«Εκείνο που προφυλάσσει τη σκέψη από την τρέλα δεν είναι κάποια σταθερή αλήθεια» έγραψε κάποτε ο Φουκό. Πλέον παρακολουθούμε σχεδόν γελώντας (οι περισσότεροι φαντάζομαι) τις εξελίξεις στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά ίσως η νοημοσύνη κάποιων εξ ημών να προσβάλλεται, τουλάχιστον προσπαθώντας να εξηγήσουμε εμμονικές συμπεριφορές.
Για κάποιους άλλους οι τωρινές καταστάσεις, της σχεδόν πλήρους απαξίωσης μιας πρώην κυβερνητικής αριστερής παράταξης, μπορεί και να σημαίνουν κάτι βαθύτερο για το προσεχές τουλάχιστον μέλλον (όπως μια ολική σχεδόν έκλειψη του συγκεκριμένου ιδεολογικού χώρου στο κοινωνικό σώμα).
Στον ακέφαλο ΣΥΡΙΖΑ των πολλών υποψηφίων κάποια πράγματα είναι μάλλον μονόδρομος, αφού η μεγαλύτερη τροχοπέδη τελικά στις φιλοδοξιές των μετρίων είναι η ίδια η πραγματικότητα. Ας είμαστε ειλικρινείς: Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια «φωτογραφική στιγμή» στη νεοελληνική κρίση αντιπροσώπευσης, μια παγωμένη εικόνα ψευδαισθήσεων στο ευρύτερο συστημικό φόντο. Ηταν η αναγκαία ρητορική της ελπίδας των πολλών στον πλέον συμπυκνωμένο ιστορικό χρόνο της σύγχρονης Ελλάδας (μνημόνια). Μια ισχυρή συμβολική «εικόνα» χωροχρονική και όχι ιδεολογικής φύσεως, που πέτυχε την αποικιοποίηση του κοινωνικού φαντασιακού και κράτησε «ελεύθερους αιχμάλωτους» αρκετούς Ελληνες μέσα στην ιστορία του μανιακού μονεταριστικού καπιταλισμού της Ευρώπης.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έγιναν ακόλουθοι των γεγονότων, ψήφισαν ή και εντάχθηκαν στη νεοαριστερή συνθήκη εξουσίας, ώστε να θωρακιστούν από τον τρόμο του συστημικού και του πραγματικού της βιοπολιτικής καθυπόταξης.
Και σήμερα ξαναβλέπουν τον εαυτό τους (και τη χώρα την ίδια) στο γνωστό σπήλαιο του καπιταλιστικού φαντασιακού, αφού μετοίκησαν ξανά στο πάγιο αδιέξοδο θυσίας - απόλαυσης, μισθού - κέρδους, ευκαιριών - ανισοτήτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε κάποτε ελπίδα στους outsiders - το ξαναγράψαμε. Μόνο που τελικά έγινε ο ίδιος ως φορέας ένα κλασικό πολιτικό outsider, ένας αρκετά αποκομμένος από την κοινωνική πραγματικότητα πολιτικός σχηματισμός. Η νεοελληνική Αριστερά, απόμακρη από την παγκόσμια ρεαλιστική «αριστερή σκέψη», όπως διαμορφώθηκε στην κοινωνική και ιδεολογική διάσταση του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ, απέκτησε άπειρους εγκιβωτισμούς στην πολυπόθητη πλατεία του συλλογικού ασυνείδητου.
Και ακριβώς για αυτόν τον σοβαρό αλλά μη ανιχνεύσιμο λόγο από τα στελέχη της το ηγετικό -παλιό και νέο- πολιτικό προσωπικό δεν προσπάθησε καν να χαρτογραφήσει το βάθος του βυθού στο διαρκές κοινωνικό ναυάγιο του κόμματος. Κοιτάξτε: Ο ΣΥΡΙΖΑ -με όποια μορφή και αν επιβιώσει ή μετασχηματιστεί και καταφέρει ίσως να πείσει ξανά τις μάζες- είναι κάτι σαν η ιστορική επινόηση μιας αγανακτισμένης κοινωνίας, σε μια συγκυρία εγκλεισμού και φυλακής στο ανέφικτο της ανατροπής των πραγμάτων που έλαβαν χώρα στα δύσκολα χρόνια της κρίσης.
Για να βρούμε όμως σήμερα ορθολογικές ερμηνείες και προσεγγίσεις, για να δούμε φως στο μέλλον και να ξαναγεννηθεί εναλλακτική, χρειάζονται πολλά.
Ομως: Οταν αυτοί που διεκδικούν ηγεσία στην Αριστερά τού σήμερα απαιτούν κοινωνική εμπιστοσύνη και συναίνεση, αν δεν έχουν ενσυναίσθηση πρώτα των δικών τους δυνατοτήτων και μετά του γίγνεσθαι, τότε εμείς ως πολίτες θα παραμένουμε έγκλειστοι εντός μας και φυλακισμένοι στο μικροκομματικό παίγνιο που διατρέχει την υπερ-πραγματικότητα.
Μια υπερ-πραγματικότητα παρέλασης μικρών ναρκισσιστικών διαφορών, μια ακολουθία από ατομικές φιιλοδοξίες, μια υπερπαραγωγή σημείων και συμβάντων που δεν αναδεικνύουν λύσεις αλλά μερικούς πρωταγωνιστές χωρίς σενάριο και έργο (και φυσικά χωρίς κοινό και θεατές στο τέλος…).
«Ας ανέβουμε εμείς στα βάθη» έλεγε ο Νίτσε. Είναι και αυτό μια λύση. Για ελευθερία τουλάχιστον των ενστίκτων μας, όχι των προσδοκιών μας. Η συλλογική νοημοσύνη της αριστερής κοινωνικής μάζας όμως σε αυτόν τον τόπο θα επικεντρωθεί ξανά στο πώς θα χαλαρώσει τις αλυσίδες της καθημερινότητας και πλέον (ως διανοητικό σώμα) θα αρχίσει ενδεχομένως να «χάνει» σε διαύγεια και ριζοσπαστικό σκεπτικό...
Αυτά συμβαίνουν όταν η υπερτροφία του δήθεν λογικού και όταν η πραγματικότητα συρρικνώνονται σε πολιτικές της μετριότητας και σε υποκείμενα «ευθύνης» που δυστυχώς δεν μπορούν να μετρήσουν τον ίσκιο τους…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας