Το κλειδί για αλλαγές είναι στη Γερμανία

Γίνεται ολοένα και πιο σαφές: Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, ο οποίος επιβάλλει στην Ελλάδα το ένα μέτρο λιτότητας μετά το άλλο και κάποτε ήθελε να πετάξει τη χώρα έξω από την ευρωζώνη, ποντάρει και πάλι στην κλιμάκωση της κατάστασης.

Οπως έγραψε πριν από λίγες μέρες η εφημερίδα «Handelsblatt», στις αρχές του 2017 ο τότε αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας και νυν υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ ανέφερε σε μια επιστολή του προς την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ πως παρακολουθεί «με μεγάλη ανησυχία» τη συζήτηση σχετικά με το πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τον Γκάμπριελ, ο οποίος είναι επίσης πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD), «ειδικότερα οι θέσεις του [γερμανικού] ομοσπονδιακού υπουργείου Οικονομικών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) απέχουν προφανώς τόσο μεταξύ τους, που επί του παρόντος φαίνεται να αποκλείεται μια λύση».

Σύμφωνα με τον Γκάμπριελ, το πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ που συμφωνήθηκε στο πρόγραμμα, θα πρέπει να τηρηθεί μόνο επί τρία χρόνια και όχι επί δέκα, όπως ζητά ο Σόιμπλε.

Μέσω της εγκατάλειψης τέτοιων υπερβολικών απαιτήσεων, η Ελλάδα θα είχε, από το 2021 και μετά, νέα χρηματοδοτικά περιθώρια ύψους 3,6 δισ. ευρώ, με τα οποία θα μπορούσε να βελτιωθεί η κατάσταση του δοκιμαζόμενου πληθυσμού.

Σε μια μικρή χώρα, ο πληθυσμός της οποίας αποτελεί μόλις το ένα έβδομο από αυτόν της Γερμανίας, τα ποσά αυτά θα γίνονταν αισθητά.

Οπως ήταν αναμενόμενο, ο Σόιμπλε απέρριψε την πρόταση αυτή ασυζητητί.

Εως σήμερα, ο Σόιμπλε κατάφερε να επιβάλει τις απόψεις του όχι μόνο στη γερμανική κυβέρνηση, αλλά και στο Eurogroup.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όμως, δεν διατίθεται εδώ και καιρό να συνεχίσει να τον ακολουθεί και εξαρτά τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα από την εκπλήρωση μιας σειράς προϋποθέσεων.

Τελευταία τόνιζε επανειλημμένα πως το ελληνικό δημόσιο χρέος πρέπει να μειωθεί σε ένα βιώσιμο επίπεδο και πως οι στόχοι των μέτρων λιτότητας δεν είναι ρεαλιστικοί.

Αλλά, εδώ και ενάμιση χρόνο ο Σόιμπλε αγνοεί το ΔΝΤ παντελώς.

Από ό,τι φαίνεται, η συμμετοχή του ΔΝΤ είναι επιθυμητή μόνο με τον ρόλο του δεσμοφύλακα, ενώ για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους ο Σόιμπλε μοιάζει να το θεωρεί ανίκανο.

Αλλά η συμμετοχή του ΔΝΤ επιδιώχθηκε ακριβώς λόγω της μεγάλης εμπειρίας του σε τέτοιας φύσης ζητήματα.

Πρόκειται για μια αντίφαση που δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά.

Ομως οι οιωνοί για τη συμμετοχή του ΔΝΤ είναι και για έναν άλλο λόγο κακοί.

Σύμφωνα με τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, η κρίση της Ελλάδας είναι ένα ευρωπαϊκό ζήτημα, από το οποίο θα πρέπει να αποτραβηχτούν οι ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Γερμανία είναι αρκετά πλούσια και ισχυρή, ώστε να λύσει το πρόβλημα: τα απαιτούμενα χρηματικά ποσά είναι αστεία για τη Γερμανία.

Καθώς ο πρόεδρος Τραμπ διατήρησε τις πολύ πιο αμφιλεγόμενες προεκλογικές θέσεις του και οι ΗΠΑ μπορούν εκ των πραγμάτων να ασκήσουν βέτο στις αποφάσεις του ΔΝΤ, θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να τινάξει στον αέρα τη συμμετοχή του ΔΝΤ μέσω twitter.

Πόσο ντροπιαστικό είναι λοιπόν που το γερμανικό Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα (CDU) προσπαθεί να επιρρίψει αποκλειστικά στην Ελλάδα την ευθύνη για την αναμενόμενη αποχώρηση του ΔΝΤ από το πρόγραμμα;

Υστερα από την ήττα του Ιουλίου του 2015, πολλοί αριστεροί έστρεψαν απογοητευμένοι την πλάτη προς τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα.

Σαν να μπορούσε η κυβέρνηση μιας χώρας με μόλις 2% του πληθυσμού και 1% της οικονομικής δύναμης της Ε.Ε. να επιφέρει έτσι στα γρήγορα μια αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη.

Τώρα το τοπίο ξεκαθαρίζει και πάλι: Το κλειδί για αλλαγές στην Ευρώπη βρίσκεται στη Γερμανία.

Ο Σόιμπλε έχει παρασυρθεί από μια μανία και κρατά μία ολόκληρη χώρα ως όμηρο.

Με ένα τέτοιο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα δεν μπορεί να δημιουργηθεί μια αλληλέγγυα Ευρώπη.

Η Ελλάδα χρειάζεται την αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας – σήμερα περισσότερο από ποτέ.

*Αναπληρωτής πρόεδρος και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος για ζητήματα δημοσιονομικής πολιτικής του γερμανικού κόμματος της Αριστεράς (Die Linke).