Ο πρώτος φασιστικός πόλεμος δεν λέει να τελειώσει

Η εύθραυστη εκεχειρία για την ώρα αντέχει στη Γάζα, αλλά φυσικά το σιωνιστικό κράτος-τρομοκράτης δεν χάνει την ευκαιρία να συνεχίσει τη σφαγή και την αρπαγή εδαφών στα άλλα μέτωπα του πολέμου, ξεκινώντας –πού αλλού- από την κατεχόμενη Δυτική Οχθη. Εκεί δηλαδή όπου από την περασμένη Τρίτη η ετοιμόρροπη κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου εξαπέλυσε τη φονική επιχείρηση «Σιδηρούν Τείχος», με πρόσχημα την «καταπολέμηση τρομοκρατικών πυρήνων», αλλά πρακτικό αποτέλεσμα τον φόνο δεκάδων αμάχων, τη βίαιη εκκένωση προσφυγικών καταυλισμών και τη δημιουργία νέων μπλόκων σε πόλεις όπως η Τζενίν, η Ναμπλούς, η Ραμάλα, η Χεβρώνα και φυσικά στη φερόμενη ως γενέτειρα του Ιησού Χριστού, τη Βηθλεέμ, για τη νέα βεβήλωση της οποίας οι δήθεν Χριστιανοί «σωστοπλευρίτες» Ελληναράδες και λοιποί Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο...

Στην πραγματικότητα βέβαια ο πόλεμος στη Δυτική Οχθη δεν άρχισε τώρα, αφού από την έναρξη της νέας φάσης του στις 7 Οκτωβρίου 2023 έως σήμερα οι Ισραηλινοί κατακτητές έχουν σκοτώσει περισσότερους από 900 και έχουν συλλάβει χιλιάδες ακόμη Παλαιστινίους, συχνά μάλιστα σε συνεργασία με την αστυνομία της Παλαιστινιακής Αρχής του Μαχμούντ Αμπάς. Αλλωστε ο πραγματικός λόγος πίσω από τις τελευταίες επιδρομές είναι να «πνίξει» το Ισραήλ τούς πανηγυρισμούς του ντόπιου πληθυσμού για την εκεχειρία και φυσικά να αποσπάσει την προσοχή της ισραηλινής κοινής γνώμης από την ουσιαστική πολιτική και στρατηγική ήττα του σιωνιστικού καθεστώτος στη Γάζα.

Το ίδιο συμβαίνει ουσιαστικά και στον νότιο Λίβανο, όπου παρά την παρέλευση της δίμηνης διορίας που προβλέπεται από την εκεχειρία του περασμένου Νοέμβρη, το αρπαχτικό Ισραήλ αρνείται πεισματικά να αποσύρει τα στρατεύματά του από τη λιβανέζικη μεθόριο. Μάλιστα η Χεζμπολάχ εξέδωσε ανακοίνωση όπου προειδοποιεί τις ξένες εγγυήτριες δυνάμεις (ΗΠΑ, Γαλλία και ΟΗΕ) ότι η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός κρέμεται από μια κλωστή και ότι οι μαχητές της είναι έτοιμοι να ξαναρχίσουν ανά πάσα στιγμή τον πόλεμο για να διώξουν οριστικά τους εισβολείς. Εκεί που οι σιωνιστές εισβολείς έχουν κυριολεκτικά «ξεσαλώσει» είναι βέβαια στη νότια Συρία, όπου ο ισραηλινός στρατός έχει καταλάβει με πλήρη ατιμωρησία μια σειρά από στρατηγικές θέσεις, περιλαμβανομένης της κορυφής του ψηλότερου βουνού της χώρας, και έχει φτάσει κυριολεκτικά στα περίχωρα της Δαμασκού.

Αλλά βέβαια το μεγαλύτερο ερώτημα είναι τι θα γίνει σε λίγες εβδομάδες στην ίδια τη μαρτυρική Γάζα, καθώς στην πραγματικότητα κανείς δεν πιστεύει ότι ο Νετανιάχου θα τηρήσει τον λόγο του και θα αποσύρει τα στρατεύματα από τη Γάζα, όπως έχει δεσμευτεί με βάση την τρέχουσα συμφωνία κατάπαυσης του πυρός. Αντίθετα, ο καταζητούμενος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας Ισραηλινός πρωθυπουργός, που είναι προφανές ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης, φέρεται να έχει διαβεβαιώσει προσωπικά τον ακροδεξιό υπουργό και εταίρο του, Μπεζαλέλ Σμότριτς, ότι ο πόλεμος θα ξαναρχίσει αμέσως μετά την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης των ανταλλαγών. Και βέβαια οι σιωνιστές κυβερνώντες ξεκαθαρίζουν ότι δεν πρόκειται να δεχτούν σε καμιά περίπτωση την αυτοδιαχείριση της Γάζας υπό οποιαδήποτε μορφή παλαιστινιακής διακυβέρνησης και, πολύ περισσότερο, την αναγνώριση ενός πραγματικού παλαιστινιακού κράτους.

Ομως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να συγκαλύψει την αποτυχία του Ισραήλ να επιτύχει τους πραγματικούς στόχους του, που ήταν η πλήρης καταστροφή της Χαμάς και της Χεζμπολάχ και η γενοκτονική εκδίωξη των Παλαιστινίων από το μεγαλύτερο μέρος της «υπέροχης», σύμφωνα με τον... μεσίτη Τραμπ, παραλιακής Λωρίδας. Το μόνο που κατάφεραν δεκαπέντε μήνες συλλογικής τιμωρίας και βαρβαρότητας ήταν να πείσουν το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας κοινής γνώμης ότι οι Ισραηλινοί δεν είναι θύματα, αλλά εισβολείς, κατακτητές και θύτες, που δεν μπορούν πλέον να δικαιολογούν τα εγκλήματά τους επικαλούμενοι το ναζιστικό Ολοκαύτωμα σε βάρος των προγόνων τους. Η πολιτική, ηθική αλλά και οικονομική ζημιά για το Ισραήλ είναι ανυπολόγιστη και τα αρπαχτικά σχέδια της σιωνιστικής ηγεσίας του για προσάρτηση της Δυτικής Οχθης, της Γάζας, του νοτίου Λιβάνου και της Συρίας, με τις πλάτες του Τραμπ, είναι απολύτως κοντόφθαλμα και σκοντάφτουν πρωτίστως στην αδυναμία του Τελ Αβίβ να λύσει ένα κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα με αμιγώς στρατιωτικά μέσα.

Οπως έγραψε πριν από λίγες μέρες ο σπουδαίος Ισραηλινός δημοσιογράφος Γκιντεόν Λεβί, με τίτλο «Ο πρώτος φασιστικός πόλεμος», «σχεδόν τα πάντα γύρω από τον πόλεμο στη Γάζα είχαν σκοπό να ικανοποιήσουν τη φασιστική, ρατσιστική και υπέρμαχο της μαζικής μετακίνησης πληθυσμών Ακροδεξιά [...] που απέκτησε τον έλεγχο της ατζέντας και της συμπεριφοράς του κράτους. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η κλίμακα της βαρβαρότητας του στρατού: είναι πάνω απ’ όλα ο τρόπος με τον οποίο η μοχθηρία έχει μετατραπεί σε κεντρική αξία ολόκληρης της ισραηλινής κοινωνίας. [...] Η μοχθηρία σαν κάτι για το οποίο μπορούμε να είμαστε περήφανοι, κάτι για το οποίο μπορούμε να κομπάζουμε και να επιδεικνύουμε στους άλλους»...