Ο τελευταίος των μεγάλων διευθυντών

Ηταν Φλεβάρης του ‘88, αν θυμάμαι καλά, όταν χτύπησε ένα πρωί το τηλέφωνό μου. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η Ποτούλα (γραμματέας του διευθυντή της «Ελευθεροτυπίας») για να μου μεταφέρει ότι «ο κ. Φυντανίδης θέλει να σάς δει μέσα στις επόμενες δύο ημέρες».

Παραξενεύομαι για την πρόσκληση. Τον ίδιο δεν τον είχα αντικρίσει παρά μόνο δυο φορές, παρευρισκόμενος σε παρουσιάσεις κάποιων βιβλίων. Εγώ ανάμεσα στο ακροατήριο και αυτός στο πάνελ των ομιλητών, πράγμα που δεν μου δικαιολογούσε την ξαφνική αυτή πρόσκληση.

Τη μεθεπόμενη ημέρα διάβαινα την είσοδο της Κολοκοτρώνη 8 για να βρεθώ στο γραφείο του στον 5ο όροφο. Ο ίδιος με υποδέχεται εγκάρδια σαν να γνωριζόμαστε καιρό. Προσπερνά την αμηχανία μου λέγοντας: «Εχω ακούσει αρκετά καλά λόγια για εσένα και θέλησα να σε γνωρίσω από κοντά και με την ευκαιρία να σου κάνω μια πρόταση να έρθεις μαζί μας στην “Ελευθεροτυπία”. Τι θα έλεγες αν εντασσόσουν το συντομότερο δυνατό στην παρέα μας και να έκανες τις πολιτικές σελίδες στο καθημερινό φύλλο;»

Θυμάμαι τα λόγια του σαν να είναι σήμερα. Τότε είχε φύγει από την «Ε» ο Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης και είχε δημιουργηθεί το σχετικό κενό. Η πρόταση απ’ όλες τις πλευρές ήταν όχι μόνο δελεαστική αλλά και τιμητική για μένα καθώς η εμπιστοσύνη που μου έδειχνε ξεπερνούσε αυτά που περίμενα να ακούσω.

Κι όμως, δεν μπορούσα παρά να την αρνηθώ όσο κι αν θα ήθελα το αντίθετο. Του εξηγώ ότι παρ’ ότι η πρόταση με τιμά δεν μπορώ να τη δεχτώ. Ημουν τότε υπεύθυνος ύλης στην «Πρώτη» (μια εφημερίδα που άφησε τη σφραγίδα της στον χώρο των αριστερών εντύπων) που όμως ήδη αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα. «Θα είναι σαν να πηδώ από καράβι που κινδυνεύει να βουλιάξει προσπαθώντας να σώσω μόνο τον εαυτό μου», του εξηγώ.

Δεν μου αφήνει κανένα περιθώριο να καταλάβω το πώς εξέλαβε αυτή την άρνηση. Μιλάμε για λίγο ακόμα για τα περί του Τύπου και με ξεπροβοδίζει μέχρι την πόρτα του γραφείου του.

Φεύγοντας συλλογιζόμουν ότι μόλις είχα κλείσει μια πόρτα που από τα πρώτα μου δημοσιογραφικά βήματα επιθυμούσα να διαβώ. Ελα όμως που η ζωή γράφει τα δικά της σενάρια. Περίπου δύο χρόνια αργότερα η «Πρώτη» δεν υπήρχε πια, μια και πλήρωσε τις άκαμπτες αντιπαραθέσεις της Αριστεράς. Η τύχη τα φέρνει και ο τότε διευθυντής σύνταξης της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» Ντένης Αντύπας με τον τότε αρχισυντάκτη του «Εψιλον» Γιάννη Βλαστάρη μού προτείνουν μία θέση συντάκτη ύλης στην «Κυριακάτικη Ε» καθώς είχε αποχωρήσει απ’ αυτήν ο Γ. Στράτος. Τους ευχαρίστησα για την πρόταση αλλά τους επισήμανα ότι πιθανά να «φάνε πόρτα» από τον Φυντανίδη όταν του το μεταφέρουν για να πάρουν την έγκρισή του.

Η απάντησή του εξέπληξε κυρίως εμένα (που δεν τον ήξερα) παρά τους δύο επιτελείς του, που μου μετέφεραν ότι μπορούσα να ξεκινήσω όποτε ήθελα αρκεί να... ξαναπήγαινα πρώτα στο γραφείο του για να συνεχίσουμε μια κουβέντα που την είχαμε αφήσει στη μέση.

Ετσι ο «Σερ» με... γενναιοδωρία μού έδωσε την ευκαιρία να ζήσω αυτό το υπερεικοσαετές συναρπαστικό ταξίδι στην «Ελευθεροτυπία», μια εφημερίδα που έφερε τη σφραγίδα του για 31 χρόνια. Φυντανίδης και «Ελευθεροτυπία» έζησαν ως μια έννοια, μαζί. Δεν είναι τυχαίο ότι στη μνήμη του κόσμου «Ελευθεροτυπία» θα σημαίνει Φυντανίδης και Φυντανίδης θα σημαίνει «Ελευθεροτυπία».

Συνυπήρξαν μια ολόκληρη εποχή που σήμερα στο τέλος της καταλαβαίνει κανείς ότι δύσκολα θα την ξαναζήσουμε ποτέ!