Ο Καμί είχε κάποτε γράψει πως ο ρόλος του διανοούμενου είναι δύσκολος, καθώς δεν είναι δική του δουλειά να αλλάξει την Ιστορία. Χρειάζεται μεγάλο θάρρος σήμερα να μείνεις πιστός σε πράγματα που δεν είναι υλικά, αλλά πνευματικά. Κατά τη γνώμη του, το θάρρος αυτό δεν είναι μάταιο. «Και αν τόση περιφρόνηση και τόση αποδοκιμασία συνοδεύει τον χαρακτηρισμό “διανοούμενος”, είναι στον βαθμό που υπονοεί την ιδέα του διαλεκτικού, θεωρητικού ατόμου, παντελώς ανίκανου να αφοσιωθεί στη ζωή, το οποίο προτιμά τον εαυτό του από όλους τους άλλους. Για εκείνους όμως που δεν θέλουν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, το βασικό καθήκον είναι να αποκαταστήσουν την ευφυΐα, αναπλάθοντας το υλικό με το οποίο λειτουργεί, να επιστρέψουν στο πνεύμα όλο του το αληθινό νόημα, αποδίδοντας στην κουλτούρα το αληθινό της πρόσωπο, το πρόσωπο της υγείας και του ήλιου».
Τα πρόσφατα γεγονότα στους κόλπους του κόμματος της αντιπολίτευσης έχουν, λογικά, κλυδωνίσει, διχάσει, αναστατώσει, τον κόσμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Πάνω από έναν χρόνο τώρα το «καράβι» έχει χάσει την πυξίδα του. Ποιοι υπερασπίζονται τις αρχές, το όραμα, την κληρονομιά αλλά και το μέλλον του προοδευτικού κόσμου; Πώς το υπερασπίζονται; Υπάρχουν ή χάθηκαν για πάντα οι διανοούμενοι που επεξεργάζονται διανοητικά την κατάσταση στην «αιμορραγούσα» προοδευτική Αριστερά; Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Υποβαθμίζουμε την πολιτική, μέρα με τη μέρα, στον συνεχή καταιγισμό πυρών μέσω του διαδικτύου. Δίχως σκέψη, δίχως ανάλυση, στρατοί τάσσονται υπέρ και κατά και επικοινωνιακές ομάδες αναλαμβάνουν να σου πουν τι είναι σωστό και τι δεν είναι. Πώς ο ενθουσιασμός του κόσμου της Αριστεράς έδωσε τη θέση του στη σημερινή απογοητευτική κατάσταση;
Ενα κεφαλαιώδες ερώτημα –που απαντά και στο αίτημα του Καμί περί ανάγκης των διανοούμενων– θέτει ο πολιτικός φιλόσοφος Πιερ Ροζανβαλόν: «Γιατί η Αριστερά καθηλώθηκε μεταξύ ενός ρεαλισμού της απραξίας και ενός ριζοσπαστισμού χωρίς αντίκρισμα, σε τέτοιο σημείο που να χάνει τη μάχη των ιδεών;» Απασχολεί άραγε τους υποψήφιους προέδρους του ΣΥΡΙΖΑ –ίσως και του ΠΑΣΟΚ– αυτό το ερώτημα; Μήπως ο λαϊκισμός δεν είναι ο δρόμος; Με πολιτικούς όρους, λέει ο Ροζανβαλόν, ο λαϊκισμός εμφανίζεται ως πρόταγμα αναγέννησης μιας δημοκρατίας που έχει ατροφήσει, περιοριστεί και αποπροσανατολιστεί. Φέτος γιορτάσαμε τα πενήντα χρόνια Μεταπολίτευσης, τα πενήντα χρόνια δημοκρατίας. Μια δημοκρατία στην οποία η Αριστερά έδωσε πολλή απ’ την ψυχή και πολύ από το αίμα της. Της αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που βλέπουμε σήμερα. Της αξίζει το πρόσωπο της ευφυΐας, του οράματος, της υγείας και του ήλιου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας