Αποστολή εξετελέσθη

Πριν από περίπου εξήντα χρόνια, τον Ιούλιο του 1965, η κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου, που είχε κερδίσει τις εκλογές με 53%, κατέρρεε εξαιτίας συνεχών αποχωρήσεων βουλευτών της, με αποτέλεσμα ύστερα από συνωμοσίες, εξαγορές συνειδήσεων, αντισυνταγματικά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα να καταφέρουν ΗΠΑ, παλάτι, ΕΡΕ και αποστάτες να ρίξουν την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου. Και μετά μια σύντομη περίοδο δοτών κυβερνήσεων, η όποια ανάπηρη δημοκρατία υπήρχε μέχρι τότε στον τόπο μας έδωσε αμαχητί τη θέση της στη χούντα των πρακτόρων του ξένου παράγοντα.

Σήμερα είδαμε μιαν άλλη αποστασία να εξελίσσεται με τον ίδιο μεθοδικό τρόπο όπως η αντίστοιχη του 1965 και μια μεγάλη μερίδα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να αποχωρεί σταδιακά (όπως και τότε), μέχρι που ο αριθμός των βουλευτών που παρέμειναν να μην είναι ικανός να διατηρήσει το κόμμα αυτό τη σημαντική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Υπήρξε μάλιστα και η ακρότατη περίπτωση βουλευτής επικρατείας να αποχωρεί χωρίς να παραδίδει την έδρα του στο κόμμα που ουσιαστικά τον διόρισε σ’ αυτή τη θέση.

Προσπάθησα να καταλάβω πώς και γιατί η αποστασία του 2024 είχε στόχο αυτή τη φορά όχι την κυβέρνηση, αλλά την αντιπολίτευση και ποιος ο λόγος μια παντοδύναμη έπειτα από αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες κυβέρνηση να παρακολουθεί με ικανοποίηση μια συνταγματική εκτροπή, σαν να ήταν από καιρό έτοιμη για ό,τι συνέβη. Διότι ακόμα και στην εποχή μας εξακολουθεί να είναι επιτυχής η τακτική της ίντριγκας και της δολιοφθοράς όσον αφορά τις μεθόδους διατήρησης και επιβολής της εξουσίας, με συνέπεια ο μόνος τομέας που δεν κυριαρχεί στο κυβερνητικό έργο η προχειρότητα, να είναι ο μελετημένος σχεδιασμός πρόκλησης βλάβης σε πολιτικούς αντιπάλους, ιδιαίτερα όταν επίκεινται ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στο διεθνές πεδίο.

Θα πει κάποιος ότι για όλα αυτά είναι μεγάλη η συλλογική ευθύνη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που πιάστηκε στη φάκα, και ακόμα μεγαλύτερη η ατομική ευθύνη του τότε προέδρου του, ο οποίος την κρίσιμη στιγμή (για ακόμα μία φορά μετά το δημοψήφισμα του 2015) περιφρόνησε τη λαϊκή βούληση, η οποία τον ήθελε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εγκαταλείποντας το πλοίο τη στιγμή της θύελλας στα χέρια πολιτικών καιροσκόπων είτε κάποιων ειδικών στις υποβρύχιες επιχειρήσεις.

Και για να επανέλθουμε στο ζήτημα ποιος ο λόγος πρόκλησης μιας αποστασίας στην αξιωματική αντιπολίτευση, νομίζω ότι η καταφανώς μεθοδευμένη διαδικασία αυτή ίσως συναρτάται με το γεγονός ότι, όπως όλα δείχνουν, επίκειται μια συμφωνία με την Τουρκία σε δύο επίπεδα. Μια ιδιότυπη, αλλά καίρια όσον αφορά τα γεωπολιτικά ζητήματα, συμφωνία για το Αιγαίο και μια ανάλογη για την Κύπρο, ώστε η Τουρκία να ικανοποιηθεί αναφορικά με τις διεκδικήσεις της και με τη συγκατάθεσή της η Κύπρος να μπει στο ΝΑΤΟ, όχι φυσικά για την ασφάλειά της, αλλά για να αποκλειστεί η όποια πιθανότητα ανάκαμψης της ρωσικής επιρροής στο νησί, το οποίο θα γίνει (αν δεν έχει γίνει ήδη) μια απέραντη ΝΑΤΟϊκή βάση. Επειδή όμως οι διαδικασίες αυτές που άπτονται της εθνικής κυριαρχίας απαιτούν διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία (ενδεχομένως και συνταγματικές αναθεωρήσεις), στη διαμόρφωση της οποίας πρέπει να συναινέσει πολύ μεγάλος αριθμός βουλευτών, οι βίαιες μεταβολές στις κοινοβουλευτικές ισορροπίες είναι προαπαιτούμενο για την επίτευξη του προσδοκώμενου αποτελέσματος.

Ο λόγος είναι ότι η μέχρι χθες αξιωματική αντιπολίτευση, παρά την πολιτική επιπολαιότητά της, την ιδεολογική σύγχυση και την οργανωτική τσαπατσουλιά που τη διακρίνουν, δεν είχε χάσει πλήρως τον πολιτικό της αυθορμητισμό όπως συνέβη με το άλλο κόμμα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, το οποίο έχει εδώ και δεκαετίες αντιληφθεί πλήρως τον συστημικό του ρόλο· γι’ αυτό άλλωστε και το άφησαν τόσα χρόνια να επιβιώνει. Συνεπώς, ως απρόβλεπτη και μη δεδομένη, η παράταξη που ο ελληνικός λαός έχει εκλέξει πρόσφατα ως αξιωματική αντιπολίτευση θεωρήθηκε επικίνδυνη και γι’ αυτό τον λόγο έπρεπε πάση θυσία, ικανό χρόνο προτού να συμβούν τα προγραμματιζόμενα από τους ιδιοκτήτες της χώρας, να απαξιωθεί πολιτικά.

Και για να γίνει «η δουλειά» χρειάζονταν δύο παράγοντες: ο εντός των τειχών υπεράνω πάσης υποψίας και ο εκτός αυτών παρείσακτος καταληψίας του κάστρου. Ευρέθησαν και οι δύο. Κάποιοι να ανοίξουν ξαφνικά και απροειδοποίητα τις πύλες παίζοντας τον ρόλο των δοξολογούντων τον «νυμφίο και μεσσία» και κάποιοι να μπολιάσουν με το μικρόβιο της ακραιοκεντρώας λοίμωξης ένα αλλοτριωμένο μεν από τη μωροδοξία κάποιων στελεχών του, αλλά με αρκετά εισέτι στοιχεία πολιτικής εντιμότητας, αιθεροβάμον περί την πολιτική κόμμα. «Η αποστολή εξετελέσθη επιτυχώς».

* Νομικός, συγγραφέας