Το δικό μου ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Στην εποχή τέτοιων κρίσιμων καμπών είναι απαραίτητη μια διαδικασία αυτογνωσίας. Μιας αυτογνωσίας, που θα συμβάλλει στη διαμόρφωση της τελικής πυξίδας, σε μία εποχή σκοτεινή, που δείχνει μουδιασμένη. Μια εποχή επαναλαμβανόμενων κρίσεων, που επιβεβαιώνουν το αδιέξοδο ενός άδικου οικονομικού συστήματος, που η μετεξέλιξη του, με την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και την υπερσυγκέντρωση του πλούτου έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις.

Κρίσεις και ανισότητες επιφέρουν μεγάλα πλήγματα, ασύμμετρα, θα έλεγε κανείς, στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη Δημοκρατία.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ πρέπει να βρει το σημείο που θέλει να φτάσει. Να βρει δηλαδή το στόχο. Δηλαδή? Το όνειρο? Δηλαδή? Την προοπτική? Δηλαδή? Το κουράγιο? Πρέπει να έχει κάτι στο βάθος του δρόμου, να φαίνεται σαν έξοδος, έστω σαν έξοδος κινδύνου. Συνήθισε, πολλά πράγματα. Πάρα πολλά. Συνήθισε άγριες εικόνες και μιας μιζέριας, που δεν προμηνύει την δημοκρατική ανατροπή.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να φέρει ξανά μια επανάσταση, μια απελευθερωτική και λυτρωτική διαδικασία, που θα ενδυναμώνει την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού. Να νιώσει ξανά ο λαός έτοιμος να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο, και να μπορεί να ορίσει τη μοίρα του.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να καλέσει τους προοδευτικούς πολίτες σε Αυτοοργάνωση ανοίγοντας τον δρόμο για μία νέα εποχή. Να αποτελέσει ξανά την αποτελεσματική απάντηση στα προβλήματα και τις κρίσεις που αφήνει πίσω της η Δεξιά. Μια Δεξιά ανάλγητη, αμετανόητη με το ίδιο πελατειακό χαρακτηριστικό σε κάθε έκφανση της εφαρμογής της εξουσίας.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να καταστεί πάλι η εγερτήρια δύναμη ενότητας και προοπτικής για τις προοδευτικές δυνάμεις, που πρέπει να ηγηθούν ενός μεγαλόπνοου εγχειρήματος και οράματος, αυτό που θα οδηγήσει τον Ελληνισμό σε μια επαναστατική και απελευθερωτική διαδικασία, αποκτώντας μια διαφορετική κουλτούρα και ρητορική, σαφή με γωνίες, μακριά από θολούρες, που θα το διαφοροποιήσει ξεκάθαρα από τη συντήρηση.

Να στοχεύσει αυστηρά στην εμβάθυνση της Δημοκρατίας σε όλες τις πτυχές της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Μια σύγχρονη πολιτική, βαθιά αντισυστημική και ριζοσπαστική, έτοιμη να συγκρουστεί με τη δημοκρατία των ελίτ.

Να αποτελέσει την πολιτική δύναμη που θα μπορεί να προσφέρει μια βιώσιμη διέξοδο από το καταστροφικό τέλμα που οδηγεί με ακρίβεια η ΝΔ σε όλα τα θεμελιώδη ιδανικά, τη Δημοκρατία, την Παιδεία, την Υγεία, την Αξιοκρατία τον σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον και την Εθνική Αυτοδιάθεση.

Η υπονόμευση του κοινωνικού κράτους, των δημοκρατικών λειτουργιών της ελευθερίας του Τύπου και της Δικαιοσύνης πρέπει να σταματήσουν, και να μπει ένα τέλος στην αρπαχτή και την ασυδοσία.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να δώσει απαντήσεις για να χαράξει τον νέο δρόμο, έναν δρόμο για μία άλλη διαφορετική πορεία που θα ενισχύσει τη συμμετοχή των πολιτών στα κέντρα αποφάσεων, και θα συμβάλει στη διαμόρφωση κλίματος κοινωνικής δικαιοσύνης.

Με ένα δίλημμα ξεκάθαρο: στασιμότητα δηλαδή υποχώρηση μπρος στο αδιέξοδο ή υπέρβαση με τη διαμόρφωση των αναγκαίων όρων και προϋποθέσεων για μία βιώσιμη πορεία ελπίδας και προοπτικής.

Αυτό για μένα θα έπρεπε να είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ ή έτσι οραματίζομαι το δικό μου ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ. που θα παλεύει για τη δημιουργία μιας σύγχρονης δημοκρατικής πολιτείας, συμμετοχικής παραγωγικής, με μια βιώσιμη, πράσινη και δίκαιη οικονομία.

*Υπ. Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου