Και ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενε κανείς «ο γενναίος νέος κόσμος», ο κόσμος του καπιταλιστικού μεγαλείου, ο υπερφίαλος κόσμος που πρεσβεύει το δόγμα Κλίντον «it’s the economy, stupid» (είναι η οικονομία, ηλίθιε), που σημαίνει τελικά ότι η κυβέρνηση, η υγεία, η παιδεία, η τεχνολογία όλοι πρέπει να δουλεύουν για το χρήμα, έπεσε από τα σύννεφα του ουρανού της Wall Street, όταν η κινεζική εταιρεία τεχνητής νοημοσύνης DeepSeek που έχει για εμπορικό σήμα μία μπλε φάλαινα κατατρόπωσε τουλάχιστον σε επίπεδο κόστους και δυνατοτήτων επεξεργασίας πληροφοριών σε παρόντα χρόνο τους αντίστοιχους αμερικανικούς κολοσσούς, βυθίζοντάς τους σε πελάγη απελπισίας και όσον αφορά τις προβλέψεις των κερδών τους, αλλά ακόμα και την επιβίωσή τους ιδιαίτερα για τις απολύτως εξειδικευμένες εταιρείες του είδους.
Την ίδια στιγμή, εκτός από τον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης, η κινεζική τεχνολογία και βιομηχανία θριαμβεύει στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ιδιαίτερα της χρήσης υδρογόνου, καθώς και στον κρίσιμο τομέα της αποθήκευσης πράσινων ενεργειακών πόρων. Σε λίγο θα επικρατήσει και στον τομέα της παραγωγής ηλεκτρικών αυτοκινήτων, γεγονός που θα οδηγήσει την ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία σε βέρτιγκο. Ας αναφερθούμε, τέλος, και στον πλέον ανταγωνιστικό όσον αφορά το καπιταλιστικό σύστημα τομέα των τραπεζών, όπου στην παγκόσμια κατάταξη οι τέσσερεις μεγαλύτερες τράπεζες είναι κινεζικές και μάλιστα κρατικές.
Οποιοι από τους ηγέτες των κρατών της Γης δεν έχουν καταλάβει ότι ο αμερικανικός και ευρωπαϊκός νεοφιλελεύθερος αποικιακός καπιταλισμός, που είναι η αιτία όλων των ανώμαλων καταστάσεων που ταλαιπωρούν τον κόσμο μας, ηττήθηκε κατά κράτος από τον sui generis κινεζικό κομμουνιστικό καπιταλισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το παγκόσμιο status quo και τις γεωπολιτικές εξελίξεις, μάλλον πρέπει να αρχίσει να σκέπτεται έναν αξιοπρεπή τρόπο αλλαγής τρόπου σκέψης και στάσης ώστε να μη γίνει σύντομα ο περίγελως της Ιστορίας. Θα πείτε πώς μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο ένας δυτικός κόσμος, όπου στις ΗΠΑ η νέα ηγεσία της πιστεύει ότι γυρίζοντας πίσω διακόσια χρόνια σε πολιτικές του τύπου δόγμα Μονρό και δασμών ή σε λύσεις drill baby drill (τρύπησε μωρό μου τρύπησε για πετρέλαιο και φυσικό αέριο), ή στην Ευρωπαϊκή Ενωση όπου βιώνουμε ένα μόνιμο δείπνο ηλιθίων γραφειοκρατών (το χειρότερο είδος ηλιθίου που υπάρχει); Είναι ένα άλλο επίσης σοβαρό ζήτημα με το οποίο όμως πρέπει να ασχοληθούν εκτός από τους πολιτικούς αναλυτές και κλινικοί νευροψυχολόγοι.
Και ενώ στη μακρινή Ασία, όπου θάλλουν οι μπλε φάλαινες, οι ιθύνοντες καινοτομούν και συνδυάζουν την οικονομία με την ευημερία του λαού τους, στη χώρα που επαναπαύεται με την ψευδαίσθηση της ταχύτερα αναπτυσσόμενης οικονομίας και του πιο θωρακισμένου τραπεζικού συστήματος αφθονούν οι «γαλάζιες» σμέρνες. Σμέρνες γεμάτες δηλητήριο, δαγκανιάρες, φουσκωμένες από εγωπάθεια και κυνισμό, βλάσφημες και μισαλλόδοξες. Δεν θα αναφερθώ προσωπικά σε κάποιες, γιατί οι σμέρνες είναι εκδικητικές· όλοι όμως ξέρουμε τα χαρακτηριστικά τους, τον βίο και την πολιτεία τους. Και αντί να ασχολούνται με το πώς θα αντιμετωπιστούν οι καταιγίδες που θα πλήξουν μια μεταπρατική και ολιγοπωλιακή οικονομία επιδομάτων και δημιουργικής λογιστικής, εδώ και δύο χρόνια οι σμέρνες έχουν μια εμπαθή εμμονή με το έγκλημα των Τεμπών. Χωρίς να έχουν κάποιον προσωπικό λόγο να απαντούν και να σχολιάζουν δηλώσεις ή ενέργειες από πλευράς των απολύτως δικαιολογημένων να προβαίνουν σε αυτές συγγενών θυμάτων και των νομικών και τεχνικών τους συμβούλων, αυτοί αναλαμβάνουν τον ρόλο όχι μόνο του απολογητή των πολιτικών προσώπων που εμπλέκονται στην υπόθεση, αλλά και του τραμπούκου που βρίζει, απειλεί και ειρωνεύεται το απροστάτευτο θύμα του για λογαριασμό του αφεντικού του.
Ο πρώτος λόγος που έρχεται στο μυαλό του απορημένου πολίτη γι’ αυτές τις συμπεριφορές είναι η παντελής έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας αυτών των ανθρώπων. Ομως διαπιστώνουμε ότι οι περισσότεροι είναι επιστήμονες, βιβλιόφιλοι, συγγραφείς, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι που κόπτονται για την πολιτική ορθότητα και ομνύουν στη μεσότητα των κεντρώων θέσεων. Αρα, κάτι άλλο συμβαίνει. Ισως όπως λέει ο ποιητής «φταίει το ζαβό το ριζικό μας φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί» ή θα έλεγα κάτι άλλο «πιο βαρύ», όμως πιθανότερο δείχνει να είναι η από παλιά δουλεμένη συνταγή της μετριότητας που όταν βρίσκει την ευκαιρία να βγει από το θαλάμι της κι αμέσως μετά έναν ισχυρό να τον υπηρετεί, γίνεται αδυσώπητη.
Αυτή είναι όμως η καθημερινότητά μας, αυτή που διηγείται ο Κόλιας της θάλασσας, ο Νίκος Καββαδίας στο Τραβέρσο: «Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα... Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι... Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει... Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο... Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα».
* Νομικός, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας