Η αυξανόμενη κλιμάκωση των επιθέσεων του Ισραήλ στον Λίβανο κι η συστηματική γενοκτονία που εξαπολύει, αγνοώντας κάθε ηθικό και ανθρωπιστικό κανόνα, έχει γονατίσει τους «εχθρούς» του (Χεζμπολάχ, Χαμάς) κι έχει ταπεινώσει τη Δύση, υποβάλλοντάς της την προπαγάνδα του και την ποινικοποίηση κάθε φιλειρηνισμού υπό την ψευδεπίγραφη κατηγορία του «αντισημιτισμού».
Ιδίως μετά την εκδικητική (λόγω της στάσης του Γ.Γ. του ΟΗΕ) επίθεση ενάντια στους κυανόκρανους στον Λίβανο, το φύλλο συκής της Δύσης, ήγουν οι υποτονικές παραινέσεις γι’ αυτοσυγκράτηση, έχει πάψει πλέον να καλύπτει την ασύδοτη συμπαράσταση κι εξοπλιστική βοήθεια που παρέχει στο Ισραήλ για να συνεχίσει τον «ολοκληρωτικό του πόλεμο».
Η Μ. Ανατολή, αλλά και η Ευρώπη -που θα πληρώσει την ανοικοδόμηση και την περίθαλψη/αναχαίτιση του κύματος των προσφύγων- βρίσκονται αντιμέτωπες με αυτήν την παρόμοια τραγική κατάσταση, που στα 1939 δύο Εβραίες φιλόσοφοι, η Σιμόν Βέιλ και η Χάνα Αρεντ, παρομοίαζαν με την ολοκληρωτική καταστροφή της Καρχηδόνας η πρώτη, της Τροίας η δεύτερη. Γεγονός, μιας και κανόνας του Ισραήλ είναι πως «νομιμοποιείται» να εξαλείψει ό,τι και όποιον βρίσκεται κοντά σε οποιονδήποτε στρατιωτικό του στόχο.
Μια λογική της συλλογικής τιμωρίας και της ολικής εξαφάνισης (Vernichtung) του «εχθρού», τα victa (placuit) Catonis, που διαψεύδει την ελπίδα που έθρεψαν ο σημερινός κομφορμισμός, αλλά και η φενάκη πως οι προηγούμενες φρικαλεότητες (Σοά, Βιετνάμ, Αλγερία) οδήγησαν τον πόλεμο σε μία ποιοτική αλλαγή, με προμετωπίδα την ασφάλεια των αμάχων.
Ομως, το καντιανό «αισθητικά ισάξιο με το Υψηλό (Sublime) θέαμα του πολέμου» εάν τηρείται η νομιμότητα, έχει δώσει θέση στην «κοινωνικοποιημένη βαρβαρότητα» του Ισραήλ, που πλέον ενσωματώνει την (κατά Χέγκελ) «αρνητική» έννοια της ελευθερίας. Αυτής, που καταστρέφει δίχως να οικοδομεί κάτι στη θέση του και προοοικονομεί την απόλυτη αρνητικότητα του θανάτου. Ομως, υπενθυμίζει η Αρεντ, όταν ένας πόλεμος απειλεί την αιωνιότητα του ανθρώπου επί της γης, έχει χάσει την αξία της η εναλλακτική ζωής και θανάτου.
Θανάτου, που όπως υπενθύμιζε ένας άλλος Εβραίος φιλόσοφος (Τ. Αντόρνο) μιλώντας για το Αουσβιτς, επιβεβαιώνει το «φιλοσόφημα της καθαρής ταυτότητας ως θάνατος», ιδίως του Αλλου, «χλευάζοντας την ανθρώπινη φαντασία καθώς κατεργάζεται μία κόλαση κακού».
Οπως έγραφε ο Ρουσό, «το κακό είναι απόλυτο έργο του ανθρώπου», επειδή ο άνθρωπος ανάγει κάθε τι, την Καρχηδόνα, τους Εβραίους, τους Παλαιστινίους -ακόμη και τη φυσική νομοτέλεια των καταστροφικών φαινομένων- στην περιωπή του κακού βάσει της δικής του υπαρξιακής και ιστορικής πορείας. Η οποία (Αντόρνο) «ποτέ δεν οδήγησε από τη βαρβαρότητα στον ανθρωπισμό, αλλά από τη σφενδόνη στη βόμβα μεγατόνων».
Η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ αδιαφορεί για την όποια έννοια της ειρήνης και των κανόνων που (κατά τον Καντ) δεν θα επιτρέψουν «να ακολουθήσει μετά έναν πόλεμο αυτό που θα αποκλείει την ειρήνη» ή, αντιστρέφοντας, «μία ειρήνη που δεν θα επιτρέψει να συμβεί εκείνο που δεν θα αποκλείει τον πόλεμο». Το κακό είναι συχνά παράγωγο ενός άλλου κακού - η Ιντιφάντα κι η Χαμάς γεννήθηκαν από την ισραηλινή Κατοχή, την καταπίεση, την εκμετάλλευση και τις διακρίσεις. Η ελευθερία (Καντ) είναι «θέση» που κρατούμε και διατηρούμε, που επιμένει και αντιστέκεται, γίνεται αγανάκτηση (entrüstet) κι όχι μόνον άοπλη (abrüstet) ή ένοπλη (rüstet). Η παλαιστινιακή αγανάκτηση στρέφεται ενάντια στον «ακοσμισμό» (Αρεντ), τη μη αναγνώριση της ετερότητας και της πληθυντικότητάς τους, που διαγράφει τη θέρμη της αδελφοσύνης και της συμπάθειας.
Το Ισραήλ, χώρα που κι αυτή δημιουργήθηκε μέσα από την τρομοκρατία (ας θυμηθούμε τις σφαγές σε Deir Yassin, King David Hotel, κ.λπ.) επιβάλλοντας το δίκαιο του ισχυρού, που manu militari κατακτά τον «ζωτικό του χώρο», αναδεικνύει την εγελιανή αποθέωση του πολέμου ως επιβεβαίωση της επικυριαρχίας του (απόλυτου) κράτους-ένοπλη δύναμη, που γίνεται μόνιμος στρατός (βλέπε Ισραήλ), να πράττει ό,τι θέλει. Και να επιβάλλει ό,τι θέλει, ποδοπατώντας το καντιανό αμοιβαίο συμβόλαιο/συμμαχία με στόχο την αιώνια ειρήνη. Δηλ. τη σύνδεση της ύπαρξης ενός κράτους με ένα άλλο ως εάν η ανεξαρτησία του ενός να εγγυάται την ανεξαρτησία του άλλου: «ενώνοντας χωρίς να ενοποιεί, προσεγγίζοντας χωρίς να αποστασιοποιεί».
Το πανίσχυρο Ισραήλ εξακολουθεί να παριστάνει τον μικροσκοπικό Δαβίδ περιτριγυρισμένο από γιγαντόσωμους Γολιάθ. Και παίρνει τη σεξπιρική «μία λίβρα κρέας» που δικαιούται, χωρίς όμως κανένας να του θέσει τον όρο αυτό να γίνει αναίμακτα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας