Η Γεύση του Κερασιού

Τα κεράσια ήρθαν στο σπίτι τη μέρα που ο Αμπάς Κιαροστάμι έφυγε.

Κεράσια ολόφρεσκα, στη νιότη τους, απ’ τη λαϊκή αγορά του δίπλα δρόμου.

Προκλητικά και κατακόκκινα απλώθηκαν πάνω στο τραπέζι μου.

Στην εμβληματική πια ταινία του ιρανικού κινηματογράφου «Η γεύση του κερασιού», που σκηνοθέτησε ο Κιαροστάμι, ο ήρωας θέλει να πεθάνει. Περιπλανιέται μ’ ένα αυτοκίνητο προσπαθώντας να βρει κάποιον να τον βοηθήσει.

Ο τελευταίος επιβάτης που παίρνει μαζί του είναι ένας βαθιά φιλοσοφημένος γέροντας, ταριχευτής ζώων σε κάποιο ίδρυμα της Τεχεράνης.

«Θα σου πω τι έπαθα εγώ», του λέει,

όταν παντρεύτηκα, είχαμε ό,τι πρόβλημα μπορείς να φανταστείς! Δεν άντεχα άλλο. Ηθελα να πεθάνω. Μια νύχτα, πριν το χάραμα, άρπαξα ένα σκοινί και πήγα σ’ ένα μεγάλο δέντρο. Ρίχνω μια το σκοινί… δεν γαντζώνεται στο χοντρό κλαδί. Ρίχνω δυο… τίποτα.

Σκαρφαλώνω κι εγώ τότε στο δέντρο και δένω σφιχτά το σκοινί. Ενιωσα να συνθλίβεται κάτι μαλακό κάτω από τα χέρια μου. Γλυκά, υπέροχα μούρα. Τρώω ένα, ήταν πεντανόστιμο. Τρώω και δεύτερο. Στο τρίτο μούρο, σήκωσα το κεφάλι μου κι είδα πάνω απ’ το βουνό έναν κατακόκκινο ήλιο να ανατέλλει.

Κάποια παιδιά πέρασαν από κάτω και μου ζήτησαν να τινάξω τα κλαδιά του δέντρου. Βροχή τα μούρα έπεσαν στην αγκαλιά τους. Κατέβηκα κι εγώ και μάζεψα όσα μπορούσα. Τα πήγα στη γυναίκα μου, που όταν ξύπνησε τα έφαγε και ευχαριστήθηκε.

Πες μου, λοιπόν, πώς είναι δυνατόν να μην περιμένεις το επόμενο καλοκαίρι για να γευτείς ώριμα κεράσια στο στόμα σου;

Η ταινία τελειώνει με πλάνα από το επόμενο πρωί. Ηταν ξημέρωμα και στην πλαγιά του τοπίου που αφήσαμε τον πρωταγωνιστή, βλέπουμε τον ίδιο τον Κιαροστάμι να κινηματογραφεί μια ομάδα Ιρανών στρατιωτών. Δεν πολεμούν αλλά ξεκουράζονται, κρατώντας μπουκέτα από αγριολούλουδα.

Ο σκηνοθέτης μάς κλείνει το μάτι με νόημα.

Ολες οι εποχές έχουν τα φρούτα τους. Αρκεί ν’ απλώσουμε το χέρι και να τα γευτούμε.