Υπήρχε μια εποχή που η λέξη «παιδί» σήμαινε ελπίδα, άγνοια, ενδεχόμενο. Τώρα, χρησιμοποιείται ως ασπίδα. Για να προστατεύσουμε όχι τα παιδιά, αλλά τη συνείδησή μας. Για να γλιτώσουμε από την ευθύνη τού «πώς φτάσαμε ώς εδώ». Γιατί όταν ένας δεκαεπτάχρονος κρατάει ρόπαλο, στέλνει φωτογραφίες από μαχαίρια, οργανώνει επιθέσεις μέσα σε σχολείο, δεν είναι ένα παιδί που απλώς παρασύρθηκε. Είναι προϊόν. Προϊόν κοινωνικής σιωπής, θεσμικής αδράνειας και συλλογικής αποχαύνωσης.
Η ακροδεξιά οργάνωση που ξεκίνησε μέσα σε σχολικές αυλές της Θεσσαλονίκης δεν έπεσε από τον ουρανό. Δεν είναι κομήτης. Είναι κατακάθι. Μιας από χρόνια ρητορικής μίσους, κανονικοποίησης του «εμείς και οι άλλοι», πολιτικής αξιοποίησης της ημιμάθειας και των μαθημάτων Ιστορίας που διδάσκονται σαν στείρες ημερομηνίες και όχι ως αντίδοτα στον φασισμό.
Είναι εύκολο να πεις «μα, είναι παιδιά». Είναι βολικό. Οπως ήταν βολικό και το «δεν είδα τίποτα» όταν κυκλοφορούσαν με αλυσίδες. Οπως ήταν βολικό να μην αντιδράσεις όταν τους άκουσες να λένε ότι «αυτοί δεν είναι Ελληνες». Οπως ήταν βολικό να τους αφήσεις να φτιάξουν μια ιδεολογία από meme, λεκτικά κλομπ και μίσος τυλιγμένο με δικαιολογίες.
Και τώρα; Τώρα πέφτουμε από τα σύννεφα - αν και χρόνια τώρα ζούμε εκεί πάνω. Ολοι γνώριζαν. Κάποιοι σιώπησαν. Αλλοι αδιαφόρησαν. Κι εμείς, ως κοινωνία, αφήσαμε το πεδίο ελεύθερο. Γιατί ο φασισμός δεν έρχεται πλέον με αρβύλες. Ερχεται με usernames. Και τον αφήνεις να περάσει όταν βαριέσαι να εξηγήσεις, να σταθείς, να αναμετρηθείς.
Οχι, δεν είναι η εφηβεία. Είναι η απουσία μας.
Nαι, αυτά τα παιδιά φταίνε. Ομως εμείς φταίμε περισσότερο. Γιατί τους αφήσαμε να πιστέψουν πως γίνονται κάποιοι όταν ποδοπατούν τους άλλους. Τους μάθαμε ότι η ευαισθησία είναι αδυναμία και η καλοσύνη «φλώρικη». Κι όταν το μόνο που τους έμεινε ήταν ο θυμός, τους πετάξαμε στα χέρια και μια σημαία. Να τον βαφτίσουν ιδανικό.
Η Δικαιοσύνη ίσως να κάνει αυτό που της αναλογεί. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε εμείς. Θα συνεχίσουμε να κοιτάμε αλλού; Να σκεφτόμαστε πως «δεν είναι το δικό μας παιδί»; Ή θα καταλάβουμε επιτέλους πως όταν μεγαλώνει ένα τέρας στο παιδικό δωμάτιο, η ντροπή δεν είναι δική του.
Είναι όλης της πολυκατοικίας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας