«Νεοναζί που λογοκρίνουν» χαρακτηρίστηκαν, ανάμεσα σε άλλα ωραία, όσοι/ες σταμάτησαν την εκδήλωση της ισραηλινής πρεσβείας στη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Ανάμεσά τους πλήθος εκδοτικών οίκων που έχουν εκδώσει υπερήφανα σπουδαία εβραϊκή λογοτεχνία, κάτι που ηθελημένα αγνόησαν ή γραφικοποίησαν οι θεσμικοί επικριτές.
Δεν είναι μόνο ότι το Artwashing περιγράφει τη χρήση της τέχνης ώστε να νομιμοποιήσει αρνητικές ενέργειες από άτομο, οργανισμό, χώρα, καθεστώς ή κυβέρνηση, όπως συμβαίνει αιώνες. Σε ένα ανάλογο της γεωπολιτικής μακροκλίμακας στην πολεοδομική μικροκλίμακα των πόλεων το ίδιο συμβαίνει όταν γειτονιές πρέπει να υποστούν gentrification διώχνοντας τους εσωτερικούς παρίες, όπως συνέβη στο Boyle Heights του Λος Αντζελες, ή στο Λονδίνο και αλλού.
Είναι και οι προσεγγίσεις καταδίκης ή αιτιολόγησης που δεν είναι ποτέ ουδέτερες, αλλά υποκείμενες σε ένα πολύπλοκο δίκτυο εξουσιαστικών σχέσεων και πρακτικών, με τις οποίες συνομιλούν οι προσωπικές στρατηγικές ανθρώπων που έχουν προτεραιότητα να παραμένουν αποδεκτοί από τους ισχυρούς «πάτρωνες» ή όχι. Παραδείγματος χάρη, οι ευαίσθητοι/ες «απέναντι στην ελευθερία της τέχνης», που κυνικά αγνοούν πως στόχος κάθε ανάλογης διαμαρτυρίας δεν είναι αυτή αλλά η χειραγώγηση και από-ανθρωποποίησή της (και ενώ παγκόσμια έχουν επικριθεί φορείς και μουσεία για την ιδεολογική χρήση της στη νομιμοποίηση π.χ. της αποικιοκρατίας ή καθεστώτων όπως του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ στο οποίο συμμετείχε κάποτε και το Ισραήλ), δεν σοκάρονται ανάλογα από πληθώρα λογοκριτικών πρακτικών που έχουν ασκηθεί σε Παλαιστίνιες/ους καλλιτέχνες ή σε καλλιτεχνικές εκφράσεις που αφορούν την γενοκτονία.
Π.χ. το ερώτημα της απόλυσης εκπαιδευτικού που δημιούργησε με τα παιδιά ένα πανό για τη Γάζα στην Ελλάδα, ή -για να μιλήσουμε μονάχα για πέρσι- όταν το Barbican Center στο Λονδίνο ακύρωσε τη διάλεξη του P. Mishra για τη γενοκτονία τον Φεβρουάριο, ή όταν τον Γενάρη το Μουσείο Τέχνης του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα ακύρωσε έκθεση της Παλαιστίνιας καλλιτέχνιδας S. Halaby. Ή όταν, τον Μάιο, Πανεπιστήμιο στο Κολοράντο κατέβασε την εγκατάσταση της D. SeeWalker, μιας ιθαγενούς καλλιτέχνιδας της Αμερικής που συνέκρινε τα δεινά των Παλαιστινίων με τα δεινά των Αμερικανών ιθαγενών. Ή όταν τον Νοέμβριο, το φεστιβάλ altonale στο Αμβούργο ακύρωσε μια έκθεση έργων τέχνης παιδιών της Γάζας ή όταν τον Ιούλιο, υπό την πίεση φιλοϊσραηλινών οργανώσεων, η Βασιλική Ακαδημία Τεχνών στο Λονδίνο αφαίρεσε από την Καλοκαιρινή Εκθεση Νέων Καλλιτεχνών δύο έργα τέχνης επειδή σχετίζονταν με τον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα και ενώ άλλοι/ες ίδιου θρησκεύματος πρωτοστατούν στις διαμαρτυρίες κατά της γενοκτονίας. Βλέπετε στις περιπτώσεις αυτές η λογοκριτική βία είναι υπαρκτή αλλά θεσμική κι άρα επιτρέπεται...
Η σημαντική Παλαιστίνια καλλιτέχνης Basma Alsharif διατύπωσε τέλεια τη θεσμική υποκρισία στην επιστολή της προς τον «Αθλιο νεοφιλελεύθερο κόσμο της τέχνης»: «Ελπίζω αυτή η γενοκτονία να σε βρίσκει καλά. Τι ακριβώς κάνεις αυτές τις μέρες;».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας