Οι άθλοι της Κάμαλα Χάρις

Εξ αρχής ο βαθμός δυσκολίας για την υποψήφια πρόεδρο Κάμαλα Χάρις ήταν πολύ υψηλός. Πήρε την σκυτάλη της διεκδίκησης μέσα στον Αύγουστο, αιφνιδίως και χωρίς να περάσει από την προκριματική διαδικασία, άρα χωρίς να έχει αρκετό χρόνο να κάνει προκριματικά ντιμπέιτ και να γίνει γνωστή ως υποψήφια πρόεδρος. Πριν αναλάβει το χρίσμα, η Χάρις ήταν στην ουσία αντιπρόεδρος σε έναν πρόεδρο που τα τελευταία δύο χρόνια της θητείας του η δημοτικότητά του δεν ξεπερνούσε το 39%. Ο κόσμος στις δημοσκοπήσεις έλεγε πως δεν συμφωνεί με την πορεία που πήρε η χώρα επί των ημερών του Τζο Μπάιντεν, την ώρα που η τσέπη του στέναζε υπό το βάρος της ακρίβειας. Η Χάρις έπρεπε να υπερκεράσει όλα αυτά τα εμπόδια, για να μπορέσει να κατακτήσει την προεδρία. Αν ανατρέξει κανείς στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ, δύσκολα θα βρει άλλο παράδειγμα υποψηφίου που κατόρθωσε να ξεπεράσει τα εμπόδια που είχε η Χάρις.

Είχε δηλαδή όχι μόνο δύο, αλλά τρία στην ουσία καρπούζια να κουβαλήσει σε μία μασχάλη. Έπρεπε να απαλλαχτεί από τα βαρίδια του Μπάιντεν, να ξανασυστηθεί στο ακροατήριο και να τρέξει στην κούρσα της προεδρικής εκλογής. Είχε τρεις δουλειές να κάνει ταυτόχρονα, μέσα σε περιορισμένο χρόνο, την ώρα που ο αντίπαλός της είχε μόνο μία δουλειά, να τρέξει στην κούρσα, και πάνω από δύο χρόνια για να προετοιμαστεί.

Τί κατάφερε λοιπόν η Κάμαλα Χάρις μέσα στο στενό περιθώριο των 107 ημερών; Συγκέντρωσε ένα τεράστιο ποσό από δωρεές για την καμπάνια της, συστήθηκε εκ νέου στο κοινό, ενθουσίασε και κινητοποίησε το απογοητευμένο μέχρι εκείνη τη στιγμή κομματικό ακροατήριο, πρωταγωνίστησε σε ένα επιτυχημένο συνέδριο, κατατρόπωσε τον Τραμπ στο ντιμπέιτ και ολοκλήρωσε την προεκλογική περίοδο με ένα καλό μομέντουμ. Λάθη έγιναν, όμως τα πήγε πολύ καλά σε όλους τους στόχους της προεκλογικής της καμπάνιας - πλην του αποτελέσματος.

Η έκβαση των εκλογών κρίθηκε από τρία βασικά ζητήματα - τον πληθωρισμό, το μεταναστευτικό και τους πολέμους. Παρ΄όλο που οι Δημοκρατικοί διαβεβαίωναν πως ο πληθωρισμός θα πέσει ή πέφτει, ο αμερικανικός λαός θυμόταν πόσο πιο κάτω ήταν οι τιμές λίγα χρόνια πριν. Όπως το λέμε και στην Ελλάδα, τα νούμερα μπορεί να ευδοκιμούν, οι άνθρωποι όμως πεινούν. Παράλληλα, ο Μπάιντεν δεν έκανε τίποτα για να περιορίσει τις μεταναστευτικές ροές στα νότια σύνορα της χώρας. Δεν έβγαλε κανένα προεδρικό διάταγμα, και το ένα και μοναδικό νομοσχέδιο για την μετανάστευση κατατέθηκε την τελευταία στιγμή, χωρίς να καταφέρει να το περάσει. Ήταν πολύς ο κόσμος, ανάμεσα τους και χιλιάδες ισπανόφωνοι και αφροαμερικανοί ψηφοφόροι, που δεν συμφωνούσαν με την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» και κατέληξαν έτσι στην αγκαλιά του Τραμπ. Οι πόλεμοι και κυρίως αυτός στο Ισραήλ, έκαναν πολλούς Δημοκρατικούς να καθίσουν σπίτι, κατηγορώντας την κυβέρνηση Μπάιντεν και κατ' επέκταση και την Κάμαλα Χάρις ότι κάνουν τα χατίρια στο Ισραήλ.

Ως προς την ανθρωπογεωγραφία του εκλογικού αποτελέσματος, από τις πρώτες μετεκλογικές αναλύσεις που βγήκαν στην επιφάνεια, φαίνεται πως οι άντρες 18 με 30 χρονων, οι αφροαμερικανοί άνδρες και οι ισπανόφωνοι άνδρες βγήκαν πολύ περισσότερο στις κάλπες υπέρ του Τραμπ, από ότι οι γυναίκες των προαστίων για την Χάρις. Ο Τραμπ έδωσε ότι είχε και δεν είχε, ποντάροντας στο προφίλ ενός υπεραρρενωπού ανδρισμού που βάλλεται καθημερινά από την Γουόκ ατζεντα. Και του βγήκε η ζαριά απόλυτα. Ο κυβερνήτης της Πενσιλβανία Μπομπ Κέισυ είχε πει το αλησμόνητο τσιτάτο «Pennsylvania is a John Wayne state, not a Jane Fonda state», περιγράφοντας μια Αμερική όπου η πυγμή και η δύναμη είναι ακόμα και σήμερα περισσότερο ανδρικά χαρακτηριστικά, παρά γυναικεία. Αν θα μπορούσε να εκλεγεί κάποια στιγμή γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ, μάλλον θα έπρεπε να είναι πιο κοντά στα πρότυπα της Θάτσερ και της Μέρκελ – κεντρώα ή συντηρητική, και σκληροτράχηλη στα θέματα του πολέμου.

Με την πικρή γεύση της ήττας ακόμα στο στόμα, η εσωκομματική φαγωμάρα έχει ήδη αρχίσει στους κόλπους των Δημοκρατικών. Από τη μία είναι όσοι λένε πως ο Τζο Μπάιντεν δεν έπρεπε να αποσυρθεί γιατί θα νικούσε τον Τραμπ - και από την άλλη αυτοί που υποστηρίζουν πως φταίει ο Μπάιντεν, γιατί έπρεπε να είχε αποσυρθεί νωρίτερα, μετά δηλαδή τις ενδιάμεσες εκλογές του 2022, ώστε να δώσει την ευκαιρία στο κόμμα να τρέξει την προκριματική κούρσα ανάδειξης υποψηφίου με άνεση χρόνου. Όσοι δεν ομφαλοσκοπούν, ετοιμάζουν ήδη τη νέα γενιά υποψηφίων. Διότι, στην Αμερική, η παράδοση θέλει την επόμενη μέρα της προεδρικής εκλογής, να ξεκινάει άτυπα αλλά ουσιαστικά η προεκλογική περίοδος για την επόμενη προεδρική κούρσα.