Γιατί δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη αίσθηση ζωής ζωηρότερη από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα ή το πρώτο κλάμα παιδιού νεογέννητου ή τη λαχταριστή ανάσα ερωμένης τη στιγμή της έκρηξης…