Το 2011, εν μέσω της υπαγωγής της χώρας στην ξένη επιτροπεία, προβλήθηκε από το τηλεοπτικό κανάλι ΣΚΑΪ η περιβόητη ιστορική σειρά ‘1821’, δομημένη πάνω στην ερμηνεία ότι, «…η επανάσταση ΔΕΝ ήταν εθνικοαπελευθερωτική αλλά κοινωνική…», (κάτι δηλαδή σαν την Γαλλική επανάσταση…) και ότι «…χωρίς την παρέμβαση των ξένων δυνάμεων, με καθοριστικότερη εκείνη της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, θα είχε αποτύχει…». Κι’ αυτό, για να απαξιώσει την βαθύτερη συνείδηση της Ελληνικής προεπαναστατικής κοινωνίας ότι η πραγμάτωση των συλλογικών προσδοκιών της περνούσε απαραίτητα μέσα από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, διαψεύδοντας τον Παπαρρηγόπουλο, τον Κορδάτο, τον Ι. Φιλήμονα, τον Β. Κρεμμυδά, αλλά και τον ίδιο τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Οι πραγματικοί στόχοι της σειράς ‘1821’ ήταν η υπονόμευση της εθνικής αυτοπεποίθησης του Ελληνικού λαού, η εμπέδωση του δόγματος ότι «…χωρίς τους ξένους είμαστε χαμένοι …» και ότι «…το Ελληνικό πρόβλημα δεν είναι οι ξένοι κατακτητές (Τούρκοι τότε, ΔΝΤ κ’ ΕΕ το 2011), αλλά ο κακός μας εαυτός (οι κοτσαμπάσηδες τότε, οι ‘όλοι μαζί τα φάγαμε’ και οι αντιμνημονιακοί λαϊκιστές το 2010-12)…».
Η σειρά δεν ήταν μια μεμονωμένη απόπειρα αλλοίωσης της ιστορικής πραγματικότητας, αλλά μέρος μιας γενικότερης στρατηγικής για την δημιουργία ενός δήθεν προοδευτικού, αλλά καθόλου εθνικοανεξαρτησιακού, συστημικού ιστορικού αφηγήματος, στον αντίποδα βέβαια της ιδέας της ολοκλήρωσης μιας πορείας εθνογένεσης. Ενός αφηγήματος που το πολιτικό μας σύστημα, αναζητούσε απεγνωσμένα εν όψει και της οριζόντιας αποδοχής της νέας μορφής οικονομικής εξάρτησης - κατ΄ ουσίαν αποικιακής - αλλά και των ήδη δρομολογημένων εθνικών παραχωρήσεων από τον Σημίτη και την συμφωνία της Μαδρίτης του 1996. Έτσι, επιστρατεύτηκε το πάντα χρήσιμο για τις δυνάμεις της υποτέλειας: «μικρά πλην έντιμος Ελλάς υπό την προστασία των ξένων».
Το αφήγημα υιοθετήθηκε πλήρως από το μεγαλύτερο κομμάτι της συστημικής αριστεράς - αφού ενίσχυε την θεωρία περί ‘συνωστισμού’ στην προκυμαία της Σμύρνης της ‘προοδευτικής’ κ. Ρεπούση – και ήταν η αφορμή για την συλλήβδην χρέωση του αφηγήματος εν γένει στην Αριστερά, η οποία , χωρίς να του αντισταθεί με σθένος, απεμπόλησε την δυνατότητα ηγεμονίας στο εθνικό πεδίο, χάνοντας έτσι την ιστορική ευκαιρία να συμπήξει ένα ισχυρό εθνικό-λαϊκό μέτωπο. Ταυτόχρονα, άνοιξε ορθάνοιχτος ο δρόμος στην ακροδεξιά να καπηλευτεί το εθνικό ζήτημα, με αποτέλεσμα την τεράστια ενίσχυσή της.
Με βάση το αφήγημα που προαναφέρθηκε, οι δυνάμεις της υποτέλειας (η ενιαία πολιτική παράταξη όπως εξελίσσεται) κατάφεραν να δημιουργήσουν αρνητικό μεν αλλά πραγματικό πολιτικό αποτέλεσμα. Η ματαίωση της πόντισης του καλωδίου ηλεκτροδότησης της Κύπρου μετά την Τουρκική απαγόρευση, είναι το τελευταίο παράδειγμα απτής μειοδοτικής πολιτικής που στηρίζεται στο προηγούμενο αφήγημα τα τελευταία χρόνια.
Στον αντίποδα δήθεν αυτού του αφηγήματος, μια πλειάδα ‘αντισυστημικών’ ιστοριολογούντων, κυρίως από το χώρο της ακροδεξιάς, ανέλαβαν το ‘πατριωτικό’ καθήκον να αναδείξουν τον πραγματικό χαρακτήρα της επανάστασης, αλλά και τον ρόλο των ξένων δυνάμεων, προσεγγίζοντας ικανοποιητικά τα ιστορικά γεγονότα, αλλά αποφεύγοντας συστηματικά να:
- Αναδείξουν τις αναλογίες του τότε και του σήμερα στο ζήτημα της εξάρτησης της χώρας από τις ξένες, δήθεν φίλιες, δυνάμεις και να καταγγείλουν ανοιχτά την καταστροφική εξωτερική πολιτική του σημερινού καθεστώτος που απορρέει από το συστημικό αφήγημα.
- Συνδέσουν την σημερινή απόγνωση και δυστυχία της Ελληνικής κοινωνίας με την διαχρονική πολιτική της υποτέλειας, και κυρίως να περιγράψουν ένα εθνικό πρόταγμα που να αποδομεί το συστημικό αφήγημα του μονοκομματικού Ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και να προτείνουν στην κοινωνία ένα δημοκρατικό διεκδικητικό πλαίσιο για το σήμερα ως απόρροια της ιστορικής γνώσης και της συλλογικής συνείδησης.
Μπορεί οι ιστοριολογούντες στο Λουξεμβούργο ή στο Μονακό να παραλείπουν να περιγράψουν ανάλογο πρόταγμα και πλαίσιο, αλλά για την Ελλάδα της διαρκώς περιορισμένης κυριαρχίας τέτοιες ‘παραλείψεις’, μόνο τυχαίες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Όταν μάλιστα, λόγω του παρελθόντος σου, έχεις πλήρη συνείδηση της πολιτικής βαρύτητας αυτών των ‘παραλείψεων’ – ασχέτως αν το κίνητρο είναι ο βιοπορισμός μέσω της συγγραφής και ο ναρκισσισμός σου – τότε η πολιτική σου αυτοχειρία είναι προδιαγεγραμμένη.
Αν λοιπόν επιχειρείς να αποδομήσεις το συστημικό αφήγημα «μικρά πλην έντιμος Ελλάς υπό την προστασία των ξένων» με την συνεπικουρία ‘αντισυστημικών’ αστέρων όπως οι Α. Συρίγος, Α. Λοβέρδος, Γ. Φλωρίδης, και η Βίκυ Φλέσσα, υπό τα χειροκροτήματα του Κ. Μπογδάνου, διολισθαίνοντας διαρκώς στην ‘σωστή πλευρά’ της ιστορίας, ο υποβιβασμός σου είναι ζήτημα χρόνου και αφορμής. Όταν μάλιστα, επιλέγεις να ξεπλύνεις το καθεστώς για το έγκλημα των Τεμπών, τότε, δυστυχώς για σένα, το μόνο που μπορεί να σε σώσει από την χλεύη των φοιτητών είναι τα ΜΑΤ των εθνομηδενιστών, όπως τους αποκαλείς. Ασχέτως αν ήρθαν πριν ή μετά την αποχώρηση των ‘αλητών’ όπως τους χαρακτήρισες…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας