Τραμπ: τομή ή συνέχεια;

Εντάξει, υπάρχει ο αναμενόμενος μιθριδατισμός. Είναι τόσο συχνή πια η τεράστια εκλογική ενίσχυση της Ακροδεξιάς, παντού στον κόσμο, που έχει πάψει να κάνει εντύπωση. Μέσα στο 2024, περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι προσήλθαν στις κάλπες, σε ολόκληρο τον κόσμο. Η απόλυτη σταθερά ήταν ο ακροδεξιός θρίαμβος.

Η ομαλοποίηση, λοιπόν, του φαινομένου είναι εύλογη.

Σε ό,τι αφορά, επιπλέον, τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αρκεί που τα χρηματιστήρια υποδέχτηκαν θετικά την επικράτηση των τραμπιστών. Η αγορά ξέρει καλύτερα.

Ο Χορκχάιμερ είχε πει, στον καιρό του, ότι «όποιος δεν μιλά για τον καπιταλισμό, ας το βουλώνει για τον φασισμό». Σε σημερινούς όρους, όποιος δεν μιλά για τον καπιταλισμό, ας βγάλει τον σκασμό για τον τραμπισμό.

Η αλήθεια είναι πως γενικώς ακολουθήθηκε αυτή η προτροπή. Οσοι δεν μιλούν για τον καπιταλισμό, δεν μιλούν και πολύ για τον τραμπισμό.

Οσο περνάει ο καιρός, πράγματι, οι σχετικές ειδήσεις αφορούν, όλο και περισσότερο, ανεκδοτολογικές περιγραφές σχετικά με τα πρόσωπα που θα παίξουν ρόλο στην κυβέρνησή του. Ως επί το πλείστον, όμως, αντιμετωπίζονται ως γραφικά ψώνια.

Ετσι παρουσιάζονταν, άλλοτε, ο Γκέρινγκ, ο Γκέμπελς, ο ίδιος ο Χίτλερ.

Η άρχουσα τάξη δεν φαίνεται να ανησυχεί. Οι τραμπιστές είναι οι δικοί της άνθρωποι. Τουλάχιστον, όσο και οι ακροκεντρώοι.

Είναι, άραγε, ο τραμπισμός φασισμός;

Ακόμη και ριζοσπάστες δεν προχωρούν σε αυτόν τον χαρακτηρισμό. Είναι χαρακτηριστική η υπεκφυγή του ευφυέστατου Τραβέρσο, που μιλάει για μετα-φασισμό. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η υπεκφυγή δεν μας βοηθάει σε τίποτε.

Ο τραμπισμός, όπως ο λεπενισμός και δεκάδες αντίστοιχοι -ισμοί, σε όλες τις χώρες σχεδόν, είναι φασισμός. Ο φασισμός της εποχής μας. Το μοναχικό πλήθος σήμερα μισεί από το σπίτι του, δεν φτιάχνει μαζικά κινήματα. Πάντοτε του φταίνε οι κατώτεροι, αυτοί των οποίων τη μοίρα θέλει να αποφύγει.

Δεν έχουν, ως επί το πλείστον, οι σημερινοί φασίστες τάγματα εφόδου, SA και SS ούτε μαζικά κόμματα στη διάθεσή τους. Δεν έχουν γιατί δεν τα χρειάζονται τόσο. Οι κρατικοί μηχανισμοί είναι στη διάθεσή τους χωρίς την παραμικρή αντίρρηση. Οι μηχανισμοί που έφαγαν τα λυσσακά τους εναντίον της Αριστεράς στην Ελλάδα, ιδίως μέχρι το καλοκαίρι του ’15, αισθάνονται απόλυτα έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τους νεοφασίστες ως δικούς τους ανθρώπους.

Η λύσσα των τραμπιστών -και όλων των νεοφασιστών- ενάντια στην ισότητα των ανθρώπων, την καθολικότητα των δικαιωμάτων, τις ελευθερίες είναι ισοδύναμη αυτής των χιτλερικών. Ο Μουσολίνι μπροστά τους είναι γατάκι.

Είναι χαρακτηριστική η επίθεση στην υποτιθέμενη κυριαρχία του woke. Ποιος βλαξ μπορεί, πραγματικά, να θεωρεί ότι οι μαύροι, οι «φεμινίστριες», οι λεσβίες είναι οι κυρίαρχοι σήμερα.

Κι όμως, υπάρχουν ακόμη και στην Αριστερά κάποιοι που πιστεύουν πως, ως προς αυτό, ο Τραμπ έχει ένα δίκιο! Οπως ένα ορισμένο δίκιο έχει και σε ό,τι αφορά το προσφυγικό «πρόβλημα». Η εξήγηση της νίκης του Τραμπ μεταβάλλεται σε δικαίωση. Ο ρατσισμός βγαίνει δικαιωμένος ως «λαϊκή δυσαρέσκεια».

Ορθά λέγεται ότι οι Δημοκρατικοί δεν είναι κι αυτοί καλά κουμάσια. Ειδικά σε ό,τι αφορά τα διεθνή, μάλλον, είναι περισσότερο γεράκια από τους τραμπιστές. Από πολλές απόψεις, αποτελούν το κατ' εξοχήν κόμμα του πολέμου. Κάτι σαν τους Πράσινους στη Γερμανία. Από την άλλη, η αυξανόμενη εχθροπάθεια με την Κίνα -για αυστηρά οικονομικούς λόγους και καθόλου για τα δικαιώματα- δεν είναι ίδιον του Τραμπ. Το ίδιο αναλογεί και στον Μπάιντεν. Και ούτω καθεξής.

Ο Τραμπ αποτελεί, λοιπόν, συνέχεια. Ναι, αποτελεί συνέχεια, χωρίς αμφιβολία. Αλλά αποτελεί και τομή. Τομή μέσα στη συνέχεια.

Η λύσσα, που εκφέρεται από τους νεοφασίστες, διαπαιδαγωγεί την πλειονότητα στον ακραίο αγριανθρωπισμό. Το γεγονός ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι επίσης αγριανθρωπικός δεν πρέπει να μας «καθησυχάζει». Σωστά ο Κύρκος Δοξιάδης μιλάει για νεοφιλεφασισμό. Οι σημερινοί φασίστες είναι εξίσου οικονομικά φιλελεύθεροι με τους ακροκεντρώους.

Ωστόσο, επειδή «οι λέξεις κάνουν πράγματα», οι νεοφασίστες ολοκληρώνουν τον νεοφιλελευθερισμό. Ο έμπρακτος νεοφιλελευθερισμός γίνεται ανθρωπολογική, ηθική διακήρυξη. Από αυτή την άποψη, ο Μασκ κάνει τον φασισμό πιο προφανή.

Εχει γίνει τσιχλόφουσκα ότι ο Τραμπ κέρδισε λόγω της υποστήριξης που του παρείχε η λευκή εργατική τάξη. Εννοούν τη βιομηχανική - σε μια χώρα που η μεταποίηση, εδώ και δεκαετίες, φτάνει-δεν φτάνει το 10% του ΑΕΠ.

Μη συγχέουμε αυτή την ανοησία με την τοποθέτηση του Μπέρνι Σάντερς, σύμφωνα με τον οποίο «το Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους της εργατικής τάξης διαπιστώνει τώρα ότι η εργατική τάξη το έχει εγκαταλείψει».

Αυτοί που επιβιώνουν μόνο πουλώντας την εργατική τους δύναμη -η εργατική τάξη, δηλαδή- είναι στις υπηρεσίες κατ' εξοχήν, μαύροι, Λατίνοι και λευκοί. Οι Δημοκρατικοί έχασαν, σε σχέση με το 2020, σχεδόν 10 εκατομμύρια ψήφους, ενώ ο Τραμπ δεν κέρδισε σχεδόν τίποτε. Ο Σάντερς δείχνει πού πρέπει να ψάξουν.