....αν η μη-βία αποτελεί όπλο για την κατάκτηση της εξουσίας, δεν είναι άραγε βία και αυτή ομοίως; Και ανάμεσα στον πειρασμό της βίας και στον πειρασμό της εξουσίας, ο δεύτερος πειρασμός δεν είναι ο χειρότερος; Αλλά, πες μου, την ίδια στιγμή που παραιτούμαστε εμείς οι δίκαιοι και από τη βία και από την διεκδίκηση της εξουσίας, τούτη η επιλογή μας δεν σημαίνει μήπως ότι αφήνουμε την εξουσία και την ισχύ στα χέρια των φασιστών; Τι κάνουμε εδώ;
Πιερ Πάολο Παζολίνι
σε επιστολή του προς τον Γκίνσμπεργκ
Στις 6 Ιουνίου δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του Κώστα Κωστάκου στην Εποχή με τίτλο «Γιατί κερδίζουν οι κακοί;» το οποίο επαναφέρει, ορθώς, την συζήτηση για τη σχέση Αριστεράς και Εξουσίας. Ή Αριστεράς και Πραγματικότητας. Το παρόν δεν είναι αντίθεση/απάντηση στο εξαιρετικό άρθρο του εξαιρετικού αρθρογράφου αλλά μια συνέχεια σκέψης.
Δεν είναι τωρινή η συζήτηση περί Αριστεράς στην εξουσία και σε ποιο πλαίσιο και με ποιος κανόνες. Πρέπει ένα κόμμα της Αριστεράς να διεκδικεί την εξουσία; Κι αν η εξουσία εξ’ ορισμού λερώνει, γιατί το κόμμα αυτό να λερωθεί; Και αν η εξουσία για έναν τέτοιο πολιτικό σχηματισμό εξ’ ορισμού σημαίνει αλλοτρίωση, γιατί να διεκδικηθεί;
Δύο, λοιπόν, οι επιλογές. Η πρώτη, της υπεράσπισης και διατήρησης, ως κόρης οφθαλμού, της ιδεολογικής καθαρότητας, και η δεύτερη, της διεκδίκησης της εξουσίας.
Πόσο αριστερό είναι το να αφήνεις την εξουσία στην Δεξιά αδιαφορώντας για τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτών, ιδιαίτερα των αδύναμων η οποία είναι η τελευταία προτεραιότητα της Δεξιάς;
Πόσο αριστερό είναι το να περιχαρακώνεται κανείς σαν ένας σνομπ ελιτιστής πίσω από «καθαρές» ιδεολογίες οι οποίες δεν έχουν μολυνθεί από την κακιά εξουσία ενώ ματαιοπονεί για κάτι που εν γνώσει του είναι στη σφαίρα του φαντασιακού;
Πόσο αριστερό είναι να προσπαθεί κανείς να βρίσκεις αφορμή να διαχωρίσει / ξεχωρίσει από τον σύντροφό του για ένα κόμμα στην κομμα-τική διακήρυξη;
Πόσο αριστερά είναι τα καθαρά χέρια;
Θα τον σώσει ο ρομαντισμός τον κόσμο ή όλο αυτό είναι ένα τεράστιο άλλοθι;
Επανέρχομαι στο γράμμα του Παζολίνι προς τον Γκίνσμπεργκ κι ερωτώ, τι κάνουμε εδώ;
Η Αριστερά πρέπει να επανατοποθετηθεί. Να αναζητήσει τις ρίζες της οι οποίες καταλήγουν στην εξής μια: Προστασία του αδύναμου, του κολασμένου, από κάθε αδικία, ανισότητα, καταπάτηση των δικαιωμάτων του, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, κ.ο.κ. Εάν για να γίνει αυτό, πρέπει να γίνει μέσω ενός κυβερνητικού προγράμματος, καλώς να γίνει. Εάν πρέπει η Αριστερά να κυβερνήσει, να κυβερνήσει. Πρώτα όμως να επανατοποθετηθεί. Να δει πώς στο συγκεκριμένο κοινωνικό/πολιτικό/οικονομικό πλαίσιο μπορεί να γίνει ασπίδα για τον αδύναμο, να διαφυλάξει την ισότητα, την δικαιοσύνη, την ελευθερία. Να βάλει τους κανόνες της. Τότε και μόνο τότε θα παραμείνει ιδεολογικά καθαρή! Αν δεν το κάνει, θα παραμείνει εκεί, στην άκρη της ιστορίας βλέποντας αυτούς που υποτίθεται προστατεύει να καίγονται στην Κόλαση αλλά ταυτόχρονα θα καμαρώνει τα καθαρά χέρια της.
Και τότε θα έχουν νικήσει πάλι οι κακοί!
*Συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας