Ανοιχτομάτης, όχι γουρλομάτης

Η εκλογή του Κυριάκου στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έχει ορατά χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι πως οι ψηφοφόροι προτίμησαν έναν νέο αρχηγό με βασικό κριτήριο την αυξημένη πιθανότητα να εκδικηθεί τον Αλέξη για όσα δεν τους ικανοποιούν.

Αυτό το κριτήριο έθεσε αμέσως στο περιθώριο ο Κυριάκος, απορρίπτοντας τον «αντι-τσιπρισμό» και κάνοντας λόγο για νέες πρωτοβουλίες, στηριγμένες στις ώς τώρα επιδόσεις του ως πολιτικού παράγοντα και ως υπουργού, υποστηρίζοντας δικαίως πως το παρελθόν του αποτελεί πυξίδα για το μέλλον του.

Ωστόσο, στην πρώτη κιόλας ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του, ξεσπάθωσε κατά του Αλέξη, με αφορμή ένα γεγονός «φαβοριτισμού», που είναι καταδικαστέο βέβαια, δεν είναι όμως ουσιώδες στην πολιτική ενός νέου αρχηγού. Εκείνη η καταγγελία πρόσφερε στον Αλέξη τη δυνατότητα να καταγγείλει, με τη σειρά του, τα ήθη, τα ατυχή πεπραγμένα και τα γνωστά και επαναλαμβανόμενα κληρονομικά βαρίδια του Κυριάκου.

Χαμένος βγήκε ο Κυριάκος, όχι επειδή είχε άδικο, αλλά επειδή δεν ήταν η ώρα να χάσει το δίκιο του. Θα πει κανείς πως αυτή είναι η πολιτική παράδοση του τόπου, πως τέτοια περιμένουν και θα περιμένουν όσοι προτίμησαν τον Κυριάκο, πως με τέτοια τρέφονται οι εκπρόσωποι του λαού, πως αυτό πρέπει να γίνεται χάρη της διαφάνειας, της ηθικής και της καταπολέμησης της διαφθοράς. Με λίγα λόγια, η συντήρηση του κατινισμού δεν παύει να είναι η ουσία των πολιτικών πραγμάτων.

Αν παραμερίσουμε αυτή την πρώτη ατυχία, αυτό που θα λέγαμε ότι μπορεί να είναι η στρατηγική του Κυριάκου, δεν έχει λάβει κάποια μορφή ώστε να υποψιαστεί κανείς πως «εξ όνυχος τον λέοντα».

Η άμεση τοποθέτηση προβεβλημένων παλαιότερων και νεότερων στελεχών στις ουσιώδεις θέσεις ευθύνης του κόμματος που παρέλαβε ο Κυριάκος, είναι οπωσδήποτε δείγμα οργάνωσης προς εξυπηρέτηση της κομματικής ισχυροποίησης, είναι κιόλας μια κάποια υπόσχεση πολιτικών και εθνικών επιλογών.

Κατά κανόνα, ο νέος αρχηγός ενός κόμματος έχει προετοιμάσει τις θέσεις του και, αν σκεφτούμε τις πολιτικές προϋποθέσεις σε ευνομούμενες χώρες, αυτές οι θέσεις, αν δεν έχουν εμφανιστεί στη μάχη της διαδοχής για πολλούς και ποικίλους σοβαρούς λόγους, έρχονται αμέσως στο φως, όταν οι δάφνες της αρχηγίας είναι πολύ νωπές.

Μια υποψία μπορεί να είναι πως σοφά ο Κυριάκος δεν εμφάνισε τη στρατηγική του, αφού το κόμμα που ανέλαβε διατηρεί μια ισχνή συνοχή, η οποία τον υποχρεώνει σε αναμονές και επιλογές που θα έχουν τη σφραγίδα του, βαλμένη με μελάνι απαραίτητων συμβιβασμών. Ο Κυριάκος θα αναγκαστεί να μάθει.

Αν ο χρόνος της μαθητείας του αναλωθεί σε διαξιφισμούς σχετικούς με εκείνον που προαναφέρθηκε, είναι πολύ πιθανό πως η στρατηγική του, ακόμα και αν είναι ουσιώδης, δεν θα αφήνει περιθώρια αποδοχής, ούτε περιθώρια για αποτελεσματική υλοποίησή της.

Δεν χρειάζεται να υπογραμμίσουμε πως η επιτυχία του Κυριάκου είναι στεναγμός ανακούφισης για τους δανειστές, για τους λογιών «ξένους παράγοντες», για επενδυτές και για όσους, στο πλαίσιο της κυρίαρχης πια οικονομικής γεωπολιτικής, έχουν και υποστηρίζουν επωφελείς στρατηγικές κερδοφορίας.

Μπορεί να μην ομολογείται, αλλά δεν κρύβεται πως ο Κυριάκος είναι, υπό τις παρούσες και μελλοντικές συνθήκες, η εναλλακτική πρόταση και λύση επανόδου σε μια πολιτική πορεία, που ο Αλέξης έχει διαταράξει. Δεν είναι παρακινδυνευμένο να υποθέσει κανείς πως εμμέσως και αμέσως, οι κάθε είδους πιέσεις προς τον Αλέξη θα διατηρηθούν, θα ενισχυθούν και δεν θα πάψουν να διαμορφώνουν κινήσεις περιορισμού της πολιτικής κυριαρχίας του. Η ταχύτητα με την οποία θα αποτιμηθεί πως ο Κυριάκος είναι πράγματι μια εναλλακτική προοπτική, θα προσδιορίσει αποφάσεις για το μέλλον της χώρας.

Θα προσδιορίσει επίσης την πορεία προς αναδιάταξη του πολιτικού περιβάλλοντος της Ελλάδας. Η αντοχή της Νέας Δημοκρατίας στην πολύμηνη, θορυβώδη, εκνευριστική και, σε μεγάλο βαθμό, ανάρμοστη διαδικασία αναζήτησης νέου αρχηγού προσφέρει μια υπόσχεση αναδιάταξης, που τα ελάσσονα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν διαθέτουν, ούτε φαίνεται πως είναι σε θέση να εμφανίσουν, να οργανώσουν και να προβάλουν.

Το πολιτικό βάρος τους μειώνεται διαρκώς, προς απόδειξη ότι η Ελλάδα σκάλωσε στον σοσιαλισμό, έπεσε στο ποτάμι, πνίγηκε στα περιττώματά της και, ως μετανοούσα Μαγδαληνή, αναζητεί νέο σωτήρα.

Αυτό δείχνουν τουλάχιστον οι πανηγυρισμοί για την επιτυχία του Κυριάκου. Θυμίζει τον ντελάλη, που γούρλωνε τα μάτια του εξαιτίας της δυνατής φωνής του και ύστερα τα κρατούσε κλειστά για να πάρει ανάσα. «Οχι γουρλομάτης», έλεγε η γιαγιά μου, «ανοιχτομάτης πρέπει».