Ποιος διακωμωδεί ποιον, ή τι;

⌦ Πολλά ντουφέκια πέσαν τούτες τις μέρες, πως διακωμωδείται ο άγιος Παΐσιος και η θρησκεία, χλευάζεται η πίστη των χριστιανών, πλήττεται η ελευθερία του λόγου και «δεν τιμάται η ετερότητα» –απ’ τα πιο σύντομα ανέκδοτα αυτό.

Αφορμή, μια σύντομη ανάρτηση σε χιουμοριστικό τόνο του Πέτρου Τατσόπουλου, για την αποβλάκωση στην οποία οδηγεί ένα σίριαλ για τον Παΐσιο στο θεοσεβές Μέγκα του θεοσεβέστερου Μαρινάκη.

Βγήκε ο άγιος Μεσσηνίας και μίλησε για «λαϊκίστικη ρητορεία», παραβλέποντας τι πρώτου μεγέθους λαϊκισμό προασπίζει –εν προκειμένω του καναλιού και του ιδιοκτήτη του, αλλά γενικότερα μεγάλου, τεράστιου μέρους της Εκκλησίας.

Ακολούθησε ο άγιος Πειραιώς, που επιχείρησε να κερδίσει την κούρσα μ’ έναν «αβόλιστο ωκεανό», με τον «Αφθιτο Δημιουργό», με τα «ζώπυρα της πίστεως…» κ.ά. (ενώ γελούσαν πίσω από την πλάτη του ο «δεικτικός σχολιασμός», έτσι με -ει, ο «απέριτος», με ένα -τ, κι άλλα μικρολαθάκια, μεγάλα όμως για άγιο τιμητή). Και κατηγορεί τον Τατσόπουλο ότι «προβάλλει [sic] φονταμενταλισμό», ποιος, ο κατεξοχήν φονταμενταλιστής άγιος· και είπε και το ανέκδοτο που σημείωσα στην αρχή, πως ο Τατσόπουλος «δεν τιμά την ετερότητα», ποιος, ο άγιος με τα μεταπτυχιακά σε ξενοφοβία, ομοφοβία κ.τ.ό., και γενικότερα διδακτορικό στη μισαλλοδοξία.

Τι να πουν άλλο πια οι άλλοι άγιοι που πήρανε σειρά, κι από κοντά θεοσεβούμενοι εθνοπατέρες, κόπι-πέιστ όλοι για την ασέβεια και τη διακωμώδηση.

Εδώ προβάλλει επιτακτικό και αμείλικτο το ερώτημα: Ποιος διακωμωδεί εντέλει ποιον, ή τι;

Μεταφέρω άλλη μια φορά ψήγματα από τις διδαχές του Παϊσίου, εμπλουτίζοντάς τα με όσα χωρούσε ακόμα η έρμη η στήλη. Από το Γέροντος Παΐσίου Αγιορείτου Λόγοι (Α΄-Ε΄), ελεύθερο στο διαδίκτυο, και σε Word και σε PDF, και σε πολυτονικό και σε μονοτονικό, διαλέξτε κόσμε.

⌦ Για τα θεϊκά σχέδια εν γένει: «Γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβεί μία συμφορά; –Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Αλλοτε επιτρέπει ο Θεός κάτι, για να βγει κάτι το καλύτερο, και άλλοτε επιτρέπει κάτι για παιδαγωγία. Αλλοι ανταμείβονται και άλλοι εξοφλούν, δεν πάει τίποτε χαμένο. Να ξέρετε πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”» (σ. 60).

Και αν επιτρέπει συμφορές και αλληλοεξοντώσεις, εννοείται πως η αρρώστια «είναι πολύ μεγάλη ευεργεσία, πολύ μεγάλη! Καθαρίζει τον άνθρωπο από την αμαρτία, και μερικές φορές του εξασφαλίζει και μισθό» (722)· πως «ο άνθρωπος, όταν είναι τελείως καλά στην υγεία του, δεν είναι καλά. Καλύτερα να έχει κάτι» (723)· πως «η αναπηρία είναι ευλογία από τον Θεό» (735), «Γιατί όλοι οι ανάπηροι αποταμιεύουν. Ενας κουφός έχει τσεκ στο Ταμιευτήριο του Θεού από το κουφό αυτί, ένας τυφλός από το τυφλό μάτι, ένας κουτσός από το κουτσό πόδι!» (736).

⌦ Για τους πρόωρους θανάτους: «Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον παίρνει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του, με έναν ειδικό τρόπο, για να σώσει την ψυχή του. Εάν δει ότι κάποιος θα γίνει καλύτερος, τον αφήνει να ζήσει. Εάν δει όμως ότι θα γίνει χειρότερος, τον παίρνει, για να τον σώσει. Μερικούς πάλι, που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν την διάθεση να κάνουν το καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή ξέρει ότι θα έκαναν το καλό, μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. Είναι δηλαδή σαν να τους λέει: “Μην κουράζεσθε· αρκεί η καλή διάθεση που έχετε”. Αλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τον διαλέγει και τον παίρνει κοντά Του, γιατί ο Παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια.

»Φυσικά, οι γονείς και οι συγγενείς είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβουν αυτό. Βλέπεις, πεθαίνει ένα παιδάκι, το παίρνει αγγελούδι ο Χριστός, και κλαίνε και οδύρονται οι γονείς, ενώ έπρεπε να χαίρονται, γιατί πού ξέρουν τι θα γινόταν, αν μεγάλωνε;» [σ.σ. μας θυμίζει Κούγια για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου;]

»[...] Αλλά και τους γονείς βοηθάει ο θάνατος των παιδιών. Πρέπει να ξέρουν ότι από εκείνη τη στιγμή έχουν έναν πρεσβευτή στον Παράδεισο. Οταν πεθάνουν, θα ’ρθούν τα παιδιά τους με εξαπτέρυγα στην πόρτα του Παραδείσου να υποδεχθούν την ψυχή τους. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό! Στα παιδάκια πάλι που ταλαιπωρήθηκαν εδώ από αρρώστιες ή από κάποια αναπηρία ο Χριστός θα πει: “Ελάτε στον Παράδεισο και διαλέξτε το καλύτερο μέρος”. Και τότε εκείνα θα Του πουν: “Ωραία είναι εδώ, Χριστέ μας, αλλά θέλουμε και την μανούλα μας κοντά μας”. Και ο Χριστός θα τα ακούσει και θα σώσει με κάποιον τρόπο και την μητέρα» (752 κ.ε.).

⌦ Για τη θεωρία της εξέλιξης: «Τι ανοησίες λένε τώρα στα σχολεία με την θεωρία του Δαρβίνου κ.λπ.! […] Πόσα χρόνια έχει που οι άνθρωποι ανέβηκαν στο φεγγάρι; Οι πίθηκοι τόσα χρόνια δεν εξελίχθηκαν να κάνουν αν όχι ένα ποδήλατο τουλάχιστον ένα πατίνι. Είδες κανέναν πίθηκο με πατίνι; Αλλο, αν πάρεις έναν πίθηκο και του μάθεις να κάνει πατίνι!... [σ.σ. μας θυμίζει τον Μιχαλολιάκο για τον Αντετοκούμπο;] Ο πίθηκος, άμα τον ταΐσεις, άμα τον περιποιηθείς, θα γίνει καλύτερος πίθηκος∙ δεν μπορεί να γίνει άνθρωπος. Αν ένας μαύρος είναι σε ψυχρό κλίμα και δεν βγαίνει στον ήλιο, λιγάκι θα διορθωθεί το δέρμα του∙ δεν θα πάψει όμως να είναι μαύρος» (162 κ.ε., επισήμανση του γείτονα εδώ Κ. Γρηγοριάδη).

Προφανώς ρητορικό το ερώτημα του τίτλου, ποιος διακωμωδεί ποιον, ή τι –τη θρησκεία δηλαδή.

Και επειδή τον σεβασμό τον κερδίζεις, δεν τον απαιτείς, δοσμένον τάχα εκ Θεού, και οχυρωμένον από την κοσμική εξουσία.