Μετά την καταδίκη, η ερμηνεία

Σύσσωμες οι δυτικές -και όχι μόνο- πολιτικές ηγεσίες καταδίκασαν τις επιθέσεις των τζιχαντιστών στο Παρίσι.

Ο Πούτιν έτεινε χέρι βοηθείας στη Γαλλία και τις ΗΠΑ για την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας, δηλαδή των ισλαμιστών και του ISIS.

Αυτό που συνέβη ήταν πράγματι συντονισμένο, προγραμματισμένο και απάνθρωπο. Σωστά καταδικάστηκε.

Αλλά όπως συχνά συμβαίνει με τους πολιτικούς, ξεκινούν από το τέλος. Η ανάλυση απουσιάζει και τα αποτελέσματα παρουσιάζονται ως αίτια.

Υπάρχει κάτι στο λεξιλόγιό μας που ονομάζεται παγκοσμιοποίηση και η οποία, κατά βάση, αφορά την εν δυνάμει παγκόσμια εξάπλωση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου υπό την ηγεμονία του δολαρίου και των ΗΠΑ.

Αυτό, όπως έχουμε υπογραμμίσει αλλού, δεν αποτελεί ένδειξη δύναμης των ΗΠΑ, αλλά ένδειξη της παρακμής τους.

Ουδέποτε το χρηματιστηριακό κεφάλαιο στην Ιστορία σταμάτησε την παρακμή των ηγεμονευόντων ιμπεριαλισμών.

Η ηγεμονία του χρηματιστηριακού επί του βιομηχανικού κεφαλαίου και της πραγματικής οικονομίας συνολικά σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της όποιας αυτοκρατορίας.

Ετσι συνέβη με όλες τις αυτοκρατορίες του παρελθόντος και αυτό συμβαίνει και με τις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1970 και δώθε, τότε δηλαδή που κατέρρευσε το Μπρέτον Γουντς και απελευθερώθηκαν οι ροές του χρηματιστηριακού κεφαλαίου.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό.

Ολες οι αυτοκρατορίες στο παρελθόν κατέρρευσαν και αναδύθηκαν μετά από πολέμους και, τον 20ό αιώνα, μετά από παγκοσμίους πολέμους.

Αλλά η κρίση της παγκοσμιοποίησης (χρηματιστηριακής εξάπλωσης) και της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ σήμερα δεν προβλέπεται να οδηγήσει, τουλάχιστον προς το παρόν, σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο προκειμένου να χαλιναγωγηθεί η άνοδος της Κίνας και της Ρωσίας.

Αυτό του οποίου γινόμαστε μάρτυρες από το τέλος της δεκαετίας του 1970 και δώθε είναι νέες μορφές πολέμων, οι οποίοι διεξάγονται, με την αρωγή μυστικών υπηρεσιών, μέσα στα κράτη.

Η «κανιβαλοποίηση» μεταφέρεται μέσα στα μητροπολιτικά κέντρα είτε μέσω μεταναστευτικών και προσφυγικών ρευμάτων είτε μέσω μουσουλμανικών πληθυσμών που ζουν σε αυτά τα κέντρα.

Αυτή η τάση διασταυρώνεται με τη δομική οικονομική κρίση της ευρωζώνης και τις πολιτικές λιτότητας που επικρατούν απ’ άκρο σ’ άκρο στην Ε.Ε.

Η ευρύτερη Μέση Ανατολή είναι το κατεξοχήν πεδίο όπου χρηματιστηριακό κεφάλαιο και γεωπολιτικές στρατηγικές Δύσης και Ανατολής συγκρούονται αδυσώπητα.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο λόγω φυσικού αερίου και πετρελαίου ή λόγω των αγωγών και άλλων παρεμφερών ζητημάτων.

Γεωπολιτική και χρηματιστηριακό παγκοσμιοποιημένο συμφέρον είναι άμεσα συνδεδεμένα διότι οι ΗΠΑ έχουν καταφέρει από το 1973 και δώθε να καθιερώσουν ως συναλλαγματικό μέσο εμπορίας των γαιανθράκων το δολάριο.

Αυτό σημαίνει ότι το πλεόνασμα των δολαρίων που κάθε πετρελαιοπαραγωγός χώρα συγκεντρώνει στα χέρια της από την πώληση ενέργειας θα επιστρέφει στα ταμεία των ΗΠΑ με τη μορφή αγοράς τίτλων/ομολόγων (treasury bills), κάτι που βοηθά τις ΗΠΑ όχι μόνο να καλύψουν τα χρέη τους με αυτόν τον ιδιόμορφο δανεισμό, αλλά και να χρηματοδοτούν τις στρατιωτικές βάσεις τους και άλλες δαπάνες ανά την υφήλιο.

Είναι αφελές να πιστεύεται ότι αυτά δεν τα γνωρίζει η ηγεσία των τζιχαντιστών ή ακόμα και ο μέσος μορφωμένος πολίτης της Μέσης Ανατολής, παρόλο που τα «δούναι και λαβείν» είναι περίπλοκες διαδικασίες.

Ο λαός της Μέσης Ανατολής, σε αντίθεση με την εικόνα που διοχετεύεται σ’ εμάς από τα δυτικά ΜΜΕ, είναι από τους πιο πολιτικοποιημένους λαούς στον κόσμο (μαζί μ’ αυτόν της Λατινικής Αμερικής).

Να θυμίσω ότι οι ΗΠΑ δεν βομβάρδισαν νευραλγικές θέσεις του ISIS στη Συρία, όπως πετρελαιοπαραγωγούς περιοχές υπό την κατοχή του ISIS.

Ακόμα, τα περισσότερα επεισόδια ατομικών αυτοκτονιών και εμπρησμών στη Μέση Ανατολή δεν συμβαίνουν σε τζαμιά ή πολυσύχναστους χώρους, όπως διατείνονται τα δυτικά ΜΜΕ, αλλά σε κομβικά σημεία αγωγών μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Αλλά η εμπλοκή της Δύσης στη Μέση Ανατολή, στην προσπάθειά της να εκμαιεύσει την κρίση της εκτός των ευρω-ατλαντικών συνόρων, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική όσο και περίπλοκη.

Τα γαλλικά ΜΜΕ δεν αναφέρουν καθόλου την ανάμειξη των ΗΠΑ και της Γαλλίας (για να μην αναφέρω την Αγγλία, την Τουρκία, το Κατάρ, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία) στην τρέχουσα κατάσταση στο Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο και το Αφγανιστάν.

Ολα αυτά τα κράτη υποστήριξαν και υποστηρίζουν ανεπίσημα και υπόγεια διάφορες ομάδες τζιχαντιστών στο Ιράκ και τη Συρία που είναι συνδεδεμένες με την Αλ Κάιντα, όπως την ομάδα Αλ Νούσρα και το ISIS. Οι ΗΠΑ υποστήριξαν την Αλ Κάιντα για πάνω από 50 χρόνια και το βασικό πεδίο δοκιμασίας αυτής της συνεργασίας ήταν το Αφγανιστάν επί σοβιετικής εισβολής και κατοχής εκεί.

Αυτή ήταν και η βασική στρατηγική του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι για την αποσταθεροποίηση της Σοβιετικής Ενωσης, όπως ο ίδιος έχει παραδεχτεί πολλές φορές δημοσίως.

Από το 1982 έως το 1992 πάνω από 35.000 τζιχαντιστές είχαν στρατολογηθεί από τη CIA. Οι τρομοκράτες στη Μέση Ανατολή εκπαιδεύονται από δυτικές μυστικές υπηρεσίες και στρατιωτικούς.

Το NATO και η στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας είναι υπεύθυνοι για το ISIS και την οργάνωση της ομάδας Αλ Νούσρα.

Σύμφωνα με ισραηλινές πηγές, «ο στόχος είναι η οργάνωση και εκπαίδευση εθελοντικών μουσουλμανικών ομάδων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή ώστε να βοηθήσουν στην ανατροπή του Ασαντ στη Συρία», ενός καθεστώτος που υποστηρίζεται από τη Ρωσία (DEBKAfiles, «NATO to give rebels anti-tank weapons», 14 Αυγούστου 2011).

Σε ό,τι αφορά τη Γαλλία, ο ρόλος της είχε ήδη γίνει φανερός στην επίσημη επιχείρηση κατά της Λιβύης και στην επιχείρηση μυστικής βοήθειας μιας ομάδας που είχε στενή σχέση με την Αλ Κάιντα, της ομάδας Ισλαμιστών Αγωνιστών (LIFG).

Η Washington Post αρθρογραφεί για αυτά τα θέματα από τις αρχές του 2011 και είναι αρκετά αποκαλυπτική.

Από τις αρχές του 2013, η Γαλλία, μαζί με άλλες ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις, άρχισε να εξοπλίζει τους αντι-Ασαντ αντάρτες στη Συρία βοηθώντας την ομάδα Αλ Νούσρα, που η Le Monde έχει χαρακτηρίσει «μετριοπαθή».

Και με το σχέδιο της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» τι γίνεται; Τι γίνεται με την «ελευθερία κίνησης εργαζομένων, κεφαλαίου, υπηρεσιών και αγαθών»; Πώς συνδέονται με το τι συνέβη στο Παρίσι;

Λοιπόν, η απάντηση εδώ είναι ξεκάθαρη. Με δεδομένη την κρίση της ευρωζώνης, την προσφυγική κρίση και τον ρόλο της Δύσης στο ξεσπίτωμα και την καταστροφή των κοινωνιών της Μέσης Ανατολής, η Ευρώπη, αρχής γενομένης από τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, αναπτύσσουν έναν υπολογισμό κλεισίματος του εθνικού χώρου τους και επιστροφής σε νέες μορφές κράτους εκτάκτου ανάγκης και επιπρόσθετης λιτότητας, με το πρόσχημα της εξόδου από την «κανιβαλοποίηση» της ευρωπαϊκής πολιτικής και το χτύπημα των ισλαμιστών.

Αυτό επαναφέρει στο προσκήνιο την επικαιρότητα του ρατσιστικού και φασιστικού λόγου και πολιτικής στο ευρωπαϊκό σκηνικό και άρα το τέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως δημοκρατικού μορφώματος.

Τελικά, ίσως η πτώση της Ε.Ε. να μην επέλθει από δομικούς οικονομικούς παράγοντες και αντιφάσεις, αλλά από δρώντα υποκείμενα και ομάδες που θέλουν να εκδικηθούν με αυτόν τον απάνθρωπο και καταδικαστέο τρόπο τον νέο ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό.

Οπως είχε γράψει και ο Παναγιώτης Κονδύλης: 

Θα μάθουν, σε διάφορες περιπτώσεις στο μέλλον, ότι επέμβαση δεν εξάγεται μόνον υπό μορφή στρατιωτικών επιχειρήσεων αλλά και εισάγεται υπό μορφή τρομοκρατικών ενεργειών. 

(Θεωρία του Πολέμου, Θεμέλιο 1997, σ. 375-376).

*Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής και Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Λονδίνου