Αυτή η χώρα είναι γεμάτη φωστήρες και σωτήρες, κληρονόμους και ιδιοκτήτες. Είναι κατειλημμένη από νευρωτικές φιγούρες αρχομανίας και το σκηνικό αυτό γεννά μια χαώδη απόσταση μεταξύ επιθυμητού και εφικτού, μεταξύ (ψευδο)πραγματικότητας και πραγματικού.
Η φαντασιακή εκμηδένιση της διαφοράς -λόγω κυρίως της μανιακής υπερδικτύωσης στα social media- μεταξύ ανέξοδης άποψης και ουσιαστικής πράξης κυριεύει πολλά υποκείμενα μετατρέποντάς τα σε εμμονικούς καταγγέλλοντες και εν δυνάμει καθοδηγητές της κοινής γνώμης, κατά φαντασίαν opinion leaders.
Αλλά ενώ οι μάζες βολεύονται στα ψηφιακά καφενεία -προσποιούμενοι τους συγκλητικούς σε ένα εικονικό καθεστώς αμεσοδημοκρατίας και δήθεν αλληλεπιδραστικής συμμετοχής- κάποιοι λίγοι είναι τελικά οι καλά βολεμένοι μέσα σε κομματικά και διαπλεκόμενα ελιτίστικα δίκτυα μικρο- και μακρο-εξουσίας.
Είναι οι έχοντες οικονομική άνεση και ειδικοί στην επικοινωνιακή στρατηγική, οι οποίοι εκτός του αχανούς ψηφιακού σύμπαντος συντηρούν μεθοδικά την πρόσβασή τους και στο ολιγοπωλιακό μιντιακό (ελεγχόμενο) σύμπλεγμα.
Πιο απλά: ενώ μοιάζει όλοι να μπορούν να συμμετέχουν στην πολιτική (κάτω από το ψευδεπίγραφο «όλα πολιτική είναι») επειδή εκθέτουν και αναρτούν δημόσια θέσεις, τελικά επικρατούν οι ανέξοδες υποσχέσεις και η κούφια συνθηματολογία που εκπέμπεται από μια δράκα «σωτήρων» με στόχο να εκμαιεύουν τη συναίνεση των πολλών.
Πρόκειται για στρατηγικό τέχνασμα βασισμένο στο σύμπτωμα της εποχής: τη μαζική εκστατική επικοινωνία με την οποία θρέφει ο σημειοκαπιταλισμός τους εργαζόμενους ώστε να νιώθουν ότι μετέχουν στην πρόοδο και την Ιστορία.
Οσοι δε επικαλούνται την «επαφή με τον λαό» ξέρουν ότι αυτή δεν είναι η επαφή στα social media, ούτε φυσικά οι φωτογραφίες και τα βίντεο με χειραψίες και αγκαλιές με τους καθήμενους σε καφετέριες ή με τους κομματικούς κλακαδόρους στις πλατείες και στους δρόμους της χώρας όπου γυρνάνε οι υποψήφιοι για να δείξουν ότι «ακούνε τα προβλήματα του κόσμου».
Πάντα φυσικά, στην εποχή του εικονιστικού υποκειμένου και της ανάγκης για αναπαράσταση του εαυτού ως ικανού να συνυπάρχει, θα υπάρχουν οι αμέτρητοι πρόθυμοι που θέλουν να νιώσουν τη συμμετοχή στην ψευδο-συλλογικότητα, την ταύτιση, την απόλαυση του συμπτώματος της στράτευσης με τον Εναν.
Η μιμητική επιθυμία των μαζών για μεσσιανική παρέμβαση στην καθημερινότητα και στην «Ιστορία» είναι κάτι που ξεκινάει από το ασυνείδητο: είναι η επιθυμία εκείνη στην οποία οδηγεί ο οριακός και δυσφορικός βίος, η νοσταλγία της χαμένης ευμάρειας, δόξας και εξουσίας.
Και αυτό είναι το ένα σκέλος του προβλήματος. Το άλλο είναι η χειραγωγούμενη υπεξαίρεση της κοινωνικής νομιμοποίησης κάποιων δήθεν ικανότερων να διαχειριστούν (τεχνοκρατικά, ιδεολογικά και πολιτικά) τον βίο των πολλών.
Αυτά είναι τα δύο βαριά συμπτώματα της νεοελληνικής κοινωνίας (και πολλών δυτικών κοινωνιών που πάσχουν από τις ανισότητες) και με αυτά θα πορευόμαστε βολεμένοι (σχεδόν οι πάντες) στο γνωστό συστημικό συμπεριφορικό παίγνιο: αυτό που «βάζει και βγάζει» ομάδες και άτομα μέσα και έξω από το ολοένα και πιο κλειστό πλέον σύστημα κοινωνικής ανόδου και ταξικής υπεροχής.
Ενα σύστημα ισχυρά χορηγούμενο από την αρχέγονη δομή του κράτους και των διανεμητικών πόρων του σε όλα τα επίπεδα, αλλά και τη χρόνια νομή και κατοχή της εξουσίας από ισχυρές κλίκες και ομάδες συμφερόντων…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας