Δεν ζητήθηκε από εμάς, τους διορθωτές, να γράψουμε κάποιο κείμενο για το κλείσιμο των δώδεκα χρόνων της εφημερίδας - άλλωστε το έχουμε κάνει τα προηγούμενα χρόνια, και με επιτυχία! Επίσης αυτή τη φορά τα γενέθλιά μας ήταν αφιερωμένα στην ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Εντούτοις, συνηθισμένοι να έχουμε την τελευταία κουβέντα, το τυπωθήτω και καλά, χωνόμαστε, όπως τα λάθη ξεφυτρώνουν εκεί που δεν τα ξέρεις, και θα γράψουμε για την επέτειο!
Κλείσαμε λοιπόν και ζήσαμε 12 χρόνια, εδώ, στην οδό Κολοκοτρώνη. Κυνηγήσαμε σχεδόν όλα τα λάθη στο χαρτί - με τα λάθη της ζωής μας ακόμη το παλεύουμε, ευτυχώς. Μας τρόμαξαν τα φωνήεντα και τα διπλά σύμφωνα, μας μίσησαν οι ρηματικοί χρόνοι που στο μπρος πίσω των ρημάτων ξεχνούσαν την αύξησή τους και τα διπλά τους σύμφωνα (άγω, συμβάλλω…), μας σιχάθηκαν οι μετοχές και ειδικά η θηλυκή γενική τους, που επέμενε να είναι συνοδός των «κακοποιηθέντων» γυναικών. Από αυτό το τσούκου τσούκου κυνήγι εμείς, οι διορθωτές, βγαίναμε σοροί από την κούραση – ναι, είναι μια δυναμική εισβολή στη γλώσσα μας η σορός· δεν βρίσκουμε πια πτώματα παρά μόνο σορούς* - ενίοτε και σωρούς και γινόμαστε ένα κουβάρι… Μακάβρια ευρήματα που, όπως κι αν τα θέλει η καθομιλουμένη, είναι θρήνος η ακολουθία τους...
Είναι ωραία η γλώσσα μας και ποτέ δεν θα μάθουμε εκατό ΣΤΑ εκατό όλες τις παραξενιές και τα τερτίπια της, γιατί είναι ζωντανή σαν εμάς και αλλάζει, βάζει καινούργιους κανόνες, επανατοποθετείται, κάνει ντρίμπλες και ξεφεύγει.
Αλλά αυτά τα δώδεκα χρόνια κάναμε κάτι πιο σημαντικό εμείς, οι διορθωτές της εφημερίδας: δεθήκαμε, ασφυκτικά ενίοτε, με τους συναδέλφους μας (μεγάλωσε η μύτη μου; Καλά· έχουμε και τις μεταξύ μας αντιπάθειες - πώς αλλιώς;). Παθιαστήκαμε με αυτές τις σελίδες, που για να τις διορθώσουμε θα πρέπει κάποιος να τις γεμίσει με τα γραμματάκια και τις σκέψεις του, θα πρέπει κάποιος να βάλει τίτλο, φωτογραφίες και λεζάντες, να κάνει τη σελιδοποίηση, θα πρέπει κάποιος ευθύβολα να σχολιάσει την καθημερινότητα με το σκίτσο του. Εμπιστευτήκαμε τους συναδέλφους μας στο σάιτ (τα σαϊτάκια), επειδή ήμασταν σίγουροι πως κάθε είδηση είναι διασταυρωμένη μακριά από πρωτιές και βιασύνες - σιγά με τόση δουλειά που θα τους ζητήσουμε τον λόγο για τα ελάχιστα λαθάκια που ξεφεύγουν. Μοιραστήκαμε ολέθριες απώλειες, κλάψαμε στις αγκαλιές συναδέλφων. Χαρήκαμε με γάμους και γεννήσεις – ε, δεν κάναμε και δώρα· μια συμφωνία κατανόησης για τη δύσκολη οικονομικά καθημερινότητα που περνάμε και που οδήγησε στην έξοδο πολλούς συναδέλφους…
Ωστόσο κανείς δεν ξέρει για πόσο θα φυσάει αυτό το μαχητικό αεράκι, που πολύ συχνά γίνεται θεριεμένος άνεμος με τα πρωτοσέλιδά του και τις αποκλειστικές ειδήσεις του.
Εκείνο όμως που ξέρουμε, και εμείς, οι διορθωτές, είναι ότι εκείνο το όνειρο που έγινε χαρτί και μελάνι πριν από δώδεκα χρόνια θα το ζήσουμε μέχρι τελικής πτώσεως - ναι, το «μέχρι» συντάσσεται με γενική κι όχι το «έως», Νόρα.
*Τη διαφορά να τη γράψει ο συνάδελφος Σαραντάκος - όχι όλα εγώ.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας