Ξέρουμε πια όλοι μας ότι σχεδόν τα πάντα συνηθίζονται όσο δυσάρεστα κι αν είναι. Αρκεί να μας «περικλείουν», να αντέχουν στον χρόνο και να εκπορεύονται από δυνατότερους από εμάς. Με άλλα λόγια, όταν δεν υπάρχει σοβαρή κριτική και αντίσταση στην όποια εξουσία/κυριαρχία, η οποία από τη φύση της είναι επεκτατική, αδηφάγα και τελικά –αν την αφήσουμε– ολοκληρωτική, τότε βλέπουμε καθημερινά να εκτυλίσσονται κυριαρχικές αυθαιρεσίες εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Φαίνεται πως μια τέτοια δυστοπική περίοδο περνάμε τα τελευταία χρόνια. Οι αυθαιρεσίες από την πολιτική εξουσία είναι τεράστιες και οι όποιες αντιστάσεις είναι ελάχιστες και αναποτελεσματικές. Μοιάζει να έχει κυριαρχήσει στη σκέψη των πολλών ότι «έτσι είναι ανέκαθεν οι πολιτικοί, πάρτε το απόφαση», όπως σε μια συζήτηση μου είπε ο άλλοτε συμφοιτητής μου, αφού πρώτα μου είχε δηλώσει ότι δεν τον απασχολεί καθόλου η πολιτική. Ταυτόχρονα όμως μου είπε ότι τώρα έχουμε την καλύτερη κυβέρνηση από ποτέ!
Εχουμε μια παραίτηση της κοινωνίας από τα πολιτικά δικαιώματά της; Αρκούμαστε πια στο να αγκιστρωνόμαστε στον όποιο δυνατό, εν προκειμένω στην πολιτική εξουσία, για να οδεύουμε με όσο γίνεται λιγότερο άγχος και ανασφάλεια μέσα σε μια ρευστή και αβέβαιη πραγματικότητα; Ή η νοερή πρόσδεσή μας με τους «επιτυχημένους» και κυρίαρχους μας κάνει να νιώθουμε ότι μοιραζόμαστε την επιτυχία τους; Σε μια περίοδο που έχουν υποχωρήσει οι συλλογικότητες, τα όνειρα και τα κοινωνικά υποδείγματα, ο άνθρωπος νιώθει μετέωρος και αισθάνεται την ανάγκη να ακουμπήσει κάπου, ακόμη και στον ανορθολογισμό.
Και τίθεται το ερώτημα: τι σκέφτονται και τι πράττουν οι προοδευτικές δυνάμεις; Προς το παρόν δείχνουν να έχουν εγκλωβιστεί στα παλιά σχήματα και στις παλιές πρακτικές. Αδυνατούν να ξεπεράσουν την κρίση τους και να πλοηγηθούν τολμηρά και πραγματικά ριζοσπαστικά σε μεθόδους και ρητορική. Πρέπει άραγε, επιτέλους, στη φυσιογνωμία των προοδευτικών δυνάμεων να προεικονίζεται, στην πράξη και στην ουσία, η κοινωνία που οραματίζονται; Ας θυμηθούμε ότι αυτό δεν συνέβη με την Αριστερά, δυστυχώς.
Ενώ το αξιακό της σύστημα επαγγελλόταν την καθολική απελευθέρωση των ανθρώπων, τη χειραφέτησή τους και την ατομική και συλλογική αυτονομία, οργανώθηκε συγκεντρωτικά, ιεραρχικά και σχεδόν θρησκευτικά. Οταν δε πήρε την εξουσία, δόμησε απόλυτα δεσποτικά καθεστώτα και κάποιες φορές εγκληματικά. Η όποια Αριστερά κουβαλά, είτε το θέλει είτε όχι, όλο αυτό το αρνητικό φορτίο. Ή μπορεί να το αποτινάξει από πάνω της και να διαμορφώσει μια ριζικά διαφορετική φυσιογνωμία στην πράξη ή θα βιώνει τη μία κρίση μετά την άλλη με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Και όλα αυτά δίχως να εξετάσουμε τις συγκλονιστικές αλλαγές που συντελούνται σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας και πώς αυτές επηρεάζουν την αριστερή πολιτική.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας