Κυριακή μεσημέρι, 26 Ιανουαρίου 2025 και στην πλατεία Συντάγματος ένα τεράστιο πλήθος αδυνατεί να εκφράσει συλλογικά την αγανάκτηση και την απελπισία που το οδήγησε εκεί, αλλά και κυριότερα, να διεκδικήσει κάτι συγκεκριμένο πέραν της, αυτονόητης σε έννομες κοινωνίες, απονομής δικαιοσύνης, και αυτής μάλιστα βουβά. Κυριαρχούν οι σχολιασμοί με τους διπλανούς για την ειδησεογραφία γύρω από το έγκλημα των Τεμπών και διαπιστώσεις για την τρέχουσα πολιτική κατάντια. Πέραν αυτού ουδέν, η ατμόσφαιρα θυμίζει μνημόσυνο. Και ενώ η συγκέντρωση είναι σε μέγεθος συγκρίσιμη μόνο με τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της περιόδου του 2010-2012, σε τίποτα δεν τις θυμίζει από άποψη συλλογικότητας, πάθους και διεκδικητικότητας. Ανύπαρκτη η κεντρική καθοδήγηση, πολιτικά ακέφαλο το πλήθος, η έλλειψη ηγεσίας που να εμπνέει ελπίδα είναι τραγικά προφανής!
Από πού θα προκύψουν εκείνα τα πολιτικά και κοινωνικά ώριμα αιτήματα – πέρα από την αυτονόητη απόδοση δικαιοσύνης - που θα αφυπνίσουν και θα συσπειρώσουν την κοινωνία καθορίζοντας ταυτόχρονα ένα απαραίτητο δημοκρατικό πλαίσιο διεκδικήσεων για το αύριο; Ποιος θα μπει μπροστάρης;
Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτό θα αποτελούσε ευθύνη της ‘προοδευτικής’ αντιπολίτευσης. Μα η παντελής απουσία αντιπολίτευσης δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό της σημερινής πολιτικής ανωμαλίας, όπως εύστοχα την χαρακτήρισε πρόσφατα σε άρθρο του ο Στέφανος Ληναίος; Η ‘προοδευτική’ αντιπολίτευση δεν είναι αυτή που αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να προβάλλει τις γενεσιουργές αιτίες του εγκλήματος των Τεμπών, που δεν είναι άλλες από την συνεχιζόμενη οικονομική και πολιτική ομηρία της χώρας με την υποχρηματοδότηση των δημόσιων υποδομών που επιβάλουν τα μνημόνια; Αντ’ αυτού, σέρνεται πίσω από τις αυθόρμητες λαϊκές κινητοποιήσεις, όντας φυσικά έτοιμη να τις καπηλευτεί εκλογικά. Με στρογγυλεμένο λόγο, απαραίτητα διανθισμένο με ψευδοαριστερές δικαιωματικές κορώνες, αποφεύγει συστηματικά να δεσμευτεί με συγκεκριμένες πολιτικές για όλα εκείνα τα ζητήματα που η κοινωνία περιμένει με λαχτάρα μια εναλλακτική πρόταση. Ακρίβεια, ΕΝΦΙΑ, ουσιαστικές αυξήσεις αποδοχών και συντάξεων, διάλυση των καρτέλ που λυμαίνονται τον τόπο στους τομείς της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των τραπεζών, των συγκοινωνιών, της εκμετάλλευσης των δημόσιων υποδομών, επανάκτηση των δημοσίων επιχειρήσεων και υποδομών (οι σιδηρόδρομοι μεταξύ αυτών), που ξεπουλήθηκαν για ένα κομμάτι ψωμί ως μνημονιακές υποχρεώσεις, είναι μερικά μόνο απ’ αυτά. Τα μνημόνια που είναι τα ουσιαστικά δεσμά της κοινωνίας αποτελούν τα Ευαγγέλια της ‘προοδευτικής’ αντιπολίτευσης, και επειδή αυτά πάνε χέρι – χέρι με την πολιτική ανηθικότητα και την εθνική υποτέλεια, κουβέντα δεν ακούς από την ‘προοδευτική’ αντιπολίτευση για την κατάργηση της ασυλίας των πολιτικών, για τις οφειλόμενες γερμανικές αποζημιώσεις, για τον αφοπλισμό των νησιών του Αιγαίου και για την οικειοθελή ερημοποίηση των μικρών νησιών μέσω της απαγόρευσης κάθε οικονομικής δραστηριότητας και της κατάργησης των σχολείων τους, για την αποκαθήλωση όχι μόνο του πορτραίτου και της αγωνιστικής κληρονομιάς του Μακάριου αλλά και το επερχόμενο ξήλωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω της ΝΑΤΟ/Αμερικανοποίησής της. Η σημερινή ‘προοδευτική’ αντιπολίτευση ούτε θέλει ούτε και μπορεί να ηγηθεί μιας ανατροπής της τρέχουσας πολιτικής ανωμαλίας προς την σωστή κατεύθυνση (δημοκρατική και πατριωτική), γιατί απλούστατα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της. Πλανώνται πλάνην οικτρά και όσοι (καλοπροαίρετα) περιμένουν από κάποιους επώνυμους που θα προέρχονται από την ‘προοδευτική’ αντιπολίτευση να ηγηθούν ενός γνήσιου κινήματος αμφισβήτησης του σημερινού πολιτικού καθεστώτος. Και αυτό γιατί η ανάδειξη ηγέτη σαν από μηχανής θεού, εκτός των άλλων, προϋποθέτει χρηματοδότηση και μηχανισμό προβολής, αλλά αυτά τα μέσα είναι διαθέσιμα μόνο για ανθρώπους σαν τον Θεοδωράκη με το ποτάμι του…
Ποιοι λοιπόν και πως θα δρομολογήσουν την ‘αμφισβήτηση της σταθερότητας’ που προβάλλει ως το νέο εκβιαστικό δίλημμα προς την κοινωνία; Σαφή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα δεν διαθέτει ο γράφων. Μπορεί, όμως, να θυμίσει ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται ακέφαλη. Και στην Τουρκοκρατία και στην Γερμανική κατοχή οι Έλληνες επιβίωσαν δημιουργώντας κοινότητες και πυρήνες αντίστασης χωρίς καμία κεντρική καθοδήγηση αλλά με πρωτοβουλίες τοπικών υγιών δυνάμεων. Όσο για την αναλογία αυτών των εποχών με την σημερινή, οι πλέον αρμόδιοι να απαντήσουν είναι ‘το 67% των νοικοκυριών που δεν τα βγάζει πέρα’ (ΙΟΒΕ 4/2/24), και ιδιαίτερα όσοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, και είναι πολλοί.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, την ‘αποσταθεροποίηση’ της πολιτικής ανωμαλίας με μια πορεία δημοκρατικής αφύπνισης και αντίστασης που να πηγάζει από την βάση της κοινωνίας. Από πρωτοβουλίες και κινήσεις πολιτών, ανεξάρτητα εργατικά σωματεία, πολιτιστικούς συλλόγους, ανοικτά λαϊκά πανεπιστήμια και σχολεία, που αναδεικνύοντας ώριμα, κοινωνικά δίκαια και δημοκρατικά αιτήματα, με κορυφαία αυτά της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας, θα συναντηθούν για να σχηματίσουν ένα μεγάλο ποτάμι ελπίδας και αλλαγής. Η Ελληνική διανόηση είναι ευπρόσδεκτη…
*Φυσικός
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας