Κοιτάζω από το σπασμένο παράθυρο του χαγιατιού. Μπροστά μου βρίσκεται ανοιγμένη η εικόνα ολάκερου του κάμπου της Γέρας. Από τη μια ώς την άλλη άκρη κυριαρχεί ο ελαιώνας με το δικό του χαρακτηριστικό πράσινο, το οποίο δεν αλλάζει με τις εποχές. Μόνο γίνεται πιο λαμπερό μετά τις φθινοπωρινές βροχές, όταν ξεπλένονται τα φύλλα και φεύγει η σκόνη του καλοκαιριού. Η ματιά φτάνει μέχρι τη γαλάζια ζώνη της θάλασσας του κόλπου και στην απέναντι πλευρά, στη χερσόνησο της Αμαλής.
Τι ομορφιά είναι τούτη! Αναφωνείς. Χωρίς να βρίσκεται κάποιος να σ' ακούσει. Ή μήπως βρίσκεται; Δεν μπορεί να είναι άδεια τα σπίτια των προγόνων, έστω κι αν είναι κενά προσώρας. Μπαινοβγαίνω στα δωμάτια, τρίζουν τα σανίδια του πατώματος σε μερικά σημεία. Θυμάσαι τα μικράτα σου ότι αυτό το τρίξιμο σε πρόδιδε τα μεσημέρια, τότε που σ' έβαζαν να κοιμηθείς με το ζόρι.
Ανοίγεις τις πόρτες και ξεχύνονται οι μνήμες. Το καλό δωμάτιο είναι λουσμένο στο φως. Εδώ βαφτίστηκες, όπως και ο πατέρας σου· ακολουθώντας μια παλιά συνήθεια της Ανατολής. Πίσω το μικρό δωματιάκι, που φιλοξενούσε τις οικογενειακές εικόνες των αγίων· ανάμεσά τους κι ο Μικρασιάτης Αϊ-Χαράλαμπος. Εκεί και τα στέφανα των προπατόρων, γονιών, γιαγιάδων και παππούδων. Πιο παλιά, μέχρι τις αρχές του περασμένου αιώνα, ήταν ο χώρος προσευχής των μουσουλμάνων ιδιοκτητών. Μια χαρακιά γίνεται γραμμή, ενώνει τους ανθρώπους με τον χρόνο και μετατρέπεται σε μνήμη και ιστορία.
Τα καρφιά στους τοίχους δείχνουν τα σημεία και τις θέσεις όπου βρίσκονταν κάποια αντικείμενα. Να, εδώ ήταν το καθρεφτάκι που ξυριζόταν ο πατέρας κι έβαζε τη χτένα του. Στον διάδρομο ακόμα βρίσκονται δυο παιδικά καλοκαιρινά καπέλα. Ενα ψάθινο, το δικό σου, κι ένα ναυτικό του αδερφού. Αυτά φορούσατε σε κάποιες γυμναστικές επιδείξεις. Ο ένας αγρότης κι ο άλλος ναυτάκι. Στη σκοτεινή αποθήκη ακόμα κρέμονται οι τέμπλες – τα ξύλα του ραβδίσματος των ελιών. Απ' αυτές κρεμάγαμε τέτοιες μέρες τα ρόδια και τα κυδώνια, ώστε να 'χουμε ολόκληρο τον χειμώνα. Κάτω, πάνω στις πλάκες, τα ξύλινα κιβώτια με τα αμύγδαλα και τα καρύδια. Κάποια χρονιά τα ποντίκια τα αφάνισαν. Στο ταβάνι του κατεβατού κρέμονται ακόμα κλωστές με ξερές φλούδες, απομεινάρια από τα τελευταία ρόδια.
Τώρα, πριν από την επισκευή, μαζεύτηκαν τα τελευταία αντικείμενα από την παλιά ζωή του σπιτιού. Μπρούτζινα καζάνια και ταψιά, ένα σπασμένο μαρμάρινο γουδί, το μεγάλο κιούπι και δυο χειρομυλόπετρες. Να μπορούσαν να μιλήσουν, να μας αφηγηθούν τη ζωή τους, τους παλιούς σπιτονοικοκύρηδες, τη χρήση και την προσφορά στους ανθρώπους!
*Συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας