Η ιθαγένεια της δημοκρατίας

Η δημοκρατία μας τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί αρκετές δοκιμασίες. Δοκιμασίες που ξεκίνησαν από τη διεθνή κρίση ασφάλειας το 2001 μετά και την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και έφτασαν ώς την οικονομική κρίση και πρόσφατα την πανδημία.

Πρόκειται για ζητήματα που συνεχίζονται και σήμερα με την εύλογη θεσμική ανησυχία ως προς τα θέματα που αφορούν το κράτος δικαίου, τις υποκλοπές και την ανάγκη τερματισμού της αιμομικτικής σχέσης της δικαστικής με την εκτελεστική εξουσία που περνά αναγκαστικά μέσα από την αλλαγή του τρόπου επιλογής της ηγεσίας της ανώτατης Δικαιοσύνης.

Το επώνυμο της τέως βασιλικής οικογένειας ευτυχώς δεν αποτελεί μια τέτοια δοκιμασία για τη δημοκρατία μας. Γεννά όμως ερωτήματα ως προς την ποιότητά της. Ερωτήματα που αφορούν ακόμη και τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτεύματος των ελεύθερων ανθρώπων, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την ισότητα των πολιτών απέναντι στον νόμο.

Γιατί, αλήθεια, πόσο καιρό χρειάζεται για να εκδοθεί η απόφαση για μια αίτηση πολιτογράφησης που υποβάλλει ένας συμπατριώτης μας που έχει γεννηθεί στο εξωτερικό;

Ποιο είναι άραγε το διάστημα που απαιτείται για να εξεταστεί η αντίστοιχη αίτηση μιας συζύγου ενός Ελληνα πολίτη που κατοικεί μαζί με αυτόν και το παιδί τους στην Ελλάδα;

Πόσο καθυστερεί τελικά το ΦΕΚ για έναν νέο άνθρωπο που έχει γεννηθεί στην πατρίδα μας, σπουδάζει ή δουλεύει κι ονειρεύεται το μέλλον του εδώ;

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Εσωτερικών, ο χρόνος διεκπεραίωσης τέτοιων αιτήσεων ποικίλλει από 6 μήνες έως ένα έτος, ενώ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί να φτάσει έως τα τέσσερα έτη.

Για τα μέλη της τέως βασιλικής οικογένειας ο χρόνος αυτός είναι μόλις μία ημέρα (!!!) την εποχή της διακυβέρνησης του κυρίου Μητσοτάκη και του υπουργού των Εσωτερικών κυρίου Λιβάνιου.

Μιλούμε για τα ίδια πρόσωπα που, αντί για επώνυμο, επέλεξαν στην ουσία τίτλο ευγενείας και μάλιστα όχι στα ελληνικά, τη γλώσσα της χώρας πολιτογράφησής τους, αλλά στα γαλλικά, τη γλώσσα της διπλωματίας. Και το έπραξαν αυτό αντίθετα με τις προϋποθέσεις του ν. 2215/1994, μα κυρίως σε σύγκρουση με το Σύνταγμα, που απαγορεύει ρητώς την απονομή ή την αναγνώριση τίτλων ευγενείας σε Ελληνες πολίτες.

Γιατί, πολύ απλά, η επιλογή επωνύμου μέσω της δήλωσης του τόπου καταγωγής διαθέτει τέτοιο εύρος που δεν μπορεί να προσδιορίζει επαρκώς συγκεκριμένο πρόσωπο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν πρόκειται καν για μια ενιαία λέξη, αλλά υποκρύπτει στην πράξη την ίδια τη δυναστική νοσταλγία για τα προνόμια του παρελθόντος απέναντι στο γράμμα και το πνεύμα της συνταγματικής νομιμότητας. Με αυτό το πνεύμα κατά νου, λέμε συχνά και είναι αλήθεια πως η πατρίδα μας είναι ο τόπος όπου γεννήθηκε η δημοκρατία.

Τούτο όμως δεν μπορεί να είναι μια αυτάρεσκη αναφορά σε ένα ένδοξο παρελθόν, αλλά μια πραγματικότητα για τη λειτουργία των θεσμών σήμερα. Μια λειτουργία που δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να υποτάσσεται σε μικροκομματικές σκοπιμότητες και στην εκλογική κολακεία περιθωριακών πολιτικών ομάδων.

Για αυτό τον λόγο, σε μια τέτοια ευνομούμενη Πολιτεία, μόνο η «ιθαγένεια» της δημοκρατίας μπορεί να φέρει τον προσδιορισμό «De Grèce» και κανένα φυσικό πρόσωπο.

*Δικηγόρος, μέλος της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής