Τέτοιες μέρες, γιορτινές, χρονιάρες, όπου και να βρεθούμε, σε δρόμους, μαγαζιά, σπίτια, επικρατούν τα κάθε είδους στολίδια. Αγιοβασίληδες, χριστουγεννιάτικα δέντρα, ελάφια και τάρανδοι να σέρνουν έλκηθρα, λαμπιόνια, φωτεινές γιρλάντες και επιγραφές, αλλά και αρκετές ιδιοκατασκευές. Αμέτρητα είναι τα στολίδια και τα παιχνίδια που πουλάνε στα μαγαζιά. Τα παιδιά, αλλά και οι μεγάλοι, γονείς και νονοί, δεν ξέρουν τι να πρωτοδιαλέξουν. Στα περισσότερα σπίτια τα στολίδια και τα παιχνίδια γεμίζουν κούτες. Κι όμως κάθε χρόνο όλο και κάτι αγοράζουμε· «για το καλό», λέμε.
Κάποτε κοιτάμε τα πολύ παλιά παιχνίδια και στολίδια κι αναπολούμε στιγμές εκείνης της εποχής. Κατεβάζω από τη βιβλιοθήκη το ξύλινο τρένο. Ηταν το πρώτο σημαντικό καλό παιχνίδι που απόκτησα, δώρο ενός μακρινού συγγενή. Μια ατμομηχανή και δύο βαγόνια. Πολύχρωμα, το ένα διαφορετικό από το άλλο· λες και τα έφτιαξε ένας σουρεαλιστής ή και φουτουριστής καλλιτέχνης. Ολα τα μικρά ξύλινα κομματάκια που αποτελούν το τρένο είναι πολύχρωμα. Καμιά πλευρά δεν είναι ίδια με άλλη. Εντονα χρώματα, δυνατό κόκκινο της φωτιάς, πράσινο των πρωτόβγαλτων χορταριών, κίτρινο των φθινοπωρινών φύλλων, μπλε του θαλασσινού βάθους κι ένα κατάμαυρο φουγάρο. Η ανείπωτη χαρά που με κατέκλυσε, μόλις το έβγαλα από το κουτί, φτάνει μέχρι το σήμερα. Επέζησε, σώθηκε και με ταξιδεύει στα μικράτα μου.
Μαζί έρχονται στη μνήμη και τα παλιά χριστουγεννιάτικα στολίδια. Απ’ όλα το χέρι μου σταματά σε δυο μικρά πλαστικά· ένα λεμόνι κι ένα μανταρίνι· ειδικά το τελευταίο σου ’ρχεται να το δαγκώσεις. Θυμίζουν αμυδρά τη θεία Ελένη, τη νονά του πατέρα. Οταν ανάμεσα στις ιστορίες από την αγαπημένη Ανατολή τα έβαλε απαλά στη μικρή σου απαλάμη· λες και ήταν από πολύτιμη πορσελάνη. Ηταν οι κρίκοι ανάμεσα στο χθες και στο αύριο, στους παλαιούς ανθρώπους και στα νιούτσικα. Παρακεί δυο χνουδωτά αγγελάκια και 2-3 απ’ τις πρώτες γυάλινες μπάλες, ό,τι σώθηκε μέσα στον χρόνο.
«Πού να βρεθούν γιε μου τότε φανταχτερά στολίδια κι από πού να περισσέψουν λεφτά για αγορά», μονολογούσαν οι γιαγιάδες. Κόβανε ένα κλαδί πεύκου και νάσου το αληθινό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κουκουνάρες και κυπαρισσόμηλα περιτυλίγονταν με το χρυσόχαρτο, που κρατούσαν απ’ τα πακέτα των τσιγάρων. Κάποια τα χρωμάτιζαν με την ασημένια μπογιά, αυτή που έβαφαν το μαγκάλι. Ετσι συμπληρωνόταν η χριστουγεννιάτικη διακόσμηση. Στο κατόπι αποκτήθηκαν πλαστικές διαφάνειες με σκηνές της γέννησης, δώρα των πρώτων απορρυπαντικών. Τι όμορφα που στέκονταν στα τζάμια του κατεβατού! Πά’ να πει στο δωμάτιο που ήταν το τζάκι, το τραπέζι της κουζίνας και το κρεβάτι του παππού και της γιαγιάς. Ενας ολάκερος κόσμος με τους ανθρώπους του, σε μερικά μέτρα, με δυο παιχνίδια κι άλλα τόσα στολίδια.
Χρονιάρες μέρες, ας ανάψουν τα δέντρα στις πλατείες!
* Συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας