Και εξαίφνης, ενώ ήμασταν απορροφημένοι στις εξελίξεις αφενός στο μέτωπο των αμερικανικών εκλογών, οι οποίες για κάποιους θα κρίνουν την πορεία της χώρας μας (όσον αφορά τα αποικιακά), και αφετέρου με τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα πολλούς (όσον αφορά τα εγχώρια εδώδιμα), ένα κορίτσι ανάγκασε πάλι κάποιους να ξυπνήσουν από τον λήθαργο. Δεν είναι ένα άγνωστο κορίτσι αυτή τη φορά -όπως η δική μας δωδεκάχρονη του Κολωνού- χωρίς όνομα, που τριγυρνάει ημίγυμνο με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος περιμένοντας με την εγκαρτέρηση και τη μεγαλοπρέπεια αρχαίας θεάς αυτούς που θα την καρφώσουν στο ικρίωμα της βαρβαρότητας εν ονόματι του Αλλάχ. Είναι η Αhoo. Αυτό είναι το όνομα του κοριτσιού που μας έριξε απότομα ακόμα μια φορά από τα σύννεφα της ψευδαίσθησης ότι ζούμε σ’ έναν πολιτισμένο κόσμο.
Για την Αhoo η αντίδρασή της να κυκλοφορήσει στους δρόμους του Πανεπιστημίου Αζάντ της Τεχεράνης μόνο με τα εσώρουχά της δεν ήταν πράξη αντίστασης, ήταν πράξη απόγνωσης. Στην κόλαση αυτός που τα βάζει με τον διάβολο δεν είναι αντιστασιακός, είναι κάποιος μόνος κι απελπισμένος γιατί ξέρει πως ό,τι και να κάνει σ’ έναν τόπο όπου ο θεός σωπαίνει, η τιμωρία του είναι αιώνια. Και το μόνο που του μένει είναι η αξιοπρέπεια της απεγνωσμένης του πράξης. Η Ahoo δεν είναι σύμβολο γυναικείας αντίστασης, ούτε γενναιότητας, δεν είναι καν σύμβολο.
Δεν είναι ακτιβίστρια, δεν είναι ηρωίδα, δεν είναι επαναστάτρια∙ άλλωστε οι επαναστάσεις πλέον πρέπει να είναι είτε πορτοκαλί είτε business friendly. Είναι ένας άνθρωπος που διαμαρτύρεται γιατί τον πνίγουν, «είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε», είναι μια γυναίκα που φοβάται και υποφέρει εξαιτίας μιας ανθρωπότητας που η οδύνη του άλλου δεν λέει τίποτα πια. Γιατί η οδύνη είναι μια παράπλευρη απώλεια κι αυτή όπως η συμπόνια αλλά και η συνείδηση, στο πλαίσιο ενός πολέμου των ανθρώπων κατά του Ανθρώπου, στον οποίο πόλεμο πρέπει να τρώει ο ένας τον άλλον όχι για να επιβιώσει, αλλά γιατί έτσι του έχουν πει, έτσι τον έχουν μάθει.
«Για κάποιον μες στον κόσμο είναι αργά» λοιπόν. Ακόμα μια φορά είναι αργά, πολύ αργά. Αλλά αν κοιτάξουμε γύρω μας θα καταλάβουμε ότι όλοι μοιάζει να λένε: αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, καλύτερα λοιπόν να το ξεχάσουμε. Και είναι πολλά αυτά που είμαστε αναγκασμένοι να ξεχάσουμε.
Οπως ξεχάσαμε τα παιδιά, τις γυναίκες και τους άνδρες από την Αφρική που κουβάλαγαν τα εγγλέζικα, τα γαλλικά, τα ισπανικά και άλλα δουλεμπορικά στις φυτείες των λευκών με τα μπαμπάκια και τα ζαχαροκάλαμα, όπως ξεχάσαμε τα Zyclon B του Χίτλερ (κάποιοι τα είπανε αντίποινα) και τα θανατηφόρα αέρια μουστάρδας του Τσόρτσιλ, τα χιλιάδες θύματα αμάχων στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, το πραξικόπημα στην πατρίδα της Ahοο to 1953 που οργάνωσαν οι ΗΠΑ και η Αγγλία κατά του Μοσαντέκ, όπως αρχίζουμε να συνηθίζουμε και να ξεχνάμε τις δεκάδες χιλιάδες νεκρών της Γάζας και του Λιβάνου (κάποιοι τα λένε αυτοάμυνα), έτσι και η Ahοο σύντομα θα ξεχαστεί για πάντα. Και στη θέση της θα μείνει ένα άδειο κάθισμα σ’ ένα «πανεπιστημιακό» αμφιθέατρο της Τεχεράνης να θυμίζει, σε όσους έχουν μια στάλα ανθρωπιάς μέσα τους, ότι ακόμα και ο Μεσαίωνας ίσως να ήταν καλύτερος από αυτό που ζουν κάποιοι λαοί στις μέρες μας και πιο πολύ οι γυναίκες. Είτε Σαουδική Αραβία λέγεται, είτε πολιτισμένος κόσμος που δεν κατανοεί τι θα πει ακόμα και η λέξη «γυναικοκτονία».
Και θα πει κάποιος: Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, δεν είναι όλοι ίδιοι. Θα συμφωνήσω, όλοι χαιρόμαστε τα δικαιώματα της δημοκρατίας μας, τις ελευθερίες που κερδήθηκαν με αίμα και αγώνες, αλλά τα σύννεφα που σκεπάζουν τον ορίζοντα δείχνουν πως έρχεται μια καταιγίδα που οφείλεται στο ότι τελικά μεγάλος εχθρός της δημοκρατίας μπορεί να γίνει και η «δημοκρατία μας», η δημοκρατία των λίγων, των προνομιούχων που ζητούν από τους μη προνομιούχους όλο και περισσότερα, η δημοκρατία της υποκριτικής πολιτικής ορθότητας. Και εδώ στον τόπο που καυχάται ότι είναι το σταυροδρόμι μεταξύ Δύσης κι Ανατολής, μπορεί να μην έχουμε θεσμοθετημένη «αστυνομία ηθών» όπως στο Ιράν, τον ρόλο της μπορεί όμως να τον αναλαμβάνει, εφόσον το επιβάλλει το εθνικό συμφέρον, μία ευρωβουλευτής για παράδειγμα ή ένας υπουργός Υγείας είτε Δικαιοσύνης, ακόμα και ένας δικαστής ή ένας εισαγγελέας που ξεγυμνώνει «προστατευόμενους» μάρτυρες στα πεζοδρόμια της Ευελπίδων.
*Νομικός, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας