Το δίκαιο της πυγμής

Το Δημοκρατικό πολίτευμα στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία και στις θεμελιώδεις αρχές και τους θεσμούς που το διέπουν..

Στις θεμελιώδεις αρχές και στους θεσμούς του πολιτεύματος υπάγονται, μεταξύ άλλων, η τοιαύτη της διάκρισης των λειτουργιών, όπως προβλέπεται στο Σύνταγμα, όπως η αρχή της δέσμευσης του νομοθέτη από το Σύνταγμα και της εκτελεστικής και δικαστικής λειτουργίας από το Σύνταγμα και τους νόμους και η αρχή της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.

Οποιος παραβιάζει τις ανωτέρω θεμελιώδεις αρχές, διαπράττει το αδίκημα που περιγράφει γλαφυρά και ρητά ο Ποινικός Κώδικας στα άρθρα 134 και 135 (προσβολές του δημοκρατικού πολιτεύματος) και πάντως δεν προσφέρεται για σχετλιαστικά και απαξιωτικά σχόλια από καθέδρας από τους συστημικούς δημοσιολογούντες για «δικαιοσύνες και τα ρέστα», όπως, με προφανή προπέτεια, οίηση και αλαζονική –καθεστωτική– νοοτροπία ενσωματωμένη στην παραληρούσα εξουσία γράφουν και ξαναγράφουν σε δήθεν έγκυρα φύλλα.

Τι δεν καταλαβαίνουν οι κεκράχτες της εξουσίας; Το άρθρο 86 του Συντάγματος όπως αυτοί οι ίδιοι το διαμόρφωσαν με το ψήφισμα στις 6.4.2001, αλλά και το 2019, διαγορεύει ότι: «Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως ο νόμος ορίζει…».

Και ο νόμος (3126/2003) στο άρθρο 1 παράγρ. 1 ορίζει: «Πλημμελήματα ή κακουργήματα, που τελούνται από Υπουργό, κατά την άσκηση των καθηκόντων του, εκδικάζονται σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου αυτού, από το κατ’ άρθρο 86 του Συντάγματος Ειδικό Δικαστήριο, ακόμη και αν ο Υπουργός έχει παύσει να έχει την ιδιότητα αυτή», και στην παρ. 2 του αυτού άρθρου ορίζεται ότι «τυχόν συμμέτοχοι συμπαραπέμπονται και δικάζονται, σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου αυτού». Οι διάφοροι ερμηνευτές, περιλαμβανομένων και των συνταγματολογούντων, θα έπρεπε να ανατρέξουν στον αεί επίκαιρο Αριστόβουλο Μάνεση και να μην προσβάλλουν τη μνήμη του.

Οι κρατούντες με τον ασφυκτικό έλεγχο των ΜΜΕ και των αρμών της εξουσίας υπενθυμίζουν συνεχώς και βασανιστικά στους οικείους των θυμάτων των Τεμπών τον αδυσώπητο νόμο, ότι είναι καταδικασμένοι ως αδύναμοι να υποτάσσονται στους μεγάλους και στους δυνατούς και, όταν δυσανασχετούν ή εξεγείρονται γι’ αυτή τη μεταχείριση, να εξοντώνονται από τούτους αλύπητα! Στοιχούνται με τους Αθηναίους στον περίφημο διάλογό τους με τους Μηλίους: «Και εμείς γνωρίζουμε και εσείς ότι κατά τον ανθρώπινο νόμο τα δίκαια κρίνονται μόνο από ίσους, ενώ τα δυνατά τα πράττουν οι ισχυροί και τα παραδέχονται οι ασθενείς» (Θουκυδίδης Ε. 89,105).

Σε κάθε περίπτωση, οι ημέτεροι δικαστικοί λειτουργοί, αλλά και οι πολιτικοί ταγοί, ας δουν εδώ δίπλα, οι γείτονές μας, τους οποίους άλλοτε οι φωνασκούντες Μακεδονομάχοι τούς αποκαλούσαν, μεταξύ άλλων, και «άπλυτους», και οι νυν κρατούντες αποφεύγουν να προφέρουν την επίσημη ονομασία της χώρας (Β. Μακεδονία), για το φρικτό κάψιμο 59 νέων παιδιών πρόσφατα, συνέλαβαν μέχρι στιγμής δύο (2) δημάρχους, κάποιους διευθυντές διοίκησης και περίπου είκοσι άλλους αρμοδίους και υπευθύνους.

Στην πατρίδα μας, για την κατάρα των Τεμπών ουδείς κρατείται (μη τυχόν και ανοίξουν στόματα;) και κυοφορούνται ή υφέρπουν φήμες και διατυπώνονται αρθρογραφίες για «παραγραφές», «αρχειοθετήσεις» ή κατηγορίες για πλημμεληματάκια, ώστε να μη διαταχθεί η «κανονικότητα» και «σταθερότητα».

Αν επικρατήσει αυτή η εκδοχή, θα είναι η έσχατη πλάνη χείρων της πρώτης, όπως και η ανάδυση βρικολάκων και ερινύων σε τοπίο όπου όλα τα φώτα είναι σβηστά και επικρατεί βαθύ σκοτάδι και διότι το πολυθώρητο «δίκαιο της πυγμής» ούτε ηθικό είναι, αλλά ούτε και φυσικό προνόμιο. Την αρμονία («σταθερότητα») διασφαλίζουν και σφυρηλατούν η αιδώς και η Δικαιοσύνη, αενάως ζητούμενα από αυτούς που αγωνίζονται με ψυχή και δι’ αυτό δεν θα ηττηθούν.

*  Δικηγόρος, τέως γ.γ. Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης