Ενα από τα πιο προσφιλή βασανιστήρια, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και που εφαρμόστηκε με ζήλο από τους βασανιστές της Μακρονήσου κατά των εξόριστων, ήταν το γνωστό «μαρτύριο της γάτας»: έβαζαν τους εξόριστους σε έναν σάκο με μια γάτα. Τον έδεναν και τον πετούσαν στη θάλασσα. Μπορούμε να φανταστούμε την αντίδραση του αιλουροειδούς και τα αποτελέσματα αυτής της αντίδρασης για τον άνθρωπο που βρισκόταν μαζί.
Ευτυχώς, στις μέρες μας, όταν ακούμε τη λέξη «σακί», το μυαλό μας πάει μόνο στα σκουπίδια και όχι σε μαρτύρια όπως αυτό. Ευτυχώς… Ετσι πίστευα μέχρι πριν από λίγες ημέρες. Λάθος μου. Λάθος να πιστεύουμε πως έχουμε όλοι τον ίδιο τρόπο σκέψης. Λάθος να μπερδεύουμε τις προθέσεις μας με αυτές των άλλων. Ψάχνοντας όμως το σωστό, χάνουμε και όσα ξέρουμε. Το νόημα των λέξεων παίρνει τη μορφή του καθενός που τις εκφέρει. Αυτό είναι το νέο μάθημα που πήραμε πρόσφατα. Και η νέα πληγή που πρέπει να φροντίσουμε για να μη μολυνθεί.
Ομως, όπου και να κοιτάξουμε, όπως έγραψε κι ο Σεφέρης, η Ελλάδα, δυστυχώς, μας πληγώνει. Οσο και να νομίζουμε πως έχουμε ράψει καλά τα παλιά τραύματα, πάντα θα υπάρχουν αυτές οι μικρές γραμμές που θα αποδεικνύουν πως οι πληγές υπήρξαν. Και είναι κάτι παλιές πληγές, που και μόνο η ανάμνησή τους (ειδικά τις μέρες τις δύσκολες και βροχερές) προκαλεί πόνο.
Η γενιά μας είναι γεμάτη από ανθρώπους πληγωμένους. Ευαίσθητα πλάσματα, οι περισσότεροι, μεγαλώσαμε με την πεποίθηση ότι τα πράγματα πάντα θα βελτιώνονταν. Οτι η πρόοδος είναι μονόδρομος. Οτι ο σεβασμός και η αγάπη για τους άλλους είναι ο βασικός μας μπούσουλας. Οτι μεγαλώνοντας δεν θα χρειάζεται να μιλάμε για την ισότητα, γιατί θα είναι θέμα δεδομένο, ούτε για το τι είναι ανθρώπινο δικαίωμα, γιατί και αυτό θα είναι ζήτημα προ πολλού λυμένο. Ονειρευόμασταν να εργαζόμαστε πάνω στα αντικείμενα που αγαπάμε, πιστεύαμε ότι θα είμαστε και καλοί σ’ αυτά, ακριβώς επειδή τα αγαπάμε και ήμασταν και σίγουροι ότι θα ζούσαμε αξιοπρεπώς με τα χρήματα αυτής της εργασίας. Είχαμε μάθει πως το κριτήριο για τα πάντα είναι η αγάπη.
Ομως, μαζί με την ενηλικίωση ήρθε και η πρώτη χαραγματιά στο αλαβάστρινο δέρμα της ύπαρξής μας. Και από τότε, οι γραμμές όλο και πληθαίνουν. Μάθαμε τι σημαίνει αυτό για τα ράμματα και τη γούνα με τον χειρότερο τρόπο.
Η ευαισθησία μας, η μόνη μας δύναμη που μας ξεχωρίζει από τα παντός είδους και καιρού καθάρματα, εκλαμβάνεται πια ως αδυναμία, η ευγένεια ως ηλιθιότητα και η αγάπη από άνευ όρων μετατρέπεται σε έννοια απλά ανεκτή και υπό προϋποθέσεις.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας