Ζητείται αμερικάνικο όνειρο

Επιτρέψτε μου, να γράψω κάποιες σκέψεις για τις εκλογές στην Αμερική. Με την αχανή χώρα με συνδέουν συγγενείς, φιλίες στενές δεκαετιών, διαβάσματα αλλά και η διαμονή μου εκεί ένα μακρύ βροχερό καλοκαίρι.

• Όταν μιλάμε γι' αυτή τη χώρα, μιλάμε για χώρα αχανή και χαώδη στα μεγέθη, στις καιρικές συνθήκες, στις αντιλήψεις, στη νομοθεσία από Πολιτεία σε Πολιτεία. Η πτήση από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό είναι από 5 - 8 ώρες. Ακόμη και στο πλαίσιο της ίδιας κοινωνικής τάξης οι διαφορές είναι απίστευτες. πχ. η εργατική τάξη στις από-βιομηχανοποιημένες περιοχές είναι παραιτημένη και πάμφτωχη, στην Δυτική Ακτή στην Μπόινγκ τα συνδικάτα κέρδισαν 38% αύξηση (διεκδικούσαν 40, η εταιρεία-μεγαθήριο τους έδινε 25%) μόλις προχθές, ενώ οι πνευματικοί εργάτες στο θέαμα, Χόλυγουντ, Λ.Α. απεργούσαν πέρσι πολλούς μήνες κερδίζοντας πολλά από τα αιτήματά τους.
• Οι ιστορικές καταβολές και η φυλετική σύνθεση είναι πολύ διαφορετικές από τόπο σε τόπο, η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων το ίδιο, η απόσταση από τις δύο Ακτές στους Ωκεανούς με το κέντρο είναι κυριολεκτικά η μέρα με τη νύχτα. Στις ακτές λειτουργεί ακόμη το περίφημο melting pot που έκανε τη χώρα μεγάλη και κοιτίδα του american dream.
• Η φτωχοποίηση τις τρεις τελευταίες δεκαετίες έχει κάνει άλματα, θύματα οι μεσοδυτικές (και πάντα συντηρητικές πολιτείες) και ο Νότος. Ο αγροτικός κόσμος μετά από κάθε καταιγίδα, ξηρασία, κυκλώνα κ.λπ. πέφτει στην αγκαλιά των Τραπεζών και από αυτές στα μεγάλα αγροτικά-διατροφικά κεφάλαια. Ο παλιός farmer του Στάινμπεκ τείνει να είναι παρελθόν και οι farmers εργάτες γης στις απέραντες εκτάσεις καλλιέργειας των μεταλλαγμένων.
• Έχει υποτιμηθεί πολύ(!) ο ρόλος του Έλον Μασκ και των άλλων, τα λογισμικά και οι αλγόριθμοι έκαναν καλά τη δουλειά - Όχι, δεν γράφω για συνωμοσίες αλλά για τη δύναμη της τεχνολογίας, στην καρδιά της τεχνολογίας. Ας ρίξουμε μια ματιά στους δείκτες του χρηματιστηρίου της Ν.Υ. την επόμενη των εκλογών. Τα κέρδη των υποστηρικτών του μεγιστάνα τινάχτηκαν στα ύψη. Δισεκατομμύρια μπήκαν στα χαρτοφυλάκιά τους. Γιατί οι εκλογές εκεί είναι μια ακόμη χρυσή ευκαιρία για business, ο τζόγος ήταν χοντρός. Η απόλυτη απελευθέρωση του Χρηματιστηρίου από τον Κλίντον και η κατάργηση των προστατευτικών διατάξεων του Νόμου Glass-Steagall Act του 1933, στον απόηχο του μεγάλου κράχ του 1929 έχει καταστήσει κυρίαρχο της οικονομίας το Χρηματιστήριο και αυτό το πληρώνει, στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, η υφήλιος ολάκερη. Και όλοι/ες αυτοί οι celebrities που δίνουν συμβουλές ψήφου στον φτωχό αμερικάνο, ας ρωτήσουν τον χρηματιστή τους πού πόνταρε το χρήμα τους.
• Εύκολο να κατηγορούμε για ελιτισμό την μεσαία τάξη και τους Δημοκρατικούς, όμως οι αντιθέσεις είναι σοκαριστικές: η γειτονιές των φτωχών, των βετεράνων του Βιετνάμ, και οι καταυλισμοί των Ινδιάνων απέχουν κάτι περισσότερο από τη νύχτα με τη μέρα από την συνοικία των μεγιστάνων στην Βόρειο δυτική ακτή. Ακόμη πιο έντονο από την Εκάλη, ας πούμε, και τον Ασπρόπυργο των Ρομά. Βάλτε δίπλα δίπλα μια γυναίκα του Βορρά που διαβάζει και λατρεύει την Σούζαν Σόνταγκ με την πιστή, θρησκόληπτη, χοντρή και κακοποιημένη συχνά ( κυρίως στα reservation camps των Ινδιάνων) και τις γειτονίες των Λατίνων .... αποσιωπητικά. Και βεβαίως, εξαιρετική η δήλωση του Μπ. Σάντερς μόνο που ο ίδιος εκλέγεται στον επίγειο παράδεισο του Βερμόντ - από τα υψηλότερα μορφωτικά επίπεδα στο σύνολο της χώρας. Αλήθεια, πόσες ψήφους θα έπαιρνε αλλού;
• Ουδόλως γνωρίζουν οι πολίτες των περιοχών που ψήφισαν όπως ψήφισαν τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη, ούτε καν που είναι η ματωμένη Γάζα. Ούτε τους αφορά: αταξίδευτοι, απομονωμένοι με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, και πληθώρα στρατολογικών γραφείων που τα νέα παιδιά δηλώνουν συμμετοχή στον στρατό. Αν έπαιξε ρόλο αυτό, μόνο σε περιοχές με ισχυρό αραβόφωνο στοιχείο, πρώτης γενιάς, πχ. Μίσιγκαν. Και οι εικόνες των φοιτητών στα πανεπιστήμια ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, άλλωστε σε αυτά φοιτούν παιδιά της upper class – τα έξοδα για σπουδές μπορούν φτάσουν τις διακόσιες χιλιάδες δολάρια και τα περίφημα φοιτητικά δάνεια είναι μια ακόμη πληγή της οικονομίας.
• Απίστευτη η υποτίμηση των αναλυτών στον θρησκευτικό παράγοντα. Οι Ευαγγελιστές είναι η ύπουλη, ''σιωπηρή'' φάλαινα που διέρχεται την κοινωνία. Πανίσχυρες κοινότητες, με αλληλεγγύη, με πολύ χρήμα, αν βρεθείτε σε Κυριακάτικο εκκλησίασμά τους θα ... δεν ξέρω πως να το πω, είναι μια από τις έντονες αναμνήσεις που έχω από την Αμερική. Έμεινα τόσο έκπληκτη που πήγα και δεύτερη φορά. Και όταν πάρουμε χαμπάρι πως διεισδύουν στην Αφρική - θα είναι αργά πια. – ας θυμηθούμε τον δεύτερο ρόλο στη Φάλαινα . Λοιπόν; τι θέλω να πω και ''σας κάνω επίδειξη γνώσεων''; - έτσι θα σκεφτείτε κάποιοι. Οι άνθρωποι εκεί ψήφισαν την επιστροφή του Αμερικάνικου Ονείρου. Και το θέλουν λευκό, και το θέλουν πλούσιο κι ας είναι βρώμικο, και το θέλουν γι' αυτούς και τα μελαμψά παιδιά τους, γιατί με αυτό μπήκαν στην Αμερική, με αυτό μεγάλωσαν και καθώς χάνεται πια στο βάθος των σκοτεινών δρόμων με τις συμμορίες, τις ουσίες, τα φοιτητικά δάνεια να τους πνίγουν - εάν αποφασίσουν να σπουδάσουν - θέλουν πίσω το όνειρό τους. Γιατί φοβούνται. Ο φόβος κάνει το παιγνίδι εκεί - από τα χρόνια ακόμη της Άγριας Δύσης.

* η Νίκη Τρουλλινού είναι συγγραφέας