Ωραία, τα έφαγε τα ψωμιά της η Αμφιδέξια. Μπορεί να μη συμπλήρωσε καν δεκαετία στο τιμόνι της Γαλλίας ο πολλά υποσχόμενος για τη συμβίωση μεγαλοτραπεζιτών και πελατών του συστήματος Νταβός, Εμανουέλ Μακρόν, αλλά τα κατάφερε μια χαρά να διαλύσει ό,τι είχε απομείνει από την κοινωνική συνοχή και την παραγωγικότητα μιας άλλοτε εντυπωσιακά δυναμικής οικονομίας.
Ποιος να το έλεγε το 2017, όταν με την αυγή της ηγεσίας του το Παρίσι φάνταζε ο διάδοχος του Βερολίνου στην ηγεμονία της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Τώρα αγκαζέ Γάλλος πρόεδρος και Γερμανός καγκελάριος βαδίζουν στην πλατιά λεωφόρο της απαξίωσης.
Κι όμως δεν είναι οι μόνοι. Η μπάλα έχει πάρει προ πολλού Ντράγκι, Γιούνκερ, Ρέντσι (ποιος τον θυμάται;) και τους συνακόλουθους. Κανείς από αυτούς δεν πέτυχε κάτι από τα πολλά και παχιά υποσχόμενα, εκτός από την κυριαρχία της πιστωτικής αυτοκρατορίας επί των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Κι αν, όπως φάνηκε, το σύστημα των τραπεζικο-καρτέλ έχει τις εναλλακτικές λύσεις του, δεν έχει την αποδοχή.
Η αμφιδέξια πολιτική έχει αποδειχτεί αναποτελεσματική πολύ πριν εκπέμψει το σήμα SOS στα θολά νερά του Σηκουάνα. Η Ευρώπη ακόμα μιλάει -και παραμιλάει- γύρω από την ελληνική κρίση, που κατέστρεψε την οικονομία της χώρας και απείλησε το τάχα μου υγιές ευρωπαϊκό στερέωμα. Κανείς δεν ήθελε να βρεθεί σε παρόμοια δίνη. Αλλά να που εκείνοι οι οποίοι φάνταζαν πανίσχυροι παίκτες δεν την απέφυγαν. Οι «τεμπέληδες» Γάλλοι και οι «τεμπέληδες» Γερμανοί μαζί με όλους τους άλλους όμοιούς τους στην Κεντρική και τη Βόρεια Ευρώπη ας πληρώσουν τώρα.
Η αριστερή εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με υπερηφάνεια προσαρμοστικότητας και ικανότητας μετάλλαξης των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων. Με τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα. Ο Γιώργος Παπανδρέου ξέκανε το ΠΑΣΟΚ του σοσιαλιστή πατέρα του βάζοντάς το στην αλωνιστική μηχανή του ΔΝΤ και της τρόικας. Ο Αντώνης Σαμαράς έριξε τη Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην απαξίωση δεχόμενος τις ταπεινώσεις της Ανγκελα Μέρκελ. Ο Αλέξης Τσίπρας αποδέχτηκε να παραμείνει πρωθυπουργός μετά το πραξικόπημα των Βρυξελλών (όπως ο ίδιος το κατήγγειλε) ανατρέποντας το ιστορικό δημοψήφισμα του 2015, με μόνο κέρδος δυο καλά λόγια γι’ αυτόν στα απομνημονεύματα της πρώην καγκελαρίου.
Ούτε τα μνημόνια έληξαν, όπως ψευδώς υποστηρίζουν άπαντες οι εμπλεκόμενοι, ούτε το χρέος ξεθύμανε αλλά ανέβηκε, τούτη τη χρονιά, σύμφωνα με τη Eurostat, κοντά στα 370 δισεκατομμύρια ευρώ (ή 163,9%). Ουδείς ωστόσο ενοχλεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον εκφραστή της δεξιάς και πλέον γνήσιας εκδοχής του νεοφιλελευθερισμού. Και ο λόγος είναι απλός: όλα τα μεγάλα συμβόλαια έχουν κλείσει ή βρίσκονται στον δρόμο για να κλείσουν.
Βεβαίως ετοιμάζονται οι διάδοχες καταστάσεις, όπως προμηνύει η σύμπνοια του Νίκου Ανδρουλάκη με τον σημερινό πρωθυπουργό. Χρειάζονται τέτοιες λύσεις και μια χαρά προκύπτουν από την τεχνητή ανάδειξη του σημερινού άνευρου ΠΑΣΟΚ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν έχει σε τίποτα ενοχλήσει το σημερινό κλειστό ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας.
Ζητούμενο ως εκ τούτου είναι το πρόσωπο και το πολιτικό σχήμα εκείνο που θα πετάξει τα αμφιδέξια γάντια και με μέριμνα την ανασύνταξη της κοινωνίας θα πετύχει τον αναπροσανατολισμό της οικονομίας και της χώρας. Θα τα ξαναπούμε. Το τέλος της διαδρομής κάθε Ναπολέοντα είναι το Βατερλό.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας