Οι γύρω δρόμοι άρχιζαν να γεμίζουν κόσμο. Ολοι πήγαιναν στη συναυλία. Μα δεν ήταν συναυλία-γιορτή, ήταν προσκύνημα. Τα κορίτσια κρατούσαν λουλούδια και τα αγόρια με φλεγόμενο βλέμμα ακολουθούσαν. Οι μεγαλύτεροι είχαν φτάσει νωρίτερα. Χιλιάδες κόσμου, από το πιο όμορφο αρχαίο στάδιο της Αθήνας, κοίταξαν καθώς νύχτωνε 57 αστέρια πάνω από τον αττικό ουρανό. Οι άλλες πόλεις της χώρας έφτιαξαν σκηνές στις πλατείες, από οθόνες έφτανε και εκεί το τραγούδι των νεκρών των Τεμπών. Το συλλογικό μας πένθος απέκτησε φωνή: «Μέχρι να 'ρθει η Νέμεσις, Και να τους πάρει, Αν δεν βρω το τέρμα, Δεν θα ησυχάσω, Δεν θα σταματήσω, Δεν θα ξαποστάσω, Δεν θα κάνω πίσω, Και δεν θα ξεχάσω, Θα σε πάρω εγώ παιδάκι μου όταν φτάσω…».
Αυτά τα λόγια, αυτή η παρτιτούρα είναι για μας κάτι αληθινό, κάτι το απτό, να πιαστούμε, να παρηγορήσουμε και να παρηγορηθούμε.
Εμείς οι ζωντανοί τραγουδήσαμε εκείνο το βράδυ όσο πιο δυνατά μπορούσαμε. Στο βάθος του μυαλού μας ένας Ελπήνορας έλεγε: «Μη φύγεις και μ’ αφήσεις άκλαυτο κι άταφο» και έπειτα συναντούσε τη μάνα όλων των θρήνων και τη λαϊκή παράδοση: «Δε μου μιλείς, παιδάκι μου, δε μου μιλείς, παιδί μου;» «Τι να σου πω, μανούλα μου, που διάφορο δεν έχεις. Μόνο το Μέγα Σάββατο το τρισευλογημένο, βάλε νερό στο μαστραπά κι αφράτο παξιμάδι και κάμε την παρηγοριά για να την κάμουν κι άλλοι».
Μόνο η τέχνη βοηθά στην παραδοχή του πεπρωμένου και του αναπόφευκτου θανάτου.
Οσοι πήγαν στη συναυλία, όσοι αγόρασαν εισιτήρια, ακόμα και αν δεν μπορούσαν να είναι εκεί, ήθελαν να δηλώσουν κάτι περισσότερο από τη θλίψη τους για τον άδικο χαμό τόσων ανθρώπων. Ηθελαν να σταθούν στο πλάι των οικογενειών που θρηνούν, ήθελαν να φωνάξουν με την πιο δυνατή φωνή τους πως είναι κοντά τους, πως δεν θα τους αφήσουν μόνους. Η μουσική της χαράς και συνάμα του πόνου επέστρεφε ανάμεσά μας εκείνο το βράδυ μεγαλώνοντας την αλληλεγγύη.
Αυτή η νύχτα, αυτή η συναυλία, δεν έχει τελειώσει. Συνεχίζεται μέχρι η δικαιοσύνη να φανεί, ορατή και ιερή. «Τι είναι δικαιοσύνη;», αναρωτιέται ο Χανς Κέλσεν, ένας από τους πιο έγκριτους νομικούς όλων των εποχών, και συμπληρώνει: «Κανένα άλλο ερώτημα δεν έχει συζητηθεί με τόσο πάθος, για κανένα άλλο ερώτημα δεν έχει χυθεί τόσο πολύτιμο αίμα, τόσα πικρά δάκρυα, κανένα άλλο ερώτημα δεν έχουν στοχαστεί τόσο βαθιά τα πιο φωτεινά πνεύματα, από τον Πλάτωνα μέχρι τον Καντ. Κι όμως, το ερώτημα αυτό παραμένει μέχρι σήμερα αναπάντητο. Ισως γιατί είναι ένα από εκείνα τα ερωτήματα για τα οποία λέγεται, με μια στάση στοχαστικής παραίτησης, πως ο άνθρωπος δεν θα βρει ποτέ μια οριστική απάντηση, μπορεί μόνο να προσπαθεί διαρκώς να δώσει καλύτερες απαντήσεις».
Αν ισχύει ότι μεταξύ της δικαιοσύνης και της απονομής δικαιοσύνης υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που τις χωρίζει, τότε εκεί κατοικούμε. Στα θολά εδάφη ενός επικίνδυνου κόσμου που καμώνεται πως είναι υπέροχος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας