Τα έλαια σιλικόνης ως υπόθεση εργασίας

Αν και οι περισσότεροι πραγματογνώμονες χημικοί μηχανικοί έχουν την άποψη περί μη δηλωθέντος εύφλεκτου υλικού, εμείς ας υποθέσουμε –χάριν οικονομίας και μαζί με όλους τους συστημικούς δημοσιογράφους– ότι η πυρόσφαιρα προκλήθηκε από έλαια σιλικόνης. Αρα, δεν υπήρχε λόγος συγκάλυψης, λέει η κυβέρνηση για τα Τέμπη. Μόνο που η κυβέρνηση, την κρίσιμη ώρα μετά το δυστύχημα, λειτούργησε ως εάν να είχε κάτι να κρύψει. Πριν καλά-καλά περισυλλεχθούν τα κρίσιμα στοιχεία του δυστυχήματος και, κυρίως, τα σκόρπια ανθρώπινα μέλη, ένα κράτος δυσκίνητο, που βραδυπορεί σε όλα, κατάφερε να οργανώσει τέλεια τη μεταφορά και την εναπόθεση τόνων ανόργανου και οργανικού υλικού σε μακρινές τοποθεσίες.

Πολύ κακώς ο ΕΟΔΑΣΑΑΜ λέει στην έκθεσή του ότι τις πρώτες ώρες και μέρες μετά το δυστύχημα επικράτησε χάος. Οποιος ήθελε, λέει η έκθεση, έμπαινε στον αφύλαχτο χώρο του δυστυχήματος και, χωρίς να δίνει αναφορά σε κανένα, παραβιάζοντας κάθε αστυνομικό και ανακριτικό πρωτόκολλο, έκανε ό,τι πράξη ήθελε. Με την απουσία απαγορευτικής περίφραξης και του εντεταλμένου δικαστικού ανακριτή. Δεν παρατήρησε ο κρατικός οργανισμός διερεύνησης ατυχημάτων ότι μέσα σε αυτό το χάος κάτι λειτούργησε με τέλεια οργάνωση, τάξη και σκοπό. Μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκαν 600.000 ευρώ, μέσα μεταφοράς και χώροι εναπόθεσης κείμενοι χιλιόμετρα μακράν του τόπου του δυστυχήματος. Τους τόπους αυτούς εντόπισαν, μήνες μετά, χαροκαμένοι γονείς που αναζητούσαν εναγωνίως τα μέλη αλλά και προσωπικά είδη των παιδιών τους.

Επειδή το συγκεκριμένο δυστύχημα ανέδειξε με τον δραματικότερο τρόπο το πώς διοικείται αυτός ο τόπος, το «πάμε κι όπου βγει!» δηλαδή, κι επειδή η ανά την Ελλάδα λαοθάλασσα της 28ης Οκτωβρίου έχει την ακριβώς αντίθετη σφοδρή επιθυμία, ας δούμε τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές αυτής της διοίκησης που θα οδηγούσε κάποια στιγμή στον θάνατο 57 νέους ανθρώπους και σε μόνιμη ή παροδική αναπηρία πολλούς άλλους.

Πρώτον: Ο αρμόδιος υπουργός ειδοποιήθηκε πολλαπλώς και εγκαίρως και με τον πιο επίσημο τρόπο ότι πιθανολογείται ατύχημα στα ελληνικά τρένα. Δεν λειτουργούσαν τα στοιχειώδη συστήματα ασφαλείας. Συνδικαλιστές και βουλευτής της αντιπολίτευσης στη Βουλή ενημερώνουν σχετικά τον υπουργό. Κι αυτός, αντί να πάρει επείγοντα μέτρα, ακόμη και σταματώντας εκείνη τη στιγμή τα τρένα, απαντάει θυμωμένος με τη λέξη «ντροπή» και με προτεταμένο το δάκτυλο. «Δεν υπάρχουν ζητήματα ασφάλειας», μας είπε και τον ακούσαμε όλοι. (Ο υπουργός Γεωργιάδης δικαιολόγησε τον υπουργό Καραμανλή με το επιχείρημα ότι ένας υπουργός Μεταφορών δεν πρέπει ποτέ να δυσφημεί τα τρένα της χώρας του!) Τρεις μήνες μετά το δυστύχημα –για το οποίο ειδοποιήθηκε ότι θα συμβεί και δεν έκανε τίποτα για να μη συμβεί, άρα «ενδεχόμενος δόλος»– ο Καραμανλής των μεταφορών βάζει υποψηφιότητα και επανεκλέγεται βουλευτής Σερρών. «Οι πύργοι δεν πέφτουν!» του φώναζαν στα επινίκια οι Σερραίοι οπαδοί του, το δε κόμμα του θεώρησε ότι ο λαός έκρινε διά της εκλογής την αθωότητά του, σύμφωνα με την αρχή τού «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Οταν πλέον όλοι ξέρουμε πως ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι πάντα ηθικό. Ενίοτε είναι και ανήθικο.

Δεύτερον: Το «πάμε κι όπου βγει» ήταν η καρδιά του συστήματος ασφαλείας των τρένων στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια. Δεν προβλεπόταν καμία ασφαλιστική δικλίδα που θα διόρθωνε το ανθρώπινο λάθος. Χιλιάδες άνθρωποι ταξίδευαν επί χρόνια υπό την αποκλειστική κρίση ενός σταθμάρχη.

Το ότι πρωθυπουργός και κυβέρνηση μίλησαν από την πρώτη στιγμή για αποκλειστικά ανθρώπινο λάθος ενός σταθμάρχη είναι δηλωτικό μιας διάθεσης συγκάλυψης βαθύτερων και υψηλότερων ευθυνών. Η σύμβαση 717 έμενε ανολοκλήρωτη από το 2014. Προβλεπόταν η ολοκλήρωσή της το 2016. Η ολοκλήρωσή της θα απέτρεπε το δυστύχημα. Δευτερεύοντα συστήματα ασφαλείας επίσης είχαν αχρηστευθεί.

Τρίτον: Διορισμός του μοιραίου σταθμάρχη με τον παραδοσιακό πελατειακό-κομματικό τρόπο, παρά το γεγονός, μάλιστα, ότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο που δεν πληρούσε τα στοιχειώδη προσόντα. Να προσθέσουμε εδώ τον αντιεπαγγελματικό τρόπο συνεννόησης των σταθμαρχών εν συνόλω, όπως αυτός αποκαλύφθηκε από τα δημοσιευμένα ηχητικά. Παρά την υποψία ότι κάτι δεν πάει καλά το μοιραίο βράδυ, αυτοί αστειεύονται μεταξύ τους.

ΥΓ.1: Κι αν υποθέσουμε ότι ο Λακαφώσης κάνει λάθος, προς τι ακριβώς η δολοφονία χαρακτήρος; Ο κόσμος δεν βγήκε στους δρόμους για την πυρόσφαιρα, αλλά για την εγκληματική ανευθυνότητα ενός κράτους που κάνει τη χώρα παρανάλωμα του πυρός και μετά λέει ότι φταίει για όλα κάποιος σταθμάρχης.

ΥΓ.2: Βέβαια, αν η πυρόσφαιρα προκλήθηκε από εύφλεκτο υλικό πέραν των ελαίων σιλικόνης, η κατηγορία κατά του μεταφορέα είναι κακουργηματικού χαρακτήρα. Και, τότε, έπεται συνέχεια για τυχόν παρελθόντα παρόμοια φορτία. Ποιος όμως βαρύνεται για την εξαφάνιση επαρκών αποδεικτικών στοιχείων υπέρ του ενός ή του άλλου σεναρίου εύφλεκτου υλικού, αν όχι ο επιδείξας τέτοια σπουδή μπαζώματος;