Ξεκαθαρίζω, εξ αρχής. Δεν με ενδιαφέρει, καθόλου, η «Κεντροαριστερά», ως πιθανός συνομιλητής σε ένα σχέδιο εκπαραθύρωσης της μητσοτακικής Δεξιάς. Αυτού του υβρίδιου ακροκεντρώου κανιβαλικού νεοφιλελευθερισμού, ακροδεξιάς αντίδρασης, εξόφθαλμης και εντελώς απενοχοποιημένης διαπλοκής, τερατώδους παραβίασης της ελευθερίας του Τύπου και του κράτους δικαίου, απόλυτης εργαλειοποίησης της δικαστικής εξουσίας, fake, αλλά πολύ επικίνδυνου, εθνικισμού, πελατειακού νοικοκυρίστικου λαϊκισμού. Και μιας έλλειψης στοιχειώδους ηθικής, που της επιτρέπει να προσβάλλει και να κοροϊδεύει ανθρώπους, που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη.
Η πεποίθηση πως αυτοί πρέπει να φύγουν είναι ευρύτατα αισθητή. Μόνο το 30% του διαχρονικού σκληρού πυρήνα του κατ' εξοχήν ταξικού κόμματος του συστήματος δεν συντάσσεται σε αυτή την επιθυμία.
Το γεγονός πως η «Κεντροαριστερά» δεν μπορεί να συμβάλει αιτιολογείται, κατά τη γνώμη μου, τόσο γιατί το ΠΑΣΟΚ έπαιξε, τουλάχιστον, από την εποχή του Σημίτη και μετά, έναν πρόδηλα αντιλαϊκό ρόλο, σε απόλυτη σύμπνοια με τον, καταστροφικό για τις εργατικές τάξεις σε όλη την Ευρώπη, σοσιαλφιλελευθερισμό -χωρίς τον μπλερισμό, ο θατσερισμός θα ήταν σαφώς ευκολότερο να αμφισβητηθεί-, αλλά, ιδίως, γιατί το πρόγραμμά του είναι απολύτως προσαρμοσμένο στις μνημονιακές προδιαγραφές. Είναι περήφανο γιατί «θυσιάστηκε» για το καλό μας! Αλλωστε, είναι δεδομένη η αναφυλαξία του απέναντι στην Αριστερά, που, πολλές φορές, παίρνει τον χαρακτήρα βεντέτας. Επιπλέον, η εκλογική του βάση αισθάνεται, εδώ και καιρό, κοντύτερα στη Ν.Δ. παρά στην Αριστερά, ακόμη και την πιο μετριοπαθή.
Ας πάμε, λοιπόν, στην αυτοπροσδιοριζόμενη ως Αριστερά. Χωρίς ιδεολογικές στενότητες, χωρίς προκαταλήψεις (χμ!), χωρίς μανιάτικα από το παρελθόν. Θέτοντας εντός παρενθέσεως όσα συνέβησαν τα τελευταία δέκα χρόνια - τόσο από πολιτική όσο και από ηθική άποψη. Ας αποδεχτούμε πως δεν αντιμετωπίζουμε τίποτε ως έγκλημα καθοσιώσεως. Ας γίνουμε και κυνικοί, ακόμη, αν είναι για καλό! Οπως υπενθύμισε ο Τάσος Παππάς, στις 3 Μαΐου, ο Γ. Βαρουφάκης, απαντώντας στις αιτιάσεις ότι η Ενωτική Πρωτοβουλία ΜέΡΑ25/Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά ζητάει δηλώσεις μετανοίας και πιστοποιητικά φρονημάτων, είπε πρόσφατα, με μεγάλη σαφήνεια και ευκρίνεια: «Λένε κάποιοι ότι εμείς αρνούμαστε να μιλήσουμε με τέως συντρόφους που ψήφισαν μνημόνια αν δεν ζητήσουν συγγνώμη που τα ψήφισαν. Μας παρουσιάζουν κολλημένους με το 2015. Καμία συγγνώμη δεν απαιτούμε από κανέναν. Είμαστε κολλημένοι, αλλά όχι με το 2015. Είμαστε κολλημένοι με το 2025. Να μιλήσουμε λοιπόν για το 2025, για το τι πρέπει να γίνει σήμερα, για το τι πρέπει να κάνει μια πραγματικά ενωτική παράταξη για να καταφέρει να ρίξει τον Μητσοτάκη και, το πιο σημαντικό, αφού τον ρίξει. Ναι, να μιλήσουμε».
Αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν σημαίνει ότι το 2015 δεν έχει σημασία. Καθόρισε, για γενιές, ίσως, την πορεία της ελληνικής κοινωνίας και δεν έχω καμιά αμφιβολία πως η ζημιά είναι τεράστια. Για το ελληνικό και το διεθνές εργατικό κίνημα, για τη σοσιαλιστική προοπτική, στην Ελλάδα και στον κόσμο. Δεν μεγαλοπιάνομαι - έχω, όμως, βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι το ελληνικό κυβερνητικό εγχείρημα άφησε πολύ αρνητικό, τελικά, αποτύπωμα, τουλάχιστον για την Ευρώπη.
Αλλά, ας έρθουμε στο 2025. Είναι τέτοια η συνθήκη που αντιμετωπίζουμε, που αξίζει να προσπαθήσουμε. Ολοι όσοι το λέμε συμφωνούμε πως η οποιαδήποτε προσπάθεια δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο σε προγραμματική βάση.
Μια καλή ιδέα, λοιπόν, για την εκκίνηση θα ήταν να κατατεθούν δημόσια οι προγραμματικές προτεραιότητες που θέτει η κάθε μια πολιτική δύναμη. Πριν από την οποιαδήποτε θεσμική συνάντηση, ας δούμε τι λέμε για τα βασικά. Δίνω μερικές σκόρπιες ιδέες, με τρόπο συνθηματικό, αλλά, πιστεύω, σαφή.
Κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας.
Επανεθνικοποίηση, με κοινωνικό έλεγχο, της ΔΕΗ.
Επανεθνικοποίηση του σιδηροδρόμου.
Κατάργηση του «Ηρακλή» και της ασυδοσίας των funds-Προστασία της πρώτης κατοικίας μέσα από τη δημιουργία δημόσιου φορέα για τα «κόκκινα» δάνεια.
Επαναφορά υπερταμείου, ΤΧΣ, ΑΑΔΕ στο ελληνικό Δημόσιο.
Αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή των μισθών με αναδρομική ισχύ από το 2021.
Γενναίες αυξήσεις μισθών, καθολική επαναφορά συλλογικών συμβάσεων.
Μεγάλη αύξηση των φόρων περιουσίας και του μεγάλου εισοδήματος.
Ενίσχυση εγκατάστασης μικρών μονάδων ΑΠΕ, αλλά και ΑΠΕ αποκλειστικά δημόσιας ιδιοκτησίας.
Το όχι στους εξοπλισμούς σημαίνει δραστική μείωση των εξοπλισμών. Ο αντιμιλιταρισμός είναι η πρώτη προϋπόθεση για μια πολιτική για την ειρήνη.
Θα μπορούσα να συνεχίσω τον κατάλογο. Ηδη και με αυτά μόνο, όμως, φτιάχνεται ένα πλαίσιο έλλογης συμφωνίας ή έλλογης διαφωνίας. Εχουμε υποχρέωση, νομίζω, οργανώσεις, αλλά και πρόσωπα, να ξεκαθαρίσουμε, πρώτα πρώτα, αυτά τα προγραμματικά ρεάλια. Αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, τότε όλες οι εκκλήσεις για ενότητα είναι προσχηματικοί τακτικισμοί. Ας θέσουμε, λοιπόν, τα κεντρικά, τα μεγάλα επίδικα - τα άλλα θα έρθουν εύκολα, στη συνέχεια.
Ακούω ήδη ψιθύρους:
Δεν είναι ρεαλιστικό (άντε, πάλι!) να θέτουμε πολλά από τα παραπάνω ζητήματα. Είναι ανυπέρβλητες -στο πλαίσιο της «συνέχειας του κράτους»- δεσμεύσεις. Δεν είναι δυνατόν να αρθούν.
Ναι, αλλά τότε γιατί να συνεργαστούμε; Μπας και διασωθούμε εκλογικά; Δεν είναι ούτε αρκετό ούτε έντιμο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας