Τι κι αν... παρέδωσε ο Μοντεσκιέ στον Μητσοτάκη;

Τελικά όλο και πιο ισχυρό κι αδιάβατο κάνει το προσωπικό του αυταρχικό και αλαζονικό κράτος: κάτι σαν Ορμπαν (με τις ελληνικές ιδιαιτερότητες απαραιτήτως), κάτι σαν Μακρόν (χωρίς βεβαίως τη γαλλική κουλτούρα), ολίγον από Μελόνι (δυστυχώς μακριά από την ιταλική φινέτσα) και καθόλου από Τραμπ (αυτός είναι ιμπεριαλιστής με τα όλα του), όσο κι αν ήθελε να του μοιάσει.

Ετσι πλασάρει την αυταρχικότητά του στο εσωτερικό, αν και έξω δεν το τολμάει, διότι η νεο-αποικιακή σχέση που (και με τη δική του υπογραφή) έχει η Ελλάδα με τους ισχυρούς «συμμάχους» και δανειστές δεν του παρέχει πολλά περιθώρια ελιγμών, απαιτήσεων ή έστω ισορροπιών. Εξάλλου σε μια κρίση αυτογνωσίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε «κυβερνήτης», όρος που απέχει μακράν από εκείνο του ισχυρού πρωθυπουργού, που έχει δικαίωμα κάποια στιγμή να χτυπήσει και το χέρι στο τραπέζι. Μπορούσε, φέρ’ ειπείν (όπως θα έλεγε και ο καλός συνάδελφος Νίκος Κιάος), στην πρόσφατη συνάντηση με τον Γάλλο πρόεδρο να κάνει κάτι τέτοιο για τις αγάπες του με τον Ερντογάν, με τις οποίες τινάζει στον αέρα την κρατούσα κατάσταση στο Αιγαίο; Ούτε κατά διάνοια. Γι’ αυτό και δεν το τόλμησε.

Αρκεί που έχει στήριγμά του τους πατρίκιους της εσωτερικής ολιγαρχίας, τους πραίτορες θεσμών και λειτουργιών του κράτους, όπως και τους πραιτοριανούς όλων των βαθμίδων και σωμάτων. Ετσι πιστεύει, όμως δεν είναι. Το γεγονός ότι οι εξελίξεις δεν ανταποκρίνονται στις επιθυμίες του το επιβεβαιώνουν πλήρως.

Κόντρα σε κάθε λογική και αίσθημα στοιχειώδους κυβερνητικής ευθύνης, επί δύο χρόνια «μπαζώνει» κάθε στοιχείο που θα οδηγούσε στη διαλεύκανση του τρομερού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη. Η δική του λοιπόν σπουδή κι έγνοια είναι που έχουν δώσει στην υπόθεση διαστάσεις εθνικού εγκλήματος. Και αυτή η εμμονική –για ποιον λόγο άραγε;– επιλογή είναι που έχει ξεσηκώσει τον κόσμο εναντίον του. Δεν είναι κομματικής ή διαπαραταξιακής υποστήριξης οι πρωτοφανείς για ομαλό πολιτικό βίο λαϊκές κινητοποιήσεις που όλο και θεριεύουν. Δεν βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους και στις πλατείες για να χειροκροτήσει και να καλωσορίσει έναν νέο ηγέτη. Βγαίνει για να δείξει τον θυμό του, που ένα ολόκληρο κράτος επιχειρεί να κρατήσει επτασφράγιστα μυστικά τα αίτια μιας πολύνεκρης τραγωδίας. Είναι που αυτή η επιχείρηση φορτώνεται τελικά με βαρύτερες ενοχές από τα μυστηριώδη υλικά, που όπως λέγεται μετέφερε εκείνο το βράδυ η μοιραία εμπορική αμαξοστοιχία.

Αυτή η συμπεριφορά της κρατικής μηχανής είναι που έχει ξεσηκώσει τον κόσμο. Η αίσθηση, πλέον, ότι η κατά Μοντεσκιέ διάκριση των εξουσιών σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική έχει ισοπεδωθεί στην Ελλάδα, είναι διάχυτη. Προσθετικά στην εικόνα αυτή λειτουργεί η θλιβερή κατρακύλα στη διαφθορά, όπως τη βιώνει ο καθένας στην καθημερινότητά του κι όπως καταγράφεται στις έρευνες διεθνών οργανισμών. Τέτοια φαινόμενα απαντούν μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα, είτε φορούν στολή είτε όχι.

Ε, λοιπόν, όσο κι αν πίστευαν οι επιτελάρχες του μεγάρου Μαξίμου ότι οι πολίτες, μετά το μνημονιακό κάζο που έπαθαν από το πολιτικό σύστημα, θα έμεναν αδρανείς, ευτυχώς διαψεύστηκαν. Το ένστικτο της δημοκρατίας είναι βαθιά ριζωμένο μέσα τους και την αντίδρασή τους θα την εκφράσουν όσο κι αν δεν βρίσκουν αποκούμπι σε μια έτσι κι αλλιώς σαρακοστιανή αντιπολίτευση.