Ο Πάπας Φραγκίσκος δεν περιορίσθηκε στην ανάδειξη των ανοικτών πληγών του πλανήτη. Για δεκατρία συναπτά έτη, δεν έπαψε να διακηρύττει ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ούτε μεταξύ παγκοσμιοποίησης και αναδίπλωσης στην ταυτότητα και, πολύ περισσότερο, η αντιμετώπιση του Τζιχαντισμού με μια νέα Σταυροφορία.
Ο εκλιπών Ποντίφικας έθεσε την πρόκληση του στίγματος και της ταυτότητας και των αξιακών αναφορών μιας παγκοσμιοποίησης που είναι μη αντιστρέψιμη.
Με το τεράστιο παγκόσμιο κύρος και επιρροή που διαθέτει η Καθολική Εκκλησία, παρέκαμψε τη μοιρολατρική προσμονή της Σύγκρουσης των Πολιτισμών και έτσι απαξίωσε την ισλαμοφοβία που θέλει τους πρόσφυγες ως εμπροσθοφυλακή των Βαρβάρων που, είτε ως ισλαμοφασίστες είτε ως ισλαμοαριστεριστές, απειλούν την πολιτισμένη Δύση.
Μπροστά στα μάτια μας συντελείται μια ταυτόχρονη διπλή προδοσία:
● Από τη μια μεριά, τα κοσμικά κράτη της Δύσης αποδέχονται ολοένα και περισσότερο μια ντε φάκτο νομιμοποίηση του εθνοφυλετισμού, στο πλαίσιο της ανάσχεσης της εκλογικής διόγκωσης της Ακροδεξιάς.
● Από την άλλη, ο Φραγκίσκος, με το κήρυγμά του, καλύπτει το κενό που αφήνει το κοσμικό κράτος και φωτίζει τις βαρύτατες ευθύνες της Δύσης για το σημερινό αδιέξοδο.
Ετσι, αργά αλλά σταθερά, η Καθολική Εκκλησία που ευλόγησε την κατάκτηση της Λατινικής Αμερικής, με αφετηρία τη Θεολογία της Απελευθέρωσης, άρχισε να παίρνει αποστάσεις από τον προδιαγεγραμμένο ρόλο της ως θεραπαινίδας κάθε εξουσίας.
Το κήρυγμα του Φραγκίσκου δεν αφορούσε μόνον τον Νότο και τον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, αλλά και την ίδια τη Γηραιά Ηπειρο.
Σε μια εποχή που η πολιτική δεν προσφέρει εναλλακτικά μοντέλα κοινωνικής συμβίωσης και, πολύ περισσότερο, ολοκληρωμένες ουτοπίες, ο μεσσιανισμός της Εκκλησίας προβάλλει ολοένα και περισσότερο ως κωδικοποίηση κοινωνικού ριζοσπαστισμού.
Τούτων λεχθέντων, η δεκατριάχρονη θητεία του Φραγκίσκου άνοιξε ένα παράθυρο αισιοδοξίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το Βατικανό, πανίσχυρο κράτος με συμβολισμούς εξουσίας που προκαλούν δέος, θα διευκολύνει την Καθολική Εκκλησία να μείνει στον δρόμο που χάραξε ο εκλιπών Ποντίφικας.
Σε μια εποχή μειωμένων -αν όχι μηδενικών- κοινωνικών προσδοκιών και ωμού οικονομικού ρεαλισμού, ο Φραγκίσκος αξιοποίησε σε εξαντλητικό βαθμό το προνόμιο οι αναφορές του στην κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη να μην κοστολογούνται από αγορές και οίκους αξιολόγησης.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας