Λιγόστεψαν οι κολυμβητές στις παραλίες. Τα καταστήματα που εξυπηρετούν τους καλοκαιρινούς επισκέπτες άρχισαν να περιορίζουν, να μαζεύουν τα τραπέζια, τις καρέκλες, τις ξαπλώστρες, τις ομπρέλες. Ο χώρος αφήνεται στη φύση, αρχίζει να μοιάζει με το φυσικό περιβάλλον που γνωρίζουμε εδώ και χρόνια. Ολο και κάποια αυθαιρεσία παραμένει· σανίδες πάνω στην άμμο, «προσωρινή» επέκταση στην αμμουδιά, που πάει να γίνει μόνιμη καταπάτηση. Η καινούργια εικόνα φέρνει στον νου ενθυμήσεις, πώς ήταν ο τόπος πριν από χρόνια, ανακαλούμε μνήμες και μελαγχολούμε.
Σήμερα, τούτο το απόγευμα, είμαστε 4-5 άτομα στον μικρό όρμο. Νιώθουμε μια κτητική διάθεση, καλύτερα ευφορία. Κοιτάμε αριστερά-δεξιά κι η ματιά μας δεν διακόπτεται από πρόσθετα αντικείμενα· πέφτει πάνω στα βράχια, στις ελιές που συνεχίζουν να σκαρφαλώνουν για αιώνες στους γύρω λόφους. Κάπου μακριά ακούγεται ήχος εργαλείων· αγρότες καθαρίζουν τα κτήματα, γιατί φέτος προβλέπεται μαξουλοχρονιά. Πάει να πει χρονιά με καλή, μεγάλη παραγωγή ελιών και λαδιού. Αχ! Και να ’κανε μια βροχή, λένε όλοι, πόσο θα βοηθούσε τα δέντρα και την παραγωγή.
Ρουφώ δυο γουλιές καφέ και πέφτω στη θάλασσα. Μόνος μέσα της, κολυμπώ πάνω απ’ τις θαλασσόπλακες του όρμου. Πετρώματα εκατομμυρίων χρόνων, από τότε που κόχλαζε ο γήινος πολτός· κι όταν κάποια στιγμή, μέσα στον άχρονο χρόνο, η ρευστή μάζα συνάντησε το υγρό στοιχείο σταθεροποιήθηκε. Ανάμεσα στις σχισμάδες τους περνούν ψάρια, μικρούλια, πολύχρωμα. Μόλις σταθείς, ακινητοποιηθεί το σώμα σου, τσουπ σε δαγκώνουν με τα τοσοδούλια δοντάκια τους. Είσαι ο παρείσακτος, ο εισβολέας στον φυσικό τους χώρο.
Κοιτώ προς τη στεριά, θαυμάζω τις πινελιές του πράσινου, τις αποχρώσεις του. Κυριαρχεί το ασημοπράσινο της ελιάς, στις παρυφές τανύζουν μερικά κυπαρίσσια, παρακεί στη μικρή λαγκαδιά οι λεύκες ρουφούν την υγρασία και φεύγουν προς τον ουρανό. Ο χρωματισμός της παλέτας συμπληρώνεται με μερικές καρυδιές και συκιές. Στις άκρες ξεχωρίζουν οι πικροδάφνες με τα ροζοπά λουλούδια τους, η μόνη χρωματιστή πινελιά. Ανάμεσά τους μόλις που διακρίνονται τα κεραμίδια από 2-3 ταπεινά αγροτόσπιτα, τα ντάμια της ντοπιολαλιάς, και τα ξωκλήσια του Αϊ-Γιώργη και της Παναγιάς Γρηγορούσας.
Σουρουπώνει, ο ήχος από κουδούνια δείχνει την επιστροφή των προβάτων στο μαντρί τους. Στα βαθιά φάνηκε ολόφωτο το πλοίο της γραμμής. Οσο πάει νότια απομακρύνεται από τη στεριά, σε λίγο θα μπει στα νερά της Χίου. Μ’ αυτό επιστρέφουν κάποιοι απ’ τους τελευταίους παραθεριστές. Οποτε ταξιδεύουν γνωστοί μας τούς στέλνουμε μηνύματα με το τηλέφωνο. «Σας βλέπουμε στο κατάστρωμα, να πάτε στο καλό». Κι ανταπαντούν: «Κάντε καμιά βουτιά και για μας, μέχρι να ’ρθει το άλλο καλοκαίρι».
*Συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας