Σαράντα οκτώ λέξεις

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΥΒΡΙ Νο 8 (Πανσπουδαστική)

«Εξίσου λαθεμένη ήταν η δημόσια καταγγελία του Διονύση Μαυρογένη ως εντεταλμένου των μυστικών υπηρεσιών. Βέβαια μπορεί γενικά να χρειάζεται η καταγγελία ενεργειών, οι οποίες αντικειμενικά και δίνουν λαβές για χτύπημα του οργανωμένου κινήματος, όμως χρειάζεται κυρίως η πολιτική αντιμετώπιση όσων λειτουργούν προβοκατόρικα συνειδητά ή ασυνείδητα και όχι ατεκμηρίωτες άστοχες καταγγελίες». Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ - «Πολυτεχνείο Νοέμβρης ’73», σ. 171.

48 λέξεις. 48 λέξεις για την «αποκατάσταση» μιας ελεεινής λάσπης μετά από 48-50 χρόνια. Οχι ότι τις χρειαζόμουν. Οσοι γνώρισαν τα πράγματα κι εμένα, με τίμησαν. Αλλοι γραπτά, άλλοι με τις υπογραφές τους, άλλοι προφορικά μιλώντας σ’ έμενα, ή στους κύκλους τους, χωρίς να βρουν το θάρρος να υπογράψουν την καταγγελία και πολλοί άλλοι με την ψήφο τους σε ανάλογες δημοκρατικές εκλογές της Μεταπολίτευσης. Σε αυτούς, τους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριές μου, σε αυτούς και μόνο, είναι οι ανάλογες ευχαριστίες μου.

Δέχομαι πάντως ευχάριστα τις 48 λέξεις του ΚΚΕ. Είπαμε «ευχάριστα» και όχι «ευχαριστώ». Γιατί να τους ευχαριστήσω άλλωστε; Επειδή περίμεναν 48 χρόνια; Επειδή κάτι κατάλαβαν από την κόλαση που έζησα κυρίως τους οκτώ μήνες μετά τον Νοέμβριο του ’73 και σε βαθιά παρανομία, για εσχάτη προδοσία (Νόμος 509) μέχρι τον Αύγουστο του ’74, από τη βρόμικη σκιά που έριξαν πάνω μου και πάνω στους συναγωνιστές μου; Επειδή λένε ότι «λαθεμένη» ήταν η «δημόσια καταγγελία μου»;

Μήπως δηλαδή έπρεπε να μείνει μεταξύ των οργανωμένων και όχι να δημοσιευθεί; Μήπως επειδή η «άστοχη καταγγελία ήταν ατεκμηρίωτη»;

Δηλαδή είναι θέμα «τεκμηρίων» και όχι αλήθειας ή ψεύδους; Μήπως επειδή ανακατεύουν την αναφορά τους στο όνομά μου με την «αντιμετώπιση» όσων λειτουργούν, συνειδητά ή ασυνείδητα, ως προβοκάτορες; Μήπως ήταν ένα πρόσχημα δήθεν αναγνώρισης της αθέμιτης παρεκτροπής του ΚΚΕ εναντίον μου, όταν η Ιστορία και η Πολιτική αξιώνουν πλήρη δικαίωση του αδικούμενου; Μήπως κάθε φορά που καταρρέει η Πολιτική και η πεμπτουσία της Δημοκρατίας, αισθάνονται ανίκανοι να προκόψουν μέσα σ’ αυτήν;

Οι διαφωνίες μου, έντονες, βαθιές και διαχρονικές, με το ΚΚΕ δεν με εμπόδισαν ποτέ να αναγνωρίσω και να τιμήσω, με κάθε τρόπο, το θάρρος και την τιμιότητα αγωνιστών από τις γραμμές του. Ιδιαίτερα στα χρόνια της χούντας που έχω προσωπική εμπειρία.

Την αναφορά της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στο όνομά μου, όπως και την ανάλογη θετική μνεία, του Δ. Κουτσούμπα στο κινηματογραφικό αφιέρωμα του ΚΚΕ για τα 50 χρόνια του Πολυτεχνείου, τις δέχομαι ευχάριστα. Το θέμα θα ξεπερνούσε τη δική μου περίπτωση, αν το ΚΚΕ είχε βρει το θάρρος και το αίσθημα δικαιοσύνης να αναγνωρίσει τίμια και καθαρά το λάθος του. Δεν χρειάζονταν καν 48 λέξεις. Δυο τρεις έφταναν και περίσσευαν. Δεν τις βρήκαν όμως.

Θα ήταν δική μου μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθώ ξεχωριστά σε σημερινά μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, συναγωνιστές και συναγωνίστριες από εκείνα τα χρόνια, όπως και άλλους και άλλες, των οποίων ο λόγος μετρά ιδιαίτερα στο ΚΚΕ, για τη σημαντική συμβολή τους στην αναφορά του ΚΚΕ στο όνομά μου. Χωρίς και τη δική τους συμβολή δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η αναφορά αυτή θα είχε γίνει.

Τους ευχαριστώ με συγκίνηση για την τιμιότητα και το θάρρος τους. Είναι δική μου η τιμή που τότε πορευτήκαμε μαζί στον αγώνα.

ΥΓ. Δείτε τα βιβλία του Μ. Ανδρουλάκη «Λίγο πριν πέσουν τα φώτα» και «Κάτω από τις στάχτες» (Πατάκης) και του Σταύρου Λυγερού «Πολυτεχνείο ’73» (Καστανιώτης).