Προχειροδουλειά, κ. Νταλάρα

Καμιά εικοσαριά μέρες πριν ήρθε η πρόσκληση από την Αρχοντία: «Στις 13, Σάββατο, πάμε Νταλάρα - Πασχαλίδη;». Μου ακούστηκε καλό, τα «τραγούδια [τους] του δρόμου» ας τα ακούσω και σε έναν κλειστό χώρο, άρτι αφιχθέντα από τον Πειραιά, στο Passport-Κεραμεικός. Οι δύο φωνές αγαπημένες, τα τραγούδια τους διαχρονικά. «Κλείνω τραπέζι»…

Εφτασε η βραδιά. Ο ταξιτζής με άφησε στου διαόλου τη μάνα, αλλά βλέποντας τους οδηγούς να φέρνουν γύρες μήπως και βρουν κάποια θέση, αφού το ένα μικρό πάρκινγκ είχε τιγκάρει, χαλαλίζω το 10ευρο της ταρίφας. Είναι 10.30.

Εχω ήδη καθυστερήσει, αλλά βλέπω μια απίστευτη φιδωτή ουρά έξω από το κέντρο. «Η παρέα μου έχει περάσει», ήδη από τις 10.00, λέω στον πορτιέρη, που με το φτωχό μου το μυαλό σημαίνει ότι δίνω το όνομα στον τσεκαδόρο και περνώ. Αμ, δε. «Στην ουρά, κυρία», έφαγα πόρτα.

Σαν κι εμένα πολλοί το επιχείρησαν, κυρίως οι οδηγοί, που είχαν αφήσει το… φορτίο τους να τακτοποιηθεί ώσπου εκείνοι να παρκάρουν το αυτοκίνητο. Μία ώρα σημειωτόν. Ουρά βραδυκίνητη, κουτσή χελώνα. Γκρίνια και τσιγάρο. «Τουλάχιστον ας καπνίσουμε, γιατί μέσα, και μάλιστα με Νταλάρα, δεν υπάρχει».

Εμπαινε ένα μπούγιο, κοβόταν η ροή(;). Αντε πάλι σε πέντε λεπτά… Επιτέλους ανεβαίνω τα δυο σκαλάκια, χώνομαι. Ενας τύπος με μαύρο κοστούμι, ο μετρ είπαν, ζητάει τα ονόματα, και δίπλα μια κοπελιά (για την οποία δεν είπαν) τσεκάρει το πλάνο της.

Οι δύο τραγουδιστές επί σκηνής έχουν ήδη ξεκινήσει το πρόγραμμά τους. Σώζομαι από μεγαλοπρεπή τούμπα, αφού όλα είναι θεοσκότεινα και δεν βλέπω το σκαλάκι που οδηγεί στο τραπέζι της παρέας μου.

Γύρω γύρω ο κόσμος διαμαρτύρεται. «Αλλα έχουμε ζητήσει [Α' ζώνη] κι αλλού μας βάζετε». Α' ζώνη σημαίνει πλατεία και 35 ευρώ το κεφάλι. Β' ζώνη, μπαλκονάκι και 30 ευρώ κ.λπ. Αυτά last year. Τώρα η πρώτη σειρά στο μπαλκονάκι, πλάι στο «κάγκελο» είναι Α' ζώνη, η δεύτερη σειρά Β' ζώνη. Βαφτίσια είχαμε για πέντε ευρώ παραπάνω. Παράπονα, διαμαρτυρίες, βαβούρα απίστευτη!

Ο Νταλάρας είναι ονομαστός για τον επαγγελματισμό του, πώς και δεν σταματάει ζητώντας να διευθετηθούν αυτά που γίνονται στο βάθος;

Οι φίλοι μου λένε ότι από την ώρα που πήγανε υπήρχε ένα απίστευτο μπέρδεμα με τις κρατήσεις. Κανένα τραπέζι δεν ήταν προκαθορισμένο και γινόταν η μαντεψιά τη στιγμή που κατέφθανε ο πελάτης. Περιμένουν δε χωρίς να τους έχει ρωτήσει κανείς αν θέλουν να πιουν κάτι. Ο σερβιτόρος ήρθε μετά από μισή ώρα -και βάλε- που κάθισα κι εγώ.

Τα υπέροχα τραγούδια, μόνα τους, σαλταρισμένα, κάνουν προσπάθεια να βάλουν στο κλίμα τον κόσμο. Τα αστειάκια που ανταλλάσσονται μεταξύ Νταλάρα και Πασχαλίδη και τα κατ’ επανάληψη «give me five» χτυπήματα των χεριών τους δεν περνούν στον κόσμο. Ο ήχος χάλια, δεν ακούγονται τα λόγια τους όταν μιλούν, παρά μόνο τα τραγούδια. Το σκηνικό πίσω σκοτεινό.

Ηξερα ότι είναι η Εστουδιαντίνα, αλλά δεν την έβλεπα. Οχι μόνο γιατί φορούσαν μαύρα (νομίζω), αλλά γιατί δεν τους φώτιζε τίποτα. Καμιά προσοχή γι’ αυτούς τους εξαιρετικούς σολίστες και τα ονόματά τους τα πήρε ο κακός ήχος και τα έθαψε. Πήρε το μάτι μου πίσω πίσω στην ορχήστρα τον Κώστα Μερετάκη, που με τα ταμπούρλα του σε άλλες παραστάσεις ξεσηκώνει τον κόσμο, απλώς να υπάρχει και να διεκπεραιώνει…

Σε τρία τέταρτα μετά το κρασί ήρθαν και οι ξηροί καρποί, το «κομπλέ» όπως λέει ο τιμοκατάλογος του Passport, και ήταν η χαριστική βολή: εφτά άτομα εμείς, σε δυο πλαστικά ποτήρια του νερού τα φιστίκια. Μα σε πλαστικά ποτήρια! Απίστευτα πράγματα.

Το μόνο που δούλευε του αψόγου, ήταν ο εξαερισμός, αφού, παρά τους φόβους των καπνιστών έξω, το κάπνισμα επιτρεπόταν και γι’ αυτό υπήρχαν ακόμη δύο πλαστικά ποτήρια, μισογεμάτα με νερό, πάνω στο τραπέζι.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη εμφάνιση του σχήματος εκεί, για να πεις ότι πελάγωσαν από τον κόσμο (στο κάτω κάτω γνωρίζεις ότι αυτό το καλλιτεχνικό δίδυμο πουλάει), αλλά η τελευταία. Ακολουθεί όμως δυναμικά επί σκηνής η Δήμητρα Γαλάνη με την παρέα της κι ο κόσμος θα θέλει να ξαναέρθει. Πώς να το αποτολμήσει μ’ αυτή την αγελαία αντιμετώπιση;

Οι μεγάλοι χώροι προσφέρονται για εκμετάλλευση, αλλά όχι του κόσμου.