Η πρώτη μεγάλη πυρκαγιά που βίωσα ήταν του 1995 στην Πεντέλη. Τότε είχαν γίνει στάχτη 100.000 στρέμματα και η Αθήνα είχε επίσης πνιγεί στους καπνούς. Η τρομάρα που παίρνεις ως παιδάκι δεν ξεχνιέται ποτέ. Ηταν ίσως το πρώτο δείγμα από το τι θα ακολουθούσε (σχεδόν) κάθε επόμενο καλοκαίρι με τη μάχη με τις φλόγες να γίνεται από τότε άνιση και τους επίδοξους εμπρηστές να ψάχνουν νέα οικόπεδα για την επέκταση της κορεσμένης πόλης και την υπόσχεση «ό,τι ήταν δάσος θα παραμείνει δάσος» να αποτελεί διαχρονικό ανέκδοτο αφού ξεκίνησαν να ξεφυτρώνουν βίλες. Ηταν μια εποχή που η περιβαλλοντική νομοθεσία δεν ήταν τόσο αυστηρή και το κράτος έδινε ρεύμα και νερό στα αυθαίρετα με ορισμένους που έχτιζαν όπου ήθελαν να το κατηγορούν στη συνέχεια για την ανυπαρξία του.
Εχοντας μεγαλώσει κοντά στην περιοχή, στο ίδιο έργο θεατές γίναμε και το 1998 με τη φωτιά να φτάνει πάλι μέσα στην Πεντέλη και την πλατεία της όπως αυτές τις μέρες. Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν διαδίκτυο και social media βλέπαμε τις ζωντανές μεταδόσεις, τα «αμοντάριστα πλάνα» και τα ελικόπτερα που είχαν επιστρατεύσει τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Η έννοια της κλιματικής αλλαγής δεν είχε μπει ακόμα στο λεξιλόγιο των '90s και η συζήτηση στρεφόταν πάντα γύρω από τους εμπρηστές. Και πάλι τότε επέστρεψαν οι υποσχέσεις περί αναδασώσεων και προστασίας του περιβάλλοντος. Θυμάμαι ακόμη τις σχολικές εκδρομές που κάναμε στο Δημοτικό και φυτεύαμε δεντράκια σε διάφορες τοποθεσίες της Πεντέλης. Αρκετά από αυτά τα δέντρα που φυτεύαμε τότε με τα μικρά παιδικά χεράκια μας είχαν πιάσει και 26 χρόνια μετά είχαν μετατραπεί σε όμορφα νέα πεύκα με ανοιχτό πράσινο χρώμα που κάηκαν χθες, γι' αυτό και πόνεσα διπλά.
Οδηγώντας ενίοτε στον ορεινό δρόμο της Πεντέλης ένιωθα μια μικρή ικανοποίηση, αφού τελευταία φορά που έβλεπα δάσος εκεί κάνοντας συχνά τη βόλτα με τον πατέρα μου και τον θείο μου που δεν ζει πια (κατά τραγική ειρωνεία είναι θαμμένος στο κοιμητήριο που επίσης απειλήθηκε από τη φωτιά) ήταν όταν βρισκόμουν στο Νηπιαγωγείο. Θυμάμαι να μου λένε τότε ότι «εσύ θα ξαναδείς το δάσος, αλλά εμείς...». Τώρα μάλλον θα πρέπει να περιμένω τη... σύνταξη ή απλά δεν θα ξαναδούμε το δάσος στην Πεντέλη. Το ερώτημα «τι θα αφήσουμε στην επόμενη γενιά;» πέρα από ένα αβίωτο περιβάλλον πρέπει να απαντηθεί άμεσα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας