Κάτι για τον Πέτρο και τους μοναχικούς, παράφορους της τέχνης

Δεν είχε, λέει, άλλον κοντινό, πέρα από δύο φίλους που έτρεξαν ώστε να 'ναι αξιοπρεπή το «κατευόδιό» του και μετά η αποτέφρωση. Και στην πραγματικότητα ούτε εμείς που υποδεχτήκαμε με πραγματική λύπη και εκ των υστέρων την είδηση του θανάτου του Πέτρου Κωνσταντόπουλου, θα το 'χαμε πάρει χαμπάρι - τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε οριστικά την πολύμηνη απουσία του από τις παραστάσεις στα θέατρα, από τις συναυλίες, από το Ηρώδειο, από το Μέγαρο Μουσικής, από τα Pride.

Χάρη στην ευαισθησία του συναδέλφου Αντώνη Μποσκοΐτη μάθαμε τις λεπτομέρειες για τον θάνατό του στα 73 του, λίγες μέρες πριν. Σφίχτηκε η καρδιά μου. Κι ανακάλεσα τις ατέλειωτες φορές που συνυπήρξα σε θέατρο ή συναυλία μ' αυτόν τον ιδιόρρυθμο Πέτρο, τον λάτρη της τέχνης, με τις σπασμωδικές κινήσεις (λόγω κάποιας νευρολογικής ή ψυχικής διαταραχής, που τον είχε ταλαιπωρήσει), τη βεντάλια τα καλοκαίρια, το μακριούτσικο ξανθό μαλλί που τίναζε κάθε τόσο με νάζι ή κι από αμηχανία, τα σχόλιά του στα διαλείμματα στον αέρα για να του απαντήσει ίσως κάποιος, να ανταλλάξουν καμιά άποψη, τις ενοχλημένες μπηχτές του αν κάποιος διπλανός ήταν θορυβώδης ή ενοχλητικός. Που έμπαινε στον χώρο πάντα μόνος, λίγο αμυντικά με τα χέρια σταυρωμένα στην τσάντα του, ύφος δήθεν αφ' υψηλού μέχρι να καθίσει στη θέση του, να κατοπτεύσει τον χώρο, να αισθανθεί πιο άνετα. Από τον Αντώνη διάβασα και τα υπόλοιπα που μου έλυσαν εκ των υστέρων το αίνιγμα της παρουσίας του Πέτρου, που ήταν queer αλλά αυτό αποκλειόταν ακόμα και ως κουβέντα από την οικογένεια που τον έσπρωξε να γίνει ναυτικός. Κι έγινε ραδιοτηλεγραφητής στο Ναυτικό για να υποστεί από αρκετούς, στον σκληρό ανδροκρατούμενο αυτό κόσμο, χοντρή καζούρα μια ζωή. Εναν καιρό νοσηλεύτηκε και σε κάποιο ψυχιατρείο. Κι όταν επιτέλους συνταξιοδοτήθηκε, μπόρεσε μεγάλος πια να αφοσιωθεί στις τέχνες, σ' ό,τι του άρεσε περισσότερο, όπου ενδεχομένως αισθανόταν και ασφαλέστερος. Αυτά μέχρι πριν από λίγους μήνες που διασχίζοντας απρόσεκτα έναν δρόμο, τον χτύπησε αυτοκίνητο κι έκτοτε δεν ανένηψε.

Αρκετοί τον αποχαιρέτησαν τον Πετράκο. Ο Σπύρος Μπιμπίλας, η Ολια Λαζαρίδου, ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Μα δεν νομίζω ότι υπήρξε άνθρωπος στο πολιτιστικό ρεπορτάζ ή καλλιτέχνης που να μην είχε ανταλλάξει δυο κουβέντες μαζί του και που να μη στενοχωρήθηκε στο άκουσμα του θανάτου του. Δεν ήταν ο Πέτρος όμως ο μόνος αφοσιωμένος, σχεδόν εμμονικός θαμώνας της τέχνης. Μήπως δεν ζήσαμε χρόνια συνυπάρχοντας παραλλήλως με τη βραχύσωμη Ελένη των μουσικών σκηνών που ταξίδευε σε 2-3 live κάθε βράδυ, έφερνε λουλούδια στους ερμηνευτές που αγαπούσε περισσότερο και στεκόταν όρθια να τους ακούσει, τραγουδώντας απέξω όλους τους στίχους; Μήπως δεν συμπίπτουμε ακόμα με εκείνον τον σχεδόν «χούλιγκαν» των υψηλού επιπέδου ακροαμάτων που, φέρνοντας σε νεότερη εκδοχή των «ZZ Top», έπαιξε σχεδόν ξύλο με την ασφάλεια του Ηρωδείου ένα καλοκαίρι που δεν τον άφηναν να ξεγλιστρήσει στα άνω διαζώματα κάποια συναυλίας κλασικής μουσικής;

Αυτοί είναι οι παράλληλοι ανώνυμοι στις ζωές μας, οι ιδιοσυστασιακοί, οι ελάχιστα γνωστοί μας, οι μοναχικοί άνθρωποι που αγαπούν την τέχνη με όρους παράφορης απόλαυσης και -αν σκεφτώ τον Πέτρο- ίσως και, επιτέλους, συνύπαρξης και αποδοχής.