Στην πιο εμβληματική ίσως ταινία του Παζολίνι, το «Θεώρημα», ο ξεδιάντροπα όμορφος κεντρικός ήρωας, που ενσαρκώνει ο Τέρενς Σταμπ, και του οποίου την πραγματική ταυτότητα δεν μαθαίνουμε ποτέ, εισβάλλει απρόσκλητος σαν άγγελος εξολοθρευτής στην έπαυλη μιας αστικής οικογένειας και σαγηνεύει το ένα μετά το άλλο όλα της τα μέλη, βγάζοντας στην επιφάνεια ό,τι πιο μύχιο είχε ο καθένας, απογυμνώνοντας την αλήθεια που εντέλει τους συνθλίβει αλλά και τους λυτρώνει.
Η μετεωρική πολιτεία του Στέφανου Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά στοιχεία από τον παζολινικό ήρωα. Με την αντίστοιχη αυθάδεια του κατακτητή που μαρτυρούσε μια ασυνήθιστη για πολιτικό στάση του σώματος στα επιμελημένα βίντεο που συνόδευαν κάθε μικρή ή μεγάλη παρέμβασή του, ο Στέφανος Κασσελάκης επιχείρησε να επιβληθεί αξιωματικά, σωματικά σχεδόν, σ’ έναν πολιτικό χώρο που του ήταν ξένος, αδιάφορος, χρήσιμος μόνο για το αξίωμα που του πρόσφερε σαν ώριμο φρούτο.
Ομως στην πολιτική δεν υπάρχουν αξιώματα με τη μαθηματική έννοια. Στην επικράτεια της Αριστεράς, τα αξιώματα με την πολιτική έννοια, όπου υπάρχουν, είθισται να υπηρετούν ένα συλλογικό όραμα και συμφέρον. Ο νεόκοπος πρόεδρος εξέπεσε του αξιώματός του ακριβώς γιατί αγνόησε τον σφυγμό, τις λειτουργίες αλλά και τον ίδιο τον χαρακτήρα του πολιτικού φορέα που κλήθηκε να υπηρετήσει. Πέρα από τις παλαιοελληνικές πομφόλυγες για ελληνοαμερικανικά όνειρα και αυταπάτες, μαζί με την «προίκα» του εκχυδαϊσμού της πολιτικής μας ζωής και της ενορχηστρωμένης απόπειρας δολοφονίας ενός ολόκληρου πολιτικού χώρου κατά τις βορίδειες επιταγές, ο Στέφανος Κασσελάκης θα μας έχει αφήσει αποχωρώντας κι ένα φοβερό δώρο: θα έχει φέρει στο φως τις παθογένειες και τις ελλείψεις που είχαμε για χρόνια ανομολόγητες – αυτή τη σκόνη την κρυμμένη άτσαλα κάτω απ’ το χαλί που κινδυνεύει σήμερα να μας πνίξει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διέρχεται τις μέρες αυτές τη μεγαλύτερη υπαρξιακή κρίση από καταβολής του. Η συνεχής δημοσκοπική πτώση τού μέχρι πρότινος μεγαλύτερου κόμματος της Αριστεράς στη Ευρώπη φέρνει αμηχανία και θλίψη. Η εικόνα των απολυμένων και απλήρωτων εργαζόμενων στα κομματικά μέσα ενημέρωσης, που κι αυτά κινδυνεύουν με εκποίηση, είναι σοβαρό πλήγμα στις αρχές ενός αριστερού κόμματος αλλά και στην ίδια την ελευθερία του Τύπου. Η αξιωματική αντιπολίτευση εμποδίζεται από το να επιτελέσει ουσιαστικά τον ρόλο της στην πιο κρίσιμη περίοδο για τα εθνικά ζητήματα και την εξωτερική μας πολιτική.
Δεν υπάρχει μαγική συνταγή ούτε θαυματουργές λύσεις στο τωρινό αδιέξοδο. Στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και σε κάθε κόμμα και κάθε συλλογικότητα, είτε αυτό λέγεται σύλλογος, συνδικάτο ή πανεπιστήμιο, χρειάζεται ρεαλισμός αλλά και όραμα, καινοτομία αλλά και συνοχή και ενότητα γύρω από κοινούς στόχους. Είναι κρίμα το πολύ σπουδαίο κοινοβουλευτικό μας έργο να είναι σχεδόν άγνωστο στους πολίτες, ακόμα και στους ψηφοφόρους και στα ίδια τα μέλη μας – ιδίως σε μια χρονική στιγμή που ο λαός είναι απελπισμένος και αγωνιά για λύσεις απτές και άμεσες.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς επαγγελματίας πολιτικός· κι ένας πρωτοετής φοιτητής γνωρίζει πως για να πετύχει και να έχει απήχηση μια συλλογική προσπάθεια, πρέπει αυτοί που βρίσκονται στα κέντρα των αποφάσεων να ξέρουν να συνταιριάζουν τις αντίρροπες τάσεις, να ενώνουν και όχι να διχάζουν, και να βγάζουν από τον καθένα το καλύτερο που έχει να προσφέρει για τον κοινό σκοπό. Αν κάτι τελευταίο μας δίδαξε η πολιτεία Κασσελάκη είναι ότι η λογική του «διαίρει και βασίλευε» έχει βραχυπρόθεσμο ορίζοντα – κυρίως γιατί κάποια στιγμή μπορεί αυτό που έχει απομείνει για «βασίλειο» να μην αξίζει καν να κυβερνηθεί.
Το στοίχημα για τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολυεπίπεδο. Θα είναι διατεθειμένος να πλαισιωθεί από νέα (όχι απαραίτητα ηλικιακά) αξιόλογα και καταρτισμένα στελέχη με αμιγώς πολιτικό πρόγραμμα και σύγχρονο αριστερό λόγο; Θα καταφέρει να ενεργοποιήσει το εν πολλοίς αναξιοποίητο δυναμικό σοβαρών στελεχών και φίλων που σήμερα έχουν ιδιωτεύσει απογοητευμένοι; Θα είναι διατεθειμένος να κάνει ευρύτερες συμμαχίες, αλλά και να αναζητήσει για θέσεις ευθύνης ανιδιοτελείς ανθρώπους που πονάνε τον τόπο και την Αριστερά;
Στο «Θεώρημα» του Παζολίνι η μόνη που στο τέλος εξυψώνεται –χριστικά σχεδόν– μέσω της αυτοθυσίας είναι η υπηρέτρια, σύμβολο μιας αγνής όσο και βασανισμένης εργατικής τάξης που «πάει στον παράδεισο». Το θεώρημα του ΣΥΡΙΖΑ ως νέου συλλογικού υποκειμένου στη μετακασσελακική εποχή ας αναζητηθεί στο πεδίο αυτό, μέσα από την υπόμνηση της διακριτής μας ταυτότητας ως πολιτικού χώρου που αντιπροσωπεύει τους μη προνομιούχους και τους ανθρώπους του μόχθου. Μέσα από την ανάδειξη ενός σύγχρονου κοινωνικού συμβολαίου αριστερής κυβερνησιμότητας που θα συνομολογηθεί και θα υλοποιηθεί με βασικούς εταίρους και αποδέκτες τους πλέον ευάλωτους σε όλα τα πεδία και με πυξίδα την κοινωνική δικαιοσύνη.
*Αναπληρώτρια κοσμήτορας Σχολής Νομικών, Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Sorbonne Paris Nord, πρώην υποψήφια ευρωβουλεύτρια και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας