Ο γεναριάτικος ήλιος της Πρωτοχρονιάς διώχνει, περιορίζει το κρύο που έφεραν τα χιόνια των προηγούμενων ημερών. Αν και έπεσαν στα ορεινά του νησιού, η ψύχρα έφτασε ώς τα κάτω, στα παράλια μέρη. Οι απέναντι βουνοκορφές της μικρασιατικής Ιδης, του Καζ Νταγκ, είναι άσπρες από το χιόνι. Οταν αρχίσει το λιώσιμο των χιονιών ο αγέρας θα φέρει το κρύο στα μέρη μας, όσο κι αν το γλυκαίνει η αύρα της θάλασσας.
Περπατώντας στον άδειο δρόμο, που βγάζει στη θάλασσα, τους πρώτους που συνάντησα ήταν ένα νεαρό, εφηβικό ζευγάρι· κρατούνται χέρι χέρι, μιλούν τρυφερά, σε μια άγνωστη για σένα γλώσσα. Πρόκειται για δυο νέους που άφησαν πίσω τη χώρα, την πατρίδα τους, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στον δυτικό κόσμο, σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Αραγε, τι να σκέφτονται για τη σημερινή χρονιάρα μέρα; Πόσο καιρό βρίσκονται στον δρόμο της αναζήτησης μιας άλλης ζωής; Το χαμόγελο στα χείλη τους είναι πλατύ κι εκφράζει αισιοδοξία και ευχαρίστηση για το πώς είναι η κατάστασή τους μέχρι τα σήμερα. Ισως είναι αυθαίρετα συμπεράσματα, ευσεβείς πόθοι για τη ζωή των άλλων, ενός κανονικού, «βολεμένου», Δυτικού ανθρώπου, ενός γραφιά.
Ρουφώ μια γουλιά από τον πρώτο καφέ της χρονιάς· πετυχημένος, με καλό, παχύ καϊμάκι· γιατί όλο και λιγότερες φορές τον πετυχαίνουν. Αφήνω τη ματιά μου να περάσει το τζαμωτό του παραλιακού καφέ. Δυο μέτρα από τη θάλασσα. Οι βάρκες μόλις που λικνίζονται. «Γαλήνη», διαβάζεις στην πλώρη μιας απ' αυτές. Μακάρι να 'ταν κι η ζωή έτσι! Μόλις πριν από λίγες ώρες ανταλλάξαμε ευχές· για τον καλό χρόνο, την υγεία, την ευτυχία, τη χαρά. Κάποιοι περισσότερο αισιόδοξοι για την ειρήνη στον κόσμο, το τέλος των πολέμων. Λέμε τις ευχές κι αυτές πέφτουν κάτω, σαν την καλημέρα του λαϊκού τραγουδιού.
Στο διπλανό τραπέζι κάθισε μια γυναίκα· δεν μπορώ να προσδιορίσω την ηλικία της. Ανοίγει το κινητό τηλέφωνο κι ακούει μουσική· καταλαβαίνω ότι είναι κάποιας βαλκανικής χώρας. Σε λίγο μιλά με το παιδί της. Μισές λέξεις στη μητρική της γλώσσα κι άλλες τόσες στα ελληνικά. «Χρόνια σου πολλά, πουλάκι μου», λέει στο τέλος. Από την άλλη μεριά μια μικρομάνα μιλά απαλά στο μικρό της. Αυτό χαμογελά, παίζει με τα παιχνίδια που κρέμονται από το καρότσι του. Του βάζει μουσική από το κινητό. Σε λίγο την καλεί η μάνα της. Ευχές, λέγονται κι από τις δυο, για τον καινούργιο χρόνο.
Ανοίγω κι εγώ τις επαφές στο τηλέφωνο· στο «Μ». Σταματώ στη Μητέρα. Το δάχτυλο στέκεται μετέωρο. Πώς να το πατήσεις, όταν ξέρεις ότι δεν θα απαντήσει. Πάει ένας χρόνος τώρα...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας