Κόρη ενός ακροβάτη τσίρκου και μιας λυρικής τραγουδίστριας δύσκολα θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Δεν τραγούδησε για το Παρίσι του Μεσοπολέμου. Ηταν το Παρίσι του Μεσοπολέμου. Αντισυμβατική, προκλητική, «τελευταία σκέφτομαι τον Χριστό, δεν είναι τυχαίο που έφυγε όταν οι άλλοι τον είχαν ανάγκη», άδικη, δίκαιη, πήρε τη ζωή στα χέρια της και την έζησε με τον δικό της τρόπο. Και «δεν μετάνιωσε για τίποτα». Μικρό και γεμάτο προβλήματα υγείας σώμα και μεγάλη ψυχή, το «σπουργιτάκι» ή αλλιώς η γεννημένη 19 Δεκέμβρη 1915 στο Παρίσι Εντίθ Πιαφ. Οταν ξέσπασε ο πόλεμος, η καριέρα της στο Παρίσι μόλις «απογειωνόταν»: πρωταγωνιστούσε στο έργο του Cocteau «Le bel indifférent» στο Bouffes-Parisiens.
Το Παρίσι του πολέμου ήταν μια τρελή πόλη. Δεν είχε τον πρωτοφανή ηρωισμό, ούτε γνώρισε την τραγωδία της Αθήνας του ’41. Κάτω από τις μπότες και τις περιστασιακές πράξεις ηρωικής αντίστασης, κάτω από τον τρόμο και τον θάνατο που αιωρούνταν για τους Παριζιάνους περισσότερο σαν απειλή παρά σαν καθημερινότητα, η νύχτα έμενε πάντα γιορτινή. Ακόμη κι η αντίσταση στηριζόταν κατά πολύ σε αυτήν και στις προσωπικές σχέσεις. Η Πιαφ έμενε εκείνον τον καιρό σε καταλύματα που ανήκαν στη Madame Billy, μια ιδιοκτήτρια οίκων ανοχής, η οποία έκρυψε αρκετούς Εβραίους και μέλη της Αντίστασης στα σπίτια της. Στο ξέσπασμα του πολέμου (παράλληλα με τον ερωτικό της δεσμό με τον Εβραίο πιανίστα Norbert Glanzberg, που ενεπλάκη ενεργά στην αντίσταση) είχε ξεκινήσει μια επαγγελματική συνεργασία με τον Michel Emer, έναν Εβραίο μουσικό του οποίου το θρυλικό τραγούδι «L’Accordéoniste» (Ο ακορντεονίστας) ουσιαστικά αυτήν την πλευρά της ζωής στους οίκους ανοχής περιγράφει με τους θλιμμένους στίχους του.
Αλλά η πιο περίεργη εμπλοκή του «σπουργιτιού» ήταν οι περιοδείες της σε φυλακές της Γερμανίας. Από τη μια, η περιοδεία της ήταν μέρος μιας μυστικής αντιστασιακής αποστολής, αφού η Andrée Bigard που τη συνόδευε ως γραμματέας έφερε εις πέρας μια αξιοσημείωτη επιχείρηση, μετατρέποντας τις φωτογραφίες τής Πιαφ με τους κρατούμενους σε πλαστές φωτογραφίες διαβατηρίων, δίνοντας τη δυνατότητα σε πολλούς από τους κρατούμενους να δραπετεύσουν. Από την άλλη, η περιοδεία ήταν ένα μέσο για την Πιαφ να εξασφαλίσει δημοτικότητά στις δυνάμεις κατοχής και να εδραιώσει την καριέρα της· και ποτέ δεν θα είναι ξεκάθαρο, στην περίπτωση αυτήν, τίνος ηθικού (των ναζί ή των κρατουμένων) ήλπιζε να τονώσει.
Παρ’ όλα αυτά έγδερνε τρυφερά με κείνη την τεράστια, «γρέλη» φωνή, που ξεπηδούσε από ένα μικροσκοπικό σώμα ως υπενθύμιση των δυνατοτήτων μας, τους καιρούς. Και το κάνει ακόμα…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας